LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 59

พิษสวาท | ตอนที่ 58 | วันสำคัญ/คนสำคัญ

"หมดเวลาแล้ว นักเรียนทุกคนวางปากกาลงเดี๋ยวนี้" คำสั่งของอาจารย์คุมสอบเอ่ยดังขึ้น ซึ่งตะวันก็วางปากกาลงทันที

"ในอีก 1 ชั่วโมง ทางมหาลัยจะประกาศรายชื่อผู้ที่มีสิทธิ์เข้าสอบสัมภาษณ์ที่หน้าเว็บไซต์มหาลัย และในภาคบ่ายนี้จะมีการสอบสัมภาษณ์ตัวต่อตัว...ซึ่งก็คือด่านสุดท้ายของการสอบคัดเลือกในวันนี้" อาจารย์กล่าวขึ้นและมองไปยังนักเรียนที่มาสอบเกือบ 50 คน ที่จะคัดออกจนเหลือแค่ 20 คนเท่านั้น

"ใครผ่านการคัดเลือก พรุ่งนี้ให้มามอบตัวและลงทะเบียนเป็นนักศึกษาของเราได้เลย...อาจารย์ขอให้ทุกคนทำอย่างเต็มที่ แล้วเจอกันในมหาลัยนะ" เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะอนุญาตให้นักศึกษาทุกคนลุกออกจากที่นั่งไปทันที

"เฮ้ย..เป็นไงบ้าง?" มิกซ์ที่เดินออกมาจากห้อง พอเห็นหน้าตะวันก็เดินเข้ามาทักทายทันที

"….มะ..มิกซ์.." ตะวันเงยหน้ามองเขาอย่างรู้สึกอาย ๆ เพราะเรื่องในวันนั้น

"พอดีตอนที่เธอโทรมาเราขี่รถกลับบ้านนะ เลยไม่ได้ยินว่าเธอพูดว่าอะไร"

"ตอนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ามันดันร่วงไปบนถนนแล้วก็หายไปเลยนะ" มิกซ์โชว์โทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมของเขาขึ้นมาทันที

"เราขอเบอร์ตะวันอีกรอบได้ไหม?" มิกซ์ยื่นโทรศัพท์ของเขาส่งให้ตะวันอีกครั้ง

"เออ..ได้สิ" ตะวันลังเลใจอยู่นาน แต่ถ้าเธอจะไม่พิมพ์เบอร์ให้ก็คงจะดูไม่ดีแน่ ๆ

ตะวันพิมพ์เบอร์โทรศัพท์ของเธอให้มิกซ์ไปอีกรอบหนึ่ง

"ต้องขอโทษนะที่เราหายไปและไม่ได้ช่วยเธอติวหนังสือเลย ตอนแรกก็ว่าจะขี่รถไปหาที่บ้านแต่ยามไม่ให้เราเข้าไปนะ" มิกซ์มองตะวันด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรเลยมิกซ์ ไม่มาที่บ้านก็ดีแล้ว..เพราะว่าเจ้านายเราเขาค่อนข้างจะรักความเป็นส่วนตัวมาก ๆ เลยอะ" ตะวันเอ่ยตอบมิกซ์ไปอย่างยิ้ม ๆ ตามมารยาท

"เดี๋ยวเราต้องไปสอบคณิตเพิ่ม..." มิกซ์ก้มมองนาฬิกาของเขาทันที เพราะเขาสอบเข้าคนละคณะกับตะวัน จึงอาจจะมีสอบวิชาในคณะที่แตกต่างกันออกไป

"ขอให้โชคดีในการสอบนะมิกซ์" ตะวันอวยพรให้เขาไปอย่างจริงใจ

"ขอบใจนะ...หลังสอบสัมภาษณ์เสร็จเราไปกินข้าวด้วยกันไหม?" ร่างสูงเอ่ยถามเธอด้วยใบหน้าที่คาดหวังในคำตอบตกลงของตะวันเอามาก ๆ

"ไว้ค่อยว่ากันนะ" เธอตอบกลับไปอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ จะปฏิเสธไปตรง ๆ ก็ไม่กล้า จะตอบตกลงก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ยังไงก็ไม่รู้

"ได้ ๆ ไงสอบเสร็จเราโทรหานะ" มิกซ์พยักหน้ายิ้มรับ ก่อนจะแตะไหล่ของตะวันเบา ๆ และเดินกลับไปทางห้องสอบ ที่อยู่ห่างกันออกไปไม่เท่าไร

ร้านขายข้าวแกงในมหาลัย

"อยากเรียนที่นี่จัง" เธอมองไปรอบ ๆ มหาลัยที่แสนจะกว้างใหญ่ เห็นพวกพี่ ๆ นักศึกษาเดินกันไปมา และมีกิจกรรมให้ทำตั้งมากมาย มันเหมือนเธอได้เปิดมุมมองโลกใบใหม่ที่กว้างมากขึ้น

