ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 71

“ลุงคะ ลุงดินคะ พริมเองค่ะ” ร่างอวบตะโกนเรียกเจ้าของบ้านอย่างสนิทชิดเชื้อ หากแต่ภายในบ้านกลับเงียบสนิท หญิงสาวเลื่อนสายตามองไปตามตัวบ้าน พบว่าประตูเปิดอ้าค้างอยู่ ก่อนสัมผัสถึงความสงบเงียบ เย็นวาบจนร่างอวบรู้สึกผิดปกติ เธอพยายามเรียกอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับออกมา จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปหานายดิน สองเท้าค่อยๆ ก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน สายตากวาดมองหานายดินด้วยความหวัง เพียงครู่เดียวเท่านั้น

“กรี๊ดดดดดดด” หญิงร่างอวบกรีดร้องด้วยความตกใจถึงที่สุด กับภาพสยองตรงหน้า เมื่อสายตาพาดไปพบกับร่างของชรานอนนิ่งจมกองเลือด สองมือยกขึ้นมาปิดตาตัวเอง แล้วหันหลังวิ่งออกไปหาทีภพด้วยความกลัวสุดขีด พร้อมกับอาการตัวสั่นระริก

“คุณ เป็นอะไร” ชายหนุ่มกอดรับร่างเธอไว้ พลางขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย ก่อนค่อยๆ แงะมือบางออกจากแขนของเขา หญิงสาวชี้มืออันสั่นเทาเข้าไปในบ้าน เธอมองด้วยแววตาหวาดกลัว

“พ่อทิชานอนจมกองเลือดอยู่ในนั้น คุณทีช่วยพ่อทิชาด้วย” ทีภพรีบวิ่งเข้าไปภายในตัวบ้านทันที ส่วนหญิงร่างอวบยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่ด้านนอก ไม่กล้าย่างกายเข้ามาดูภาพอันโหดร้ายนั้นอีก ทีภพวิ่งเข้ามาถึงร่างของชายชราเขาจึงยกมือถือโทรหารถกู้ชีพทันที ใช้เวลาเพียงครู่เดียว ร่างของชายชราถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในเวลานั้น พริมยังคงมีอาการช็อกมือไม้เย็นเฉียบมีอาการเหม่อลอยพูดไม่รู้เรื่อง

“พริม” ชายหนุ่มเขย่าตัวของหญิงสาวเมื่อเธอเผลอลืมสติ ดวงตาเลื่อนลอยไร้จุดหมาย

“พริม ได้ยินผมไหม มีสติหน่อยสิ” ทีภพลองพยายามเขย่าเรียกสติเธอ ด้วยอาการกระวนกระวายใจ

“ถ้าทิชารู้ ทิชาจะเป็นอย่างไรคะ” พริมเลื่อนสายตากลับเข้ามาจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่น้ำตาซึมทะลักออกมา ทีภพดึงเธอเข้ามาสวมกอดอย่างแนบแน่น เขาเข้าใจอาการช็อกของหญิงสาว เพราะแม้แต่เขาเองยังแทบคุมสติไม่อยู่กับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

“คุณมองหน้าผม ผมชื่ออะไร เป็นอะไรกับคุณ” เขาทดสอบอาการของหญิงสาวด้วยความกังวล

“แทน” เสียงม่านฟ้าเรียกขึ้นอีกครั้งระหว่างที่เขาขับรถอยู่ แทนคุณหันมองหน้าหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองถนนต่อด้วยแววตาไร้ความรู้สึก

“คุณไม่คิดจะไปโรงพยาบาลจริงๆ หรือคะ เธอเป็นลูกน้องคุณนะ ที่สำคัญเธอพักอยู่บ้านคุณด้วย อย่างน้อยคุณควรจะรู้ว่าพ่อเธอไปรักษาตัวที่ไหน เพื่อที่จะได้ไปเยี่ยมตามมารยาท” ม่านฟ้าไม่เห็นด้วยหากแทนคุณจะแล้งน้ำใจกับพนักงานในปกครองของตน

“ช่างเถอะม่าน ไม่เกี่ยวกับผม มันเป็นเรื่องในครอบครัวของเธอ ถ้าเธออยากให้ผมช่วย ป่านนี้คงโทรมาขอร้องผมนานแล้ว คุณไม่เห็นหรือม่าน ว่ามือถือผมเงียบสนิทขนาดนี้” แทนคุณให้เหตุผล ราวกับว่าเขาไม่ได้สำคัญอะไรกับนันทิชาแม้สักนิด