LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 26

พิษสวาท | ตอนที่ 25 |คนไร้หัวใจ

ฟุ่บ! เขาทิ้งตัวลงนอนข้างกายเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดังลั่น

"อื้อ..เฮ่อ.." ร่างบางกระตุกสั่นเล็กน้อย เธอกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้แน่น และค่อย ๆ งอลำตัวอย่างช้า ๆ ด้วยความเจ็บระบมและรู้สึกหวิว ๆ ในช่องรัก เนื้อตัวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำกามสีขาวขุ่นของคนใจร้าย

คนใจร้ายนอนเงยหน้ามองเพดานอย่างเหม่อลอยสักพักใหญ่ ๆ ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองทางคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้าง ๆ และเมื่อเขาหยิบหมอนที่บดบังใบหน้าของเธอออก เด็กสาวยังคงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นภายใต้ใบหน้านั้นแบบเงียบ ๆ

"เธอนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ เลยนะ" คนตัวสูง ชักสีหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทีหงุดหงิด ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง คว้าบุหรี่มาจุดไฟสูบต่ออย่างหน้าตาเฉย และไม่ได้สนใจไยดีเด็กสาวที่นอนร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำแต่อย่างใดเลย

"ฟู่ว~" ร่างสูงหลับตาพร้อมกับพ่นควันพิษขึ้นไปด้านบน หลังจากที่เขาได้หลั่งน้ำกามออกมามันก็จะเบากายสบายตัวแบบนี้ และมันนับว่าเป็นความสุขเพียงอย่างเดียวจริง ๆ ที่เขาสามารถทำมันได้ในตอนนี้

ในขณะที่สาวน้อยข้างกายเขาในตอนนี้ เธอทั้งเจ็บปวดกายและหัวใจมากเหลือเกิน ทั้งการกระทำและคำพูดของเขามันรุนแรงมากจริง ๆ สำหรับเด็กสาวอายุ 18 ปีอย่างตะวัน

เธอเสียความบริสุทธิ์ไปให้กับคนที่เธอไม่ได้รัก เธอถูกเขาทารุณ ข่มขู่ ข่มเหงราวกับเธอไม่ใช่คนเหมือนกันกับเขาเลย ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็มีความรู้สึกและหัวใจเหมือนกัน

"….." เด็กสาวร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกไปไหนเลย ร่างกายมันร้าวระบมไปหมด

เรียวขาทั้งสองข้างยังคงอยู่ในท่าเดิมน้ำกามขาวขุ่นของเขาเลอะเทอะเต็มเนินสวาท หน้าท้องและกระเด็นมาไกลเกือบถึงลำคอของเธอด้วยซ้ำไป

เขาทารุณเธอจนเยื่อพรหมจรรย์ขาดสะบั้น ร่องรักของเธอยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาอยู่ตลอด แม้แต่ครั้งล่าสุดนี้ ท่อนเอ็นของเขาก็ยังมีคราบเลือดของเธอเลอะติดไปเช่นกัน

เปลวไฟแผดเผาบุหรี่ร้อนไปได้เกือบหมดม้วน เมื่อรันเวย์หันไปดับบุหรี่ลงใส่ที่เขี่ยข้างหัวเตียง พอหันกลับมาอีกทีคนตัวเล็กก็หลับไปทั้งน้ำตาเสียแล้ว

เขารีบลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่ทันที และเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าของเด็กสาวขึ้นมาและโยนวางกองให้ไว้บนเตียง

"จิ๊!" รันเวย์จิปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็จำใจสวมใส่เสื้อผ้าให้กับเธอ ขณะที่ร่างสูงช้อนอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง แต่ทันทีที่เขาแตะตัวของเธอ

"หนูเจ็บ....หนูเจ็บ มะไม่เอาแล้ว" เด็กสาวละเมอออกมาอย่างแผ่วเบาซึ่งเสียงอ้อน ๆ ของเธอก็ทำเอาคนใจร้ายอย่างเขาชะงักไปเล็กน้อย

"หนูไม่ไหวแล้วค่ะคุณ.." เธอละเมอออกมาทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาสนิท

"…." รันเวย์เม้มปากแน่น แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร และยังคงอุ้มเธอกลับไปส่งที่ห้องพักของแม่บ้านตามเดิม

ฟุ่บ! แต่ทว่า...เมื่อรันเวย์วางเธอนอนลงกับเตียงจู่ ๆ เธอก็ละเมอลุกขึ้นมาโผกอดเขาเอาไว้แน่น

"..หนูไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้.." เธอละเมอออกมาเบา ๆ ทั้งน้ำตา

"...เป็นอะไร?" รันเวย์ขมวดคิ้วถามกลับไปทันที เพราะถ้ามีสติดีตะวันคงไม่พูดอะไรแบบนี้กับเขาแน่ ๆ

ฟุ่บ เธอโอบกอดเขาแน่นมากขึ้นและแนบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกของคนไร้หัวใจ

ในทีแรกรันเวย์ตั้งใจจะผลักเธอออก แต่พอเขาก้มลงไปมองใบหน้าซื่อ ๆ แก้มยุ้ย ๆ ของเด็กสาวแล้ว สุดท้ายก็ปล่อยให้ตะวันกอดเขาต่อไปโดยไม่ได้ขยับตัวหนีแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ได้กอดตอบกลับใด ๆ

"พี่ตาล..พี่ตาล" เธอเพ้อออกมาอย่างแผ่วเบาแทบฟังไม่ได้ความ

"ฉันไม่ใช่พี่เธอ!" เขาตอบกลับไปเสียงแข็ง ๆ

"พี่ตาล..ต้องรักษาให้หายนะ..." เด็กสาวยังคงเรียกหาแต่พี่สาวและเธอยังคงโอบกอดเขาเอาไว้แน่น

"รักษาอะไร?" รันเวย์ถามกลับไปด้วยความข้องใจ แต่เด็กน้อยก็ผล็อยหลับคาแผ่นอกของเขาไปเสียแล้วและดูเหมือนว่ารอบนี้เธอจะหลับสนิทจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเงียบไปนานแล้วเขาก็แกะฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอที่โอบกอดเขาอยู่ออกทันที พร้อมกับดันไหล่คนตัวเล็กให้นอนราบลงไปกับเตียงและเดินออกไปจากห้องนอนของตะวัน โดยที่เขาไม่คิดจะหันกลับมาห่มผ้าหรือห่วงใยใด ๆ คนตัวเล็กที่นอนซมอยู่บนเตียงเลยสักนิด

รันเวย์เดินออกมานั่งดื่มเหล้าอยู่เพียงลำพังในบริเวณห้องโถงใหญ่ของบ้าน เขามองไปรอบ ๆ บ้านหลังใหญ่ ที่เงียบสงัดด้วยความรู้สึกหวิว ๆ อยู่ภายในใจลึก ๆ บ้านหลังนี้เดิมทีแล้วคือเรือนหอของเขากับอดีตคนรัก เขาตั้งใจเลือกสรรและตกแต่งทุกห้องตามความชอบของเธอคนนั้น ใครจะคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาจะต้องอยู่บ้านหลังนี้ กับสาวใช้สองคน และลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่ทำลายทุกอย่างในชีวิตเขา สำหรับรันเวย์แล้วการสูญเสียนับหนึ่งไป มันทำให้เขามีเพียงร่างกายแต่ไร้ซึ่งหัวใจ

รันเวย์ในวันนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ไม่รู้เลยว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของเขามันจะเดินไปทางไหน...