LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 33

พิษสวาท | ตอนที่ 32 | เปรียบเทียบ

"เธอเป็นหมอรึไง มาเฝ้าแล้วจะช่วยอะไรได้?" รันเวย์เอ่ยถามกลับไปเสียงแข็งกร้าว ซึ่งปลายสายจึงเงียบไปในทันที

"ฉันจะโทรมาบอกแค่นี้แหละ และน้องเธอก็หลับไปแล้ว" เขาตอบกลับไปเพียงเท่านั้น

(เอ่อ คุณรันเวย์..แล้วก็คุณยาหยีเธอบอกว่าจะรอคุณรันเวย์อยู่ที่บ้านนะคะ) ตาลรีบเอ่ยขึ้นมาก่อนที่รันเวย์จะตัดสายเธอไป

(ไม่ทราบว่าคุณรันเวย์จะกลับบ้านกี่โมงเหรอคะ) ตาลถามไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

"บอกไปว่า คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน" รันเวย์พูดใส่โทรศัพท์ไป

"อาจจะไปต่อผับแถว ๆ นี้ " รันเวย์ตอบกลับไปเพียงเท่านั้นก่อนจะกดตัดสายเธอไปทันที

02:00 AM

เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และดูเหมือนว่าพิษไข้จะลดลงจนเกือบจะปกติแล้ว เธอค่อย ๆ กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องพักสุดหรูของโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำแห่งนี้

"ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยอยู่ห้องหรูขนาดนี้มาก่อนเลยอะ" เธอพึมพำออกมาเพียงลำพัง ซึ่งภายในห้องนี้มีเพียงเธอนอนอยู่ตามลำพังเท่านั้น

"ฉันควรจะพูดความจริง หรือควรจะยอมทำตามที่เขาบอกดีนะ?" ตะวันดึงผ้าห่มหนาคลุมกายของเธอ และครุ่นคิดถึงคำขู่ของรันเวย์มาโดยตลอด

"โอ๊ย ทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องมาเกิดกับฉันด้วยนะ" สาวน้อยกอดร่างบางของตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่อยู่ตรงกลางระหว่างความเป็นเด็กกับคำว่าผู้ใหญ่ จะว่าโตแล้ว ก็ไม่ได้โตพอที่จะรับมือกับปัญหาเหล่านี้ได้

"สุดท้ายแล้วถ้าพูดความจริงออกไป มันก็คงไม่ได้ช่วยให้ชีวิตของฉันดีขึ้นกว่านี้" ตะวันปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างคิดไม่ตกเลยว่า เธอควรจะทำยังไงต่อจากนี้ดี จะปรึกษาใครก็ทำไม่ได้ จะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อ หรือยื่นมือมาช่วยเธอไหม เพราะยังไงรันเวย์ก็คือลูกชายของพวกเขา ส่วนเธอก็เป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้านเท่านั้น ถึงคุณผู้หญิงจะเมตตา แต่สุดท้ายเธอก็คงเลือกลูกชายตัวเองอยู่ดี

แอ๊ด ....เมื่อเสียงประตูห้องเปิดออก ตะวันก็รีบเช็ดคราบน้ำตาของเธอในทันที เธอแสร้งล้มตัวลงนอน แต่เหมือนว่าเขาจะเห็นทุกอย่างก่อนหมดแล้ว

ร่างสูงเดินตรงเข้ามาหยุดยืนที่ข้างเตียงของเธอทันที

"ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาหยาดเยิ้มจ้องมองไปที่เธออย่างจดจ่อ

"ร้องไห้ทำไม?" รันเวย์พูดขึ้นพร้อมกับใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ตรงหยดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แต่เขาไม่ได้เช็ดให้แต่อย่างใดทั้งนั้น

"ไม่มีอะไรคะ" เด็กสาวกัดฟันตอบกลับไปทั้งเสียงสั่น

"งั้นเหรอ?" เขาถอนหายใจออกมาอย่างเสียงดัง

รันเวย์ลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงเพื่อจ้องหน้าของเด็กน้อย จนสุดท้ายแล้วคนที่แกล้งหลับก็ไม่สามารถจะหลับลงได้เลย เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็พบว่าชายหนุ่มนั่งมองเธอด้วยแววตาที่ซ่อนเร้นความรู้สึกบางอย่างอยู่ภายในนั้น

ใบหน้าของเขามีคราบลิปสติก และลำคอก็เต็มไปด้วยรอยช้ำจากบางอย่างที่ชัดเจน

จนท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเธอเองที่หลบสายตาคู่นั้น และตั้งท่าจะพลิกตัวนอนตะแคงไปอีกข้าง แต่ทว่า..

หมับ!

"อย่าขยับ" รันเวย์คว้าไหล่ของเธอเอาไว้ทันที เด็กสาวเบิกตาโตขึ้นมาทันทีที่เขาสัมผัสตัวของเธอ

"เสาน้ำเกลือมันจะล้มทับ!" เขาจับฝ่ามือเล็กของเธอยกขึ้นมาตรงหน้าของสาวน้อย ซึ่งหลังฝ่ามือของเธอมีเข็มน้ำเกลือทิ่มอยู่ด้านใน และสายมันก็พันไปพันมาเพราะเจ้าตัวพลิกไปมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

"ยัยเด็กโง่เอ๊ย!" ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาผสมกับบุหรี่ยี่ห้อเดิม ๆ นั่น