ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 126

หลายอาทิตย์ต่อมาทุกอย่างเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ แทนคุณตัดสินใจประกาศขายคอนโดฯ ที่เคยเอาไว้ให้ผู้หญิงในสต๊อกทิ้งทันที ในตอนนี้คอนโดฯ แห่งนั้นไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว เมื่อชายหนุ่มหาคนที่ตอบคำถามในชีวิตของเขาได้ว่า “อะไรคือความรัก” นันทิชาทำให้ชายหนุ่มเข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้ ชีวิตนับจากนี้แทนคุณไม่สามารถขาดนันทิชาได้อีกแล้ว เธอคือผู้หญิงที่ชายหนุ่มวางแผนจะแต่งงานด้วย

“กลับไปอยู่บ้านเรานะทิชา” แทนคุณจอดรถเพื่อส่งหญิงสาวเข้าบ้าน หลังกลับมาจากดินเนอร์

“ทิชาอยากอยู่ที่นี่ค่ะ ที่นี่เป็นบ้านของทิชา” ร่างบางหันมาส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูรถเดินเข้าบ้านไป แทนคุณถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วตัดสินใจเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

“ผมว่าเรามีเรื่องต้องตกลงกัน”

“อะไรคะ”

“ถ้าคุณไม่กลับไปอยู่กับผม งั้นผมขอมาอยู่กับคุณที่นี่”

“คุณแทน พูดเป็นเล่นไปได้ คุณจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ก็ถ้าคุณไม่ยอมกลับ ผมก็ไม่กลับ ให้ป้านากับน้อยตกงานไปเลย” ชายหนุ่มรู้จุดอ่อนของหญิงสาวเป็นอย่างดี จึงเชิดหน้าขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะเอื้อมมือมาหยิกเขาหนึ่งที

“ผมเจ็บ คุณหยิกผมทำไมทิชา” มือหนายกขึ้นมาถูบริเวณที่ถูกหญิงทำโทษ เพื่อคลายความเจ็บ

“ก็จัดการคนเจ้าเล่ห์ไงคะ ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะความต้องการของตัวเองเสมอเลย อย่างนี้ต้องหยิกให้ตาย” นันทิชาหยิกชายหนุ่มซ้ำๆ จนเขาต้องวิ่งหนีเอาตัวรอดเข้าบ้านไป

“โอเคทิชา ผมยอมแล้ว เลิกทำโทษผมได้แล้ว” แทนคุณยกสองมือขึ้นพลางยืนหอบ ก่อนจะใช้จังหวะรวบตัวหญิงสาวเข้ามาสวมกอดอย่างแนบชิดแล้วหอมเข้าไปที่ใบหน้าอ่อนหนุ่มหนึ่งครั้ง

“ถ้าผมบอกว่า ผมรักคุณ คุณจะกลับไปบ้านเราไหม” หญิงสาวยืนยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ปากหวานของเขา

“หน้าแดงเหมือนลูกตำลึงแบบนี้ แสดงว่าตกหลุมรักผมแล้วใช่ไหม” คำพูดของเขายิ่งทำให้หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะปั้นหน้านิ่งสบตาชายหนุ่มอย่างจริงจัง

“คุณแทนคะ” คำพูดเรียบๆ ของหญิงสาวทำให้แทนคุณขมวดคิ้ว ดึงสีหน้ากลับมาในท่วงท่าปกติ

“มีอะไร” เสียงอันอบอุ่นพร้อมกับกอดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายก่อนจะยอมพูดความในใจ

“ตอนที่ทิชาก้าวเท้าเข้ามาในบ้านของคุณเป็นครั้งแรก ทิชารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหมือนมดตัวเล็กๆ ในตอนที่ทิชาพบคุณครั้งแรกก็ยิ่งทำให้ทิชารู้ว่าทิชาตัวเล็กยิ่งกว่ามดไปอีก คุณเปรียบเสมือนนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า ส่วนทิชาเปรียบเสมือนปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำ” แทนคุณยังคงกอดหญิงสาว พลางนึกทบทวนอย่างไม่ใส่ใจคำพูดของเธอนัก

