LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 14

พิษสวาท | ตอนที่ 13 | เซอร์เวย์

"..." รันเวย์ทำได้แค่นั่งเงียบ ไม่ตอบโต้กลับ เพราะเขารู้ว่าแก้ตัวอะไรไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

"พอเถอะเฌอ ปล่อยลูกมันไปก่อนนะ" ผู้เป็นพ่อออกปากช่วยพูดให้อีกแรง

"ก็เพราะเราให้ท้ายลูกผิด ๆ แบบนี้มาตลอดไง!" เฌอรีนเอ่ยเสียงดังกร้าวโต้กลับสามีไปทันควัน

"ที่รันเวย์กลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ มันเพราะเราตามใจมากเกินไป เราเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน!" จากนั้นจึงตัดพ้อตัวเองกับสามีก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างท้อใจ เธอยอมรับว่าเลี้ยงรันเวย์มาแบบผิด ๆ ด้วยความที่เป็นคนแรกจึงทั้งรัก ทั้งตามใจทุกอย่าง

รันเวย์ทำอะไรล้วนไม่เคยผิดหรือมีบทลงโทษใด ๆ เลย ซึ่งพอเขาโตขึ้น นิสัยแย่ ๆ เหล่านั้นมันก็ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันแล้ว

"พ่อกับแม่ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกครับ ผมไม่ดีเองต่างหากไม่เกี่ยวกับใครเลย" รันยอมรับความผิดโดยทันที

"แม่ยอมรับนะ ว่าผิดหวังในตัวลูกมากจริง ๆ" เฌอรีนลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงเข้าไปหาลูกชายอย่างช้า ๆ

เธอแทบไม่เคยพูดหรือว่ากล่าวตักเตือนใด ๆ รันเวย์เลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้

คนเป็นแม่พยายามเก็บความรู้สึกและอารมณ์มาโดยตลอด แต่วันนี้มันคงถึงเวลาที่ต้องเอ่ยสั่งสอนพร้อมตักเตือนลูกชายหัวรั้นมาก ๆ อย่างเขาซะแล้ว

"เหตุผลที่แม่เข้าใจหนูหนึ่งทุกอย่าง ก็เพราะรู้ดีว่าการถูกนอกใจนอกกายมันเจ็บปวดมากแค่ไหน..." ท่านอธิบายพลางหันไปมองทางดีเลย์เล็กน้อย

"การถูกทรยศจากคนที่รัก... อาจจะให้อภัยกันได้ แต่ไม่มีใครลืมมันได้หรอกนะ" ก่อนพูดกับรันเวย์ด้วยแววตาที่ผิดหวังในตัวลูกชายมากจริง ๆ

"ด่าลูกยังไงให้วนกลับมาเผาบ้านตัวเองได้วะเนี่ย?" คนเป็นพ่อบ่นขึ้นเบา ๆ พร้อมกับนั่งกุมขมับทันที เพราะสมัยหนุ่ม ๆ ท่านเองก็มีประวัติไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ยังโชคดีที่คิดได้และได้รับโอกาสมากกว่า แม้เธอยกตัวอย่างขึ้นมาเพื่อสอน แต่เหมือนว่าจะทำเอาคุณสามีแทบนั่งไม่ติดไปตาม ๆ กัน

"นี่เฌอ ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองหมดทุกอย่างแล้ว เธอจะรื้อฟื้นเรื่องในอดีตทำไมกัน?" ดีเลย์ลุกเดินเข้ามาหาภรรยาทันที

"ก็เพื่อจะสอนลูกของเราไง ว่าถ้าวันหนึ่งได้เจอรักครั้งใหม่ อย่าทำแบบนี้กับใครอีก!"

"แม่ไม่ต้องห่วง เพราะผมจะไม่รักใครอีกแล้ว" รันเวย์พูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"ผมจะไม่มีแฟนใหม่อย่างแน่นอน" คำพูดนั้นทำให้ทั้งพ่อกับแม่ของเขาหันมองหน้ากันเล็กน้อย

"ไม่มีใครก็ยังมีพ่อกับแม่นะรัน" เธอลูบหัวลูกชายคนโตที่นั่งคอตกท่าทางเศร้าสร้อยอยู่ตรงหน้า

"ผมรู้" รันเวย์พยักหน้ารับเบา ๆ

"เรื่องที่อยากจะขอเวลาให้กับตัวเอง แม่ก็พอเข้าใจนะ" คนเป็นแม่วางมือลงที่ไหล่ของลูกชายเบา ๆ

"แต่ว่า... ลูกก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกทำทิ้งเอาไว้เหมือนกัน" เธอบีบไหล่รันเวย์และพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"…" รันเวย์จึงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย หลังคำพูดของท่านฟังดูแปลก ๆ ไป

