ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 31

รถหรูสีขาวแล่นเข้ามาจอดภายในบ้านหลังงาม ซึ่งนันทิชารู้จักเป็นอย่างดี หญิงสาวมองเข้าไปภายในบ้านหลังนี้ พลันรู้สึกโล่งใจเมื่อนึกถึงป้านาที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย แทนคุณปิดประตูรถแล้วเดินนำเด็กกะโปโลขึ้นไปยังห้องของเขา สองเท้าก้าวสม่ำเสมอไม่แม้จะหันกลับมามองหญิงสาว แทนคุณเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องส่วนตัว ก่อนที่มือหนาจะหมุนลูกบิด เมื่อห้องใหญ่ถูกเปิดออก หญิงสาวเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอีกครั้ง สายตาของนันทิชาเงยหน้ามองแทนคุณอย่างไม่ไว้ใจ เจ้านายหนุ่มนิสัยประหลาดกำลังย่างเท้านำเธอเข้าไปในห้องสีทึบนั้น อยู่ๆ ความกลัวบางอย่างก็เข้ามาประทับในความรู้สึก แม้เขาจะเป็นเจ้านายแต่ก็คือผู้ชายคนหนึ่ง เธอไม่ควรยืนอยู่ที่นี่ในเวลานี้กับเขา หญิงสาวตัดสินใจหันหลังกลับทันที แต่มือแข็งคว้าข้อมือเธอได้ทัน ชายหนุ่มดึงแขนเธอเข้ามาอย่างแรง

“ทิชาอยากกลับบ้าน” เธอหันกลับมาบอกเขาในทันที ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางมองเข้าไปภายในห้องใหญ่อย่างหวาดระแวง ดวงตาเล็กสั่นไหว ด้วยความกลัวอย่างสุดขีด พร้อมกับมือเรียวนั้นพยายามแกะมือหนาของเขาให้หลุดออกไป จนทำให้เล็บยาวนั้นจิกเข้าไปในเนื้อเขาหลายครั้ง

“ทิชานี่คุณเป็นอะไร” ร่างสูงขมวดคิ้วแปลกใจ เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมหยุด และพยายามใช้แรงทั้งหมดดึงตัวออกจากเขา แทนคุณลดตาต่ำลงรู้สึกถึงการสั่นเบาๆ จากมือของเธอ ท่าทางกังวลของหญิงสาวทำให้เขาเริ่มเข้าใจ ก่อนที่ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วปล่อยมือเธอออก พร้อมยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้น

“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เอกสารงานทั้งหมดอยู่ในห้องผม” แทนคุณชี้เข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา พร้อมทั้งพยายามอธิบาย เพราะเริ่มเหนื่อยกับการต้องใช้แรงรั้งนันทิชาไว้ ก่อนที่หญิงสาวกลืนน้ำลายเพื่อตั้งสติ ดวงตากลมโตของเธอจำใจมองเข้าไปในห้องใหญ่อีกครั้ง สองเท้าค่อยๆ ก้าวตามชายหนุ่มเข้าไปช้าๆ สายตาของเธอจับจ้องไปยังแทนคุณไม่ยอมละ แทนคุณเดินนำตรงเข้าไปหยิบเอกสารเกือบทั้งหมดมากองไว้บนเตียง หลังจากแน่ใจแล้วว่าแทนคุณไม่มีท่าทีเป็นภัยต่อเธอ คนตัวเล็กจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“เข้ามานั่งสิจะยืนอีกนานไหม ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกนะดูสภาพคุณเสียก่อน คุณคิดว่าผมจะมีอารมณ์กับเด็กกะโปโลแบบคุณหรือไง กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง” คำพูดของแทนคุณ ทำให้นันทิชาดวงตาเบิกกว้าง นี่หรือผู้บริหารบริษัททีวีศักดิ์ วาจาก้าวร้าวไร้มารยาทสิ้นดี แม้คำพูดและน้ำเสียงของเขาแสดงออกว่าไม่พิสมัยตัวเธอ กลับกันแทบจะเรียกได้ว่า “รังเกียจ” ก็ไม่ต่างกันนัก แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้นันทิชารู้สึกปลอดภัยมากขึ้น หญิงสาวตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปนั่งตามคำสั่ง

“เอกสารส่วนนี้ผมจะค่อยๆ อธิบายให้คุณเข้าใจระบบงานของบริษัท” แทนคุณพูดพร้อมหันไปมองหญิงสาวที่นั่งทำหน้าซีดเผือดจ้องมองเอกสาร เสมือนเธอไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วย

“ผมว่าคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ” แทนคุณลุกพรวดเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยนชุด เขาโยนทั้งหมดไว้บนเตียงโดยเลี่ยงที่จะไม่ส่งให้กับมือ

“หมายความว่าไงคะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอีกครั้ง เธอรีบชี้มือไปยังกองผ้าที่เขาพึ่งโยนทิ้งไว้อย่างรวดเร็ว คำสั่งนี้ทำเอาเธอแทบอยากวิ่งทะลุประตูออกไปอีกครั้ง หัวใจเต้นรัวจนแทบทำอะไรไม่ถูก

“ผมให้คุณไปอาบน้ำ” เขาถลึงตาย้ำกับเด็กกะโปโลอีกครั้ง

“ทิชาต้องกลับบ้านค่ะ” เธอลุกยืนทันที พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดห้วนไม่มองหน้าเขา พลางกลั้นใจตอบเสียงแข็งไปแบบนั้น ทั้งที่ใจกลัวจนตัวสั่น เธอเหลือบไปมองที่มือเล็กของตัวเองมันสั่นระริกจนต้องเอาอีกมือเข้ามาจับประคองกันไว้ ให้ตายเถอะดันพากันสั่นทั้งสองข้างและเริ่มควบคุมไม่อยู่ “นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่กัน” อยู่ๆ คำนี้ก็พูดดังก้องอยู่ในหัว “ทิชา เธอต้องตั้งสติให้ดีนะ” หญิงสาวพึมพำย้ำบอกตัวเอง