หลังจากนั่งไปสักพัก รายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าสอบก็ประกาศขึ้นมาในหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ ซึ่งตะวันไล่หาชื่อตัวเองอย่างใจจดใจจ่อมาก ๆ เลย จากหนึ่งใน 20 คน เธอสอบติดเป็นคนที่ 3 เลย เรียงจากลำดับคะแนนของทั้ง 50 คน

"เย้ ๆ ๆ " เด็กสาวอุทานออกมาเสียงหลงด้วยความดีใจ ทำเอาทุกคนในร้านหันไปมองทางเธอทันที แต่ทุกคนก็พอจะเข้าใจว่าเด็กสาวในชุดนักเรียนกำลังดีใจเรื่องอะไรกัน พวกเขายังยิ้มให้เธออีกด้วย

"ติดแล้วโว้ย ๆ ๆ " ตะวันยกมือปิดปากตัวเอง ก่อนจะก้มหัวขอโทษทุกคนในร้านที่เสียงดัง เธอรีบเดินออกมาจากร้านทันที

สาวน้อยแทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมาให้สุดเสียงที่มี เพราะในที่สุดความพยายามของเธอมันก็สำเร็จสักที

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมาก ๆ เพราะการมีสิทธิ์สอบข้อเขียน ก็เหมือนได้ก้าวขาเข้าในรั้วมหาลัย

และเมื่อสอบผ่านข้อเขียนแบบนี้ มันก็เหมือนกับเธอได้สวมใส่ชุดนักศึกษาของที่นี่แล้วจริง ๆ

(ตะ..วัน เฮ้อ..) เสียงพูดของพี่ตาลฟังดูแผ่วเบามาก ๆ จนแทบจะไม่ได้ยินเลย

(พี่ทำคุณหนูล้มนะ...เฮ้อ ๆ ๆ) เสียงลมหายใจของพี่สาวเธอดูแปลกไปมาก ๆ จนตะวันเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี...เสียงร้องของเซอร์เวย์ยังคงดังแทรกขึ้นมาเรื่อย ๆ

"ฮะ?" ตะวันตกใจจนพูดไม่ออกเลย เสียงร้องของเซอร์เวย์ดูเจ็บปวดมาก ๆ และพี่สาวของเธอก็มีน้ำเสียงไม่สู้ดีเอาซะเลย

(ตะวัน...มาช่วยคุณหนูก่อนได้ไหม?) พี่ตาลพูดออกมาเหมือนคนที่ไม่มีแรงเลย

(อุแว้ ๆ ๆ) ขณะที่เสียงร้องไห้ของเซอร์เวย์ก็ดังขึ้นไม่ยอมหยุด

(อ๊ะ..อื้อ...พี่น่าจะไม่รอดแล้วอะ..) น้ำเสียงสุดท้ายของพี่ตาลทำเอาตะวันรู้สึกสับสนมาก ๆ เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน พี่ตาลไม่เคยแสดงอาการเจ็บปวดอะไรเลย แถมเธอยังยืนยันว่าตัวเองหายดีแล้วด้วยซ้ำไป

"พี่ตาล พี่ตาลเป็นอะไรอะ" ตะวันรีบสะพายกระเป๋าวิ่งออกจากมหาลัยทันที โดยไม่อยู่รอสอบสัมภาษณ์ต่อแล้ว

"พี่ตาล ๆ ๆ (ตะวัน) / อะแง้ ๆ ๆ (เสียงทารก) " ตะวันตะโกนเรียกชื่อของพี่สาว แต่พี่ตาลก็ไม่ขานตอบอะไรกลับมาเลย มีเพียงเสียงของเซอร์เวย์ที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสายตัดไปในที่สุด

"แท็กซี่ ๆ " ตะวันโบกมือเรียกแท็กซี่และบอกที่อยู่บ้านไปทันที ในระหว่างทางกลับบ้านเธอก็พยายามโทรติดต่อพี่สาวตัวเองแต่เหมือนโทรศัพท์จะถูกปิดเครื่อง หรือไม่ก็แบตหมดไปแล้ว

ตะวันพยายามรวบรวมสติกดเบอร์รถพยาบาล เพื่อให้เข้าไปช่วยเหลือพี่สาวของเธอก่อน เพราะเธอไม่รู้เลยว่าพี่ตาลเป็นอะไรไปกันแน่ เธอหกล้ม หน้ามืด หรือเกิดอุบัติเหตุอะไร

เพียงไม่นานรถแท็กซี่ก็มาจอดเทียบที่บ้าน ซึ่งมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รถของโรงพยาบาลมาถึงด้วยเช่นกัน

"ทางนี้เลยค่ะ คุณพยาบาลทางนี้เลย" ตะวันรีบเปิดรั้วบ้านเดินเข้าไปอย่างใจสั่นระรัว เธอกวาดสายมองไปรอบ ๆ บ้าน ซึ่งเสียงร้องของเซอร์เวย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอรีบเดินตามเสียงไปดู

"พี่ตาล!" ตะวันรีบวิ่งเข้าไปเขย่าร่างของพี่สาวที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นทันที