"ตาล อุ้มเจ้าเซอร์เวย์เข้ามาหาพ่อเขาได้แล้ว" ก่อนอีกฝ่ายจะกวักมือเรียกหาแม่บ้านคนสนิทให้อุ้มเด็กเดินตรงมายังโต๊ะอาหารทันที

รันเวย์หน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อได้เจอลูกที่เขาไม่ต้องการคนนั้น

"แม่ตั้งใจว่าจะให้เซอร์เวย์มาอยู่ที่บ้านนี้กับลูกด้วย... เพื่อลองปรับตัวเข้าหากันดู" คุณหญิงเฌอรีนพูดพร้อมกับหันไปทางหลานชายที่กำลังดูดขวดนมอยู่และมองพ่อของเขาตาแป๋ว ๆ

"ผมเลี้ยงไม่เป็น" รันเวย์เมินหน้าหนีทันที เขาไม่คิดแม้แต่จะแตะตัวหรืออุ้มเด็กน้อยคนนั้นเลยแม้แต่นิด

"ไม่ต้องห่วง เพราะเรื่องนี้เนี่ย แม่จะให้พี่เลี้ยงเป็นคนดูแลอยู่แล้ว... รันก็แค่หัดมาอุ้ม มาคุย มาใช้เวลาอยู่กับลูกบ้างเท่านั้นเอง" ท่านพูดด้วยท่าทีที่จริงจังมากจนเขาไม่กล้าเอ่ยปฏิเสธใด ๆ

"… เฮ้อ..." รันเวย์ถอนหายใจออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกตัวเอง ก่อนรีบเดินออกจากบ้านอย่างหัวเสีย

TA-WAN’ S PART

"พี่เคยบอกเแกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเอาปัญหาของเราไปรบกวนพวกคุณ ๆ เขา!" พี่ตาลขึ้นเสียงใส่ทันทีขณะที่กำลังเดินกลับมาจากบ้านของคุณไทม์และคุณหนึ่ง

"ตะวันแค่อยากไปขอความช่วยเหลือจากคุณนับหนึ่งก็เท่านั้นเอง เพราะมีแค่พวกคุณเขาเท่านั้นที่จะช่วยเราได้" เธอตอบพี่สาวไปทั้งน้ำตาที่อาบสองแก้ม

"พวกคุณเขาก็มีปัญหาของตัวเองมากพอแล้วนะ แกจะเอาเรื่องนี้ไปเดือดร้อนเขาเพื่ออะไร... หัดมีความเกรงใจซะบ้างสิ!" ตาลก็ต่อว่าน้องสาวกลับมาทันที เพราะเธอรู้ดีว่าภายในบ้านใหญ่มีเรื่องให้เครียดกันอยู่

"พี่ตาล แต่โรคที่พี่ตาลเป็นอยู่ถ้าไม่ได้รับการรักษามันก็จะยิ่งแย่นะ" ตะวันพูดไปก็ร้องไห้ไปด้วย

"แต่พี่ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" แล้วอีกฝ่ายค่อย ๆ นั่งลงกับเตียงในห้องพร้อมใบหน้าซีด ๆ

"อีกอย่างประกันสังคมพี่ก็มี แกอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ได้ไหมตะวัน" ก่อนถอนหายใจออกมาและก้มมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมมากขึ้นอย่างผิดสังเกต

"ประกันสังคมที่พี่ต้องตื่นแต่เช้าไปนั่งรอคิวที่โรงพยาบาล บางครั้งรอทั้งวันแต่ก็ไม่ได้รับการรักษาเพราะว่าคิวมันเต็มและล้นแทบจะทุกวันอะนะ" ตะวันพูดตามจริง เพราะอาการของพี่ตาลนับวันก็ยิ่งชัดมากขึ้น ทั้งหน้าบวม เท้าบวม อ่อนเพลียง่ายหายใจหอบเหนื่อย และเข้าห้องน้ำตอนกลางดึกแทบจะทั้งคืนเลย

"แล้วแกจะให้พี่ทำยังไง?" ตาลถามกลับทันที

"เราก็ไปขอยืมเงินคุณผู้หญิงก่อนไม่ได้เหรอ อย่างน้อยพี่ควรได้เจอหมอดี ๆ และรีบรักษา มันจะได้หายไง" เด็กสาวพูดเสียงสั่นเครือ เธอทรุดตัวลงที่พื้นพลางมองเท้าบวม ๆ ทั้งสองข้างของพี่สาว

"ไตวายระยะที่ 3 อะ มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วนะ" จากนั้นจึงเงยหน้ามองตาลทั้งน้ำตา

"ตะวันมีพี่ตาลแค่คนเดียวนะ" เธอโผเข้ากอดพี่สาวตัวเองเอาไว้แน่น