“แค่ทิชาได้เข้ามาเป็นพนักงานในบริษัทของคุณนั่นก็ถือว่าพิเศษมากแล้ว” ชายหนุ่มฟังความในใจไม่ทันจบ ก็ประกบปากอันเร่าร้อนพร้อมกับดูดดื่มรสสัมผัส สองมือของหญิงสาวเกาะไปที่อกหนาของเขาโดยไม่ดิ้นรนร้องขอให้ปล่อยเหมือนเช่นที่ผ่านมา กลับปล่อยให้ ชายหนุ่มดูดริมฝีปากอันหวานฉ่ำจนพอใจก่อนถอนจูบออก

“อันนี้พิเศษกว่า” ร่างสูงพูดพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้กับหญิงสาว

“คนเจ้าเล่ห์” เธอต่อว่าอย่างไม่เต็มใจนัก

“ตอนนี้ผมพอรู้แล้วล่ะว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับผม บางทีคุณอาจกำลังตกหลุมรักผมแล้วก็ได้” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับคำพูดเข้าข้างตัวเองของชายหนุ่ม

“คุณหัวเราะอะไร” ดวงหน้าหล่อเหลามองหญิงสาวด้วยความแปลกใจ ก่อนจะยิ้มถามอย่างอ่อนโยน

“นอกจากความเจ้าเล่ห์แล้ว คุณยังหลงตัวเองเอามากๆ เลย รู้ตัวไหมคะ ไปค่ะกลับไปได้แล้ว” นันทิชาดันร่างชายหนุ่มให้กลับออกไปแต่โดยดี

“ผมขอค้างที่นี่”

“ไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวทำเสียงเข้ม

“โอเค ไม่ได้วันนี้ไม่เป็นไร วันอื่นก็ได้” แทนคุณฉวยโอกาส ขโมยหอมจากเธอไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่

“ผมกลับก่อนนะ” หญิงสาวยิ้มพยักหน้าก่อนจะยืนมองร่างสูงขับรถออกไป

พริมเดินทางมาทำงานอย่างปกติทุกวันหลังจากผ่านพ้นเรื่องราวเลวร้าย น้ำหนักของเธอในตอนนี้ลดลงได้ห้ากิโลอย่างที่ตั้งใจ หลังจากโดนทีภพบังคับให้โหมออกกำลังกายอย่างหนักทุกวันหลังเลิกงาน หญิงร่างอวบหันตัวลงจากตราช่างด้วยความภูมิใจ ก่อนที่จะไปปะทะกับร่างสูงของทีภพที่ยืนส่งยิ้มอยู่

“คุณทีมายืนอะไรตรงนี้คะ พริมตกใจหมดเลย”

“ผมให้” ชายหนุ่มร่างสูง หุ่นนายแบบชูดอกไม้ช่อใหญ่สีชมพูให้เธอ ท่ามกลางหมู่พนักงานที่ส่งเสียงเฮลั่นร้าน

“นี่มันอะไรกันคะ คุณทีให้พริมหรือคะ” ชายหนุ่มพยักหน้า

“จะขอพริมเป็นแฟนหรือคะ”

“แล้วแต่คุณจะคิด แต่ผมให้เพราะถือว่าเป็นรางวัล ที่ช่วยให้เราคลี่คลายเรื่องต่างๆ หลายเรื่องให้ผ่านพ้นไปได้” หญิงสาวอวบรับช่อดอกไม้พลางอมยิ้มก่อนจะเหลือบตามองชายหนุ่มสุดแสนหล่อเหลา

“ถ้าคุณทีจะขอพริมเป็นแฟน คุณทีต้องไปขอจากป้านา และแม่ของพริมก่อนด้วยนะคะ”

“แค่เป็นแฟน ไม่ได้ขอแต่งงานเสียหน่อย ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัย

“ใช่ค่ะ ป้ากับแม่จะได้รู้ ว่าพริมสามารถหาแฟนสุดเพอร์เฟ็คท์ อย่างคุณทีได้ไงคะ” ดวงตาแวววาวฉายแววเจ้าเล่ห์ใส่คนหนุ่ม