ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 30

” พ่อคุณติดคุกข้อหาอะไร” น้ำเสียงแสนเย็นชา มือสองข้างกำพวงมาลัยรถ สายตาจับจ้องไปยังถนนที่เริ่มใกล้หมดแสงสว่าง หญิงสาวดวงตาเบิกโพลง ด้วยความตกใจในคำถามของเขา นอกจากพริมแล้ว เรื่องราวเหล่านี้ยังไม่เคยเปิดเผยที่ไหน ดวงตากลมโตนั้นหันไปจ้องมองคนหนุ่มด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

” คุณแทนรู้ได้อย่างไรคะ”

“ตอบผมมาก็พอ” เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ภายใต้เสียงเข้มนั้น แต่มันยังไม่มากพอเพราะน้ำเสียง ยังคงแฝงไปด้วยความแข็งกระด้าง สายตาคมกริบจ้องมองตรงไปยังถนน ตั้งใจฟังปากคำของทายาทฆาตกรด้วยหัวใจที่เต้นรัว

“พ่อติดคุกเพราะขับรถชนคนตายค่ะ” นันทิชาตัดสินใจบอกไปตามความจริง หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาใสซื่อ ยอมตอบคำถามของเจ้านายทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความลับนี้มาจากไหน ทุกคำตอบเป็นน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความทุกข์ทรมาน จากการขาดหัวหน้าครอบครัว และเธอเองอยากลืมเรื่องราวร้ายเหล่านั้นที่ทำร้ายครอบครัวเธอมานานหลายสิบปี ชายร่างสูงกำพวงมาลัยแน่น จำใจฟังประโยคแสนโหดร้าย” คนตาย” ที่หญิงสาวพูดถึงนั้น หมายถึงบิดาแลมารดาของเขา

“พ่อคุณได้บอกคุณไหมว่าเขารู้สึกผิด” แทนคุณพยายามเก็บความโกรธที่เกือบล้นทะลักออกมา หยั่งความรู้สึกของชายชราที่ทำคนตายถึงสองคนต่อหน้าเด็กอย่างเขาในวันที่โหดร้ายนั้น

“พ่อบอกเพียงแต่ว่า พ่อต้องการลืม เพราะเรื่องของสองคนนั้นทำให้ชีวิตพ่อพัง” ดวงตากลมโตเป็นประกายนั้นยังคงมองเขาด้วยความใสซื่อ หารู้ไม่ว่าเป็นคำตอบแสนเจ็บปวดวิ่งจี๊ดเข้ากลางใจคนฟัง เสมือนโยนความผิดทั้งหมดมาลงที่ชีวิตบิดาและมารดาของเขา

“ชีวิตพังงั้นหรือ” เขาพูดย้ำด้วยเสียงสั่นเครือ เป็นคำตอบที่แทบไม่ต้องทบทวนอะไรมากอีกแล้วในเวลานี้ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าชายชรา ไม่เคยรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาได้ทิ้งร่องรอยความเจ็บช้ำนั้นไว้กับเด็กคนหนึ่งอย่างแสนสาหัส

“ลงไปซื้อดอกไม้ร้านนี้ให้ผมหน่อย” ร่างสูงยื่นเงินให้เธอหลังจากรถคันหรูแล่นมาจอดหน้าร้านขายดอกไม้ ที่เปิดไฟสว่าง หญิงสาวในชุดพนักงานเดินตัดไฟหน้ารถเข้าไปในร้าน แทนคุณละสายตาจากนันทิชาหันมองดูกระเป๋าที่เธอวางทิ้งไว้ด้านข้าง เขาใช้เวลาที่มีค้นหามือถือให้กระเป๋าใบเล็กของเธออย่างใจเย็น ก่อนจะกดเซฟเบอร์บุคคลที่เขาต้องการ เพียงเวลาไม่นานเท่าไหร่นักหญิงสาวร่างบางเดินขึ้นรถมาพร้อมในมือถือดอกไม้สีขาวช่อกลางยื่นให้เขา

“สวยดีนะคะ คุณแทนซื้อให้คุณม่านหรือคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใสดวงตากลมนั้นยังคงมิอาจล่วงรู้ เวลานับจากนี้เป็นต้นไป เธอต้องเจอกับโลกที่มีแต่ความเจ็บปวด หากแต่ขอให้เธอเข้มแข็งดังที่พี่รินได้กล่าวสอนเธอก่อนจากไป ชายหนุ่มหันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาแข็งกระด้าง ก่อนจะดึงดอกไม้ในมือของเธอมาถือ และมองดูมันอย่างไม่พิสมัย ความมืดภายในรถยังมีแสงสว่างจากไฟของทางร้านพอให้เห็นหน้าเขาที่ค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้ จนเธอต้องหลบถอยกลับมานั่งที่ในทันที หัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะของนันทิชาทำให้เธอไม่กล้าหันไปมองเขา ดวงตาเล็กนั้นส่ายไปมาด้วยความกลัวสุดขีด เป็นครั้งแรกที่มีชายเข้าใกล้และทำท่าน่ากลัวถึงเพียงนี้

“ดอกไม้นี้ ผมให้คุณ” เขาแสยะยิ้มแกมสะใจเมื่อเห็นลูกสาวของศัตรูกลัวจนตัวสั่นระริก นันทิชาตัดสินใจเงยมองเขาช้าๆ อีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดแสนประหลาดนั้น สายตาคมกริบที่มองเธอมีบางสิ่งบางอย่างแอบแฝง ช่างดุดันและสุดน่ากลัว

“หมายความว่าไงคะ” หญิงสาวค่อยๆ เผยอปากเรียวเล็กนั้น ฝืนสบสายตาคู่นั้นไม่ละ

“นี่คุณหูหนวกเหรอ ผมบอกว่าให้ คุณก็รับไปสิ” เขาวางดอกไม้ประหนึ่งกึ่งโยนไว้บนตักของหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งเป็นท่อนไม้ นันทิชาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อช่อดอกไม้ปะทะร่างเล็กของเธอ ดวงตาเล็กหลุบลงมองดูดอกช่อกุหลาบขาวนั้นพร้อมกับเหงื่อไหลแซมออกจากไรผมหัวใจดวงเล็กเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่กล้าเอื้อมมือไปจับช่อดอกไม้เพราะในเวลานี้มือสั่นจนเธอควบคุมไม่อยู่

“จากนี้ไป ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแล้วนะ ผมปล่อยให้คุณเรียนรู้งานในร้านมามากพอแล้วคราวนี้คุณต้องเรียนรู้งานหน้าที่อื่นบ้างนี่ก็ใกล้ที่คุณจะเรียนจบ ผมขอเวลาให้คุณเรียนรู้งานเลขาผมที่บ้านของผม” แทนคุณหันกลับไปบอกหญิงสาวด้วยเสียงเรียบเฉย ร่างสูงเลิกข่มขวัญหญิงตัวเล็ก เขายังต้องการให้เธออยู่ในโอวาทมากกว่าทำให้เธอกลัวจนเตลิดหนีไป แผนที่วางไว้ทั้งหมดอาจล้มเหลวหากเขาวู่วามทำตามใจตัวเอง

“ที่บ้านเหรอคะ” เธอหันขวับกลับมายังร่างสูง แววตาระริกนั้นแฝงไปด้วยความกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่ เริ่มตั้งแต่วันนี้” ท่าทีนิ่งเฉยราวกับกับหุ่นของแทนคุณทำให้นันทิชามองเขานิ่ง ความกลัวทำให้เธอปิดปากมิดไม่กล้าตอบโต้