LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 28

พิษสวาท | ตอนที่ 27 | อย่าบอกใคร

รันเวย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องนอนไปทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยถามอะไรเลยหลังจากนั้น

"หรือว่ายัยตะวันไปก่อเรื่องอะไรไว้รึเปล่านะ?" ตาลมองตามแผ่นหลังของเขาและแอบพึมพำเบา ๆ เพียงลำพัง

แต่สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นก็คือโดยปกติแล้วเธอแทบจะไม่เคยเห็นคุณรันเวย์อยู่ติดบ้านแบบนี้เลยสักครั้ง แต่คืนนี้เขากลับไม่มีท่าทีจะออกไปไหน แถมยังไม่พาใครมาอีก

2 วันผ่านไป

ห้องพักแม่บ้าน

"ตะวัน...นี่ตะวันตื่นมากินยาเร็วเข้า" คนเป็นพี่พยายามปลุกตะวันให้ตื่นมากินยา แต่สาวน้อยก็เอาแต่นอนขดตัวมุดอยู่แต่ในผ้าห่มไม่ยอมโผล่ออกมาเลย

"ตะวัน!" ตาลพยายามปลุกน้องสาวให้ตื่นขึ้น ซึ่งเด็กน้อยก็ทำได้แค่เพียงลืมตาขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น คนเป็นพี่จึงยัดยาเม็ดใส่ริมฝีปาก และประคองขึ้นมาดื่มน้ำตามลงไป

"ยาก็กินตรงเวลา แต่ทำไมไข้ถึงยังไม่ลดอีกนะ" ตาลแตะที่หน้าผากและลำตัวที่ร้อนจี๋ของตะวันอย่างเริ่มจะกังวลขึ้นมาแล้วเล็กน้อย

"ตะวันดีขึ้นแล้วพี่ตาล" ตะวันเอ่ยตอบกลับเธอทั้ง ๆ ที่เสียงสั่น

สาวน้อยนอนซมจากพิษไข้และลุกไม่ขึ้นมาเกือบสองวันเต็ม ๆ

เธอทำได้แค่นอนงอลำตัวและกุมหน้าท้องเอาไว้อยู่ตลอดเวลา

"ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาลดีกว่านะ" ตาลพยายามสะกิดเรียก ตะวันพอมีสติอยู่บ้างเธอจึงส่ายหน้าตอบกลับไป

" หนู วะ..ไหว...จริง ๆ " สาวน้อยฝืนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดี แต่เธอก็ไม่อยากให้พี่สาวเป็นกังวลมากนัก

"พี่ว่าวันนี้แกนอนพักต่ออีกวันเถอะ... นอนเยอะ ๆ จะได้ดีขึ้นไว ๆ " ตาลลูบศีรษะของน้องสาวเบา ๆ

"แต่ว่า..พี่ตาลทำงานคนเดียวไหวเหรอ?" ตะวันพยายามจะฝืนร่างกายตัวเองอย่างมาก เพื่อพยายามจะลุกขึ้นไปช่วยงานบ้านต่าง ๆ ของพี่สาว

โดยปกติแล้วตะวันเป็นคนที่แข็งแรงมาก ๆ ส่วนคนขี้โรคมาตั้งแต่เกิดเลยก็คือตาล

"ไม่มีงานอะไรเลย ก็แค่ทำความสะอาดง่าย ๆ แล้วก็เตรียมอาหารให้คุณรันเท่านั้นเอง" ตาลกดตัวน้องสาวของเธอให้นอนลงกับเตียงตามเดิม

"แกนั่นแหละที่ป่วย...ว่าแต่แกไปทำอะไรมาถึงป่วยหนักแบบนี้ฮะ..ตะวัน?" พี่สาวดึงผ้าห่มหนาคลุมร่างกายให้กับน้อง พร้อมกับเอ่ยถามไปด้วยความสงสัย เพราะตอนก่อนที่เธอจะไปโรงพยาบาลน้องสาวก็ยังดูแข็งแรงดีมาก ๆ อยู่เลย

"…ไม่มีอะไรค่ะ..ตะวันแค่อ่านหนังสือโต้รุ่งมากจนเกินไปเท่านั้น" ตะวันเลือกที่จะโกหกพี่สาวของเธอไป เพราะเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกความจริงว่า

เธอถูกคุณรันเวย์ ผู้ชายเลวคนนั้นย่ำยีทารุณอย่างหนักถึงสองครั้งสองครา

"เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่ออีกนิดหน่อย อยู่คนเดียวได้ไหม?" ตาลลูบหัวตะวันด้วยความห่วงใย

"สบายมาก" ตะวันตอบไปทั้ง ๆ ที่หน้าซีดเผือดและมีอาการหนาวสั่นจากข้างในตัวของเธออยู่ตลอดเวลา

"เดี๋ยวตอน 6 โมง กินยาซ้ำไปอีกรอบนะ" ตาลวางยากับขวดน้ำเตรียมเอาไว้ให้น้องสาวเธอข้าง ๆ หัวเตียง

"พี่ไปก่อนนะ" ตาลลุกจากเตียงปิดไฟและเตรียมจะเดินออกจากห้องพักเล็ก ๆ ของเธอ แต่ทว่าในจังหวะที่ตาลเปิดประตูเพื่อจะออกจากห้องพักของเธอ ก็เจอกับรันเวย์ที่ยืนรออยู่หน้าประตูมาสักพักใหญ่แล้ว

"เอ่อ..คุณรัน" ตาลรีบก้มหัวลงให้เขาทันที เพียงแต่สายตาของรันไม่ได้มองที่ตาลแต่มองสอดส่องเข้าไปในห้องพัก

"นี่ยังไม่หายป่วย หรือแกล้งสำออยกันแน่?" เขาเอ่ยถามตาล แต่สายตามองไปด้านในห้องด้วยท่าทีหงุดหงิดใจ

"ยัยตะวันไม่สบายหนักจริง ๆ ค่ะคุณรัน" ตาลพูดตอบรันเวย์ไปตามตรง

"ให้กินยาแล้ว แต่ว่าไข้ยังไม่ลดลงเลยนะคะ" เธออธิบายเสริมไปอีกเพราะกลัวรันเวย์ไม่เชื่อว่าตะวันป่วยจริง ๆ

"อืม" รันเวย์กระแทกเสียงตอบไปเพียงเท่านั้น

"ไปเตรียมอาหารมื้อค่ำให้ฉัน เตรียมสำหรับสี่ที่!"

"คืนนี้จะมีแขกมาบ้านเรา หวังว่าฝีมือการทำอาหารของเธอจะไม่ทำให้ฉันต้องขายหน้าหรอกนะ" รันเวย์ยื่นเมนูอาหารที่เขาต้องการใส่กระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ

"อาหารทะเล?" ตาลขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะแต่ละอย่างที่เขาสั่งมาเธอต้องรีบออกไปซื้อที่ตลาดทั้งนั้นเลย