LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 61

พิษสวาท | ตอนที่ 60 | สาวเจ้าน้ำตา

"เข้านอนแค่หนึ่งคืน..70,000 บาทเลยเหรอคะ" ตะวันพึมพำเบา ๆ อย่างตกใจมากกับบิลค่าใช้จ่ายที่เห็น ค่าใช้จ่ายในการรักษามันแพงหูฉี่มากถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ

"ใช่ค่ะ คนไข้ถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลก็ขั้นวิกฤติแล้วนะคะ ไม่ได้มารักษาแค่ฟอกไตแล้วกลับบ้านธรรมดา ๆ " พยาบาลตอบกลับตะวันไปอย่างสุภาพ

"หรือทางญาติมีข้อสงสัยอะไรในบิลค่าใช้จ่ายไหมคะ?"

"เออ..ไม่มีค่ะ" ตะวันหยิบบัตรเดบิตเก่า ๆ ของเธอยื่นให้พยาบาลตรงหน้าไปทันที

"เนื่องจากทางคนไข้ไม่มีประกัน ทางฝ่ายบัญชีจึงจะขอเรียนแจ้งเรื่องค่าใช้จ่ายแบบวันต่อวัน...ยังไงทางญาติรบกวนมาชำระก่อนเวลา 4 ทุ่มของทุกวันที่คนไข้ยังรักษาตัวอยู่ที่นี่ด้วยนะคะ" พยาบาลเอ่ยย้ำเตือนกับเธออีกครั้ง เพราะทางโรงพยาบาลเองก็กลัวว่าเธอจะจ่ายไม่ไหวในระยะยาว

"ได้ค่ะ...ขอแค่ให้ทางคุณหมอกับคุณพยาบาลช่วยรักษาชีวิตพี่สาวหนูอย่างเต็มที่ก็พอ" ตะวันพยายามยิ้มสู้ไปก่อน

ทั้ง ๆ ที่เธอเริ่มกังวลถึงเรื่องค่าใช้จ่ายขึ้นมาบ้างแล้วจริง ๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ก่อน

"ทางเราจะรักษาอย่างสุดความสามารถค่ะ ญาติไม่ต้องห่วงนะคะ..และถ้าหากมีอะไรสำคัญเราจะติดต่อทางญาติไปทันที" พยาบาลรับบัตรไปทำการชำระเงินทันที ก่อนจะส่งคืนให้เธอพร้อมกับบิลค่ารักษา

ในทีแรกเธอตั้งใจจะนอนเฝ้าพี่สาวที่หน้าห้อง ICU แต่ที่โรงพยาบาลมันก็ไม่ได้สะดวกสบายที่จะนอนหลับได้ อีกอย่างโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำแบบนี้ คงไม่มีใครมานอนหลับบนโซฟา หรือนั่งพื้นแน่ ๆ ไหนจะเซอร์เวย์อีกด้วย และด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่างตะวันจึงตัดสินใจกลับไปนอนพักที่บ้านก่อน

แล้วพรุ่งนี้ถึงจะมาเยี่ยมพี่ตาลแต่เช้า

ช่วงเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่า ๆ ตะวันก็ยืนโบกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านทันที ซึ่งหลังจากก้าวขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่ได้ไม่นานมากนัก พอก้มมองที่เจ้าตัวเล็กก็พบว่า..เซอร์เวย์หลับปุ๋ยคาอกของเธอไปแล้ว

"ขอโทษนะ ตะวันลืมพกขวดนมมาด้วยนะ" ตะวันก้มมองเซอร์เวย์ที่นอนหลับคาอกของเธอไปด้วยความอ่อนเพลีย

"เด็กอ้วนของตะวันคงหิวมากแน่ ๆ เลย" ตะวันยอมทนเมื่อยต่อไป เพราะเธอกลัวว่าถ้าขยับตัวมากไปจะทำให้เซอร์เวย์ตื่น

โชคดีที่หลังจากตรวจร่างกายแล้ว เซอร์เวย์ไม่ได้เป็นอะไรเลย เขามีแค่แผลถลอกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่อย่างนั้นตะวันก็ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับทางคุณผู้หญิงยังไงดีเลย

"วันนี้เจ้าอ้วนของตะวันเก่งที่สุดเลยนะลูก" ตะวันลูบหัวเด็กทารกเบา ๆ

"จอดตรงหน้ารั้วได้เลยค่ะ" ตะวันเอ่ยบอกกับคนขับก่อนจะชำระค่ารถ และเดินลงจากรถอย่างช้า ๆ

เพราะถ้าก้าวเร็วมากจนเกินไปก็กลัวจะทำให้เด็กในอ้อมแขนสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้

บ้านรันเวย์

ตะวันรู้สึกร้าวระบบไปทั้งตัวเลย นอกจากจะวิ่งไปวิ่งมาเรื่องพี่ตาลแล้ว เธอยังต้องอุ้มเซอร์เวย์ไปด้วย ถึงเซอร์เวย์จะยังเด็กแต่อุ้มนาน ๆ ก็มีความรู้สึกเมื่อย ๆ อยู่เหมือนกันนะ

ยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูรั้วบ้าน ประตูมันก็ถูกผลักออกมาซะก่อน…

"หายไปไหนมา?" ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาเธอกับเซอร์เวย์ทันที

"นี่มันกี่โมงแล้วหะ?" ริมฝีปากของเขายังคงคาบบุหรี่ไปเอ่ยถามเธอไปด้วยความโมโห เพราะเขานั่งรอเธอมานานหลายชั่วโมงแล้ว

"…." ตะวันยังคงเอาแต่ยืนเหม่อลอยไม่พูดไม่จาอะไรเลย รันเวย์หันหน้าหลบไปพ่นควันบุหรี่ออกมา เพื่อข่มอารมณ์โกรธของเขาให้ได้มากที่สุด

ก่อนจะหันกลับไปกดเสียงต่ำถามคนตรงหน้าไปอีกครั้ง

"หรือว่ามหาลัยของเธอมันมีสอบยันเที่ยงคืนเลย" รันเวย์ถามกระแทกเสียงใส่เธอไป เพราะตะวันยังคงเอาแต่เงียบไม่ยอมอธิบายเหตุผลอะไรสักที

ฟุ่บ! ตะวันทิ้งตัวโน้มหาคนตัวสูงตรงหน้าของเธออย่างหมดเรี่ยวแรง เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาทันที เพราะเธอพยายามกลั้นน้ำตามาตั้งแต่บนรถแท็กซี่แล้ว เธอพยายามเข้มแข็งมากที่สุดแล้วจริง ๆ

"เฮ้ย..นี่ระวังหน่อยสิ" รันเวย์รีบยกมือที่คีบบุหรี่หนีทันทีอย่างตกใจที่จู่ ๆ ตะวันก็พุ่งเข้ามาหาเขาแบบนี้ ใบหน้าของเธอเฉี่ยวจะโดนบุหรี่ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น และนั่นทำให้เขารีบโยนบุหรี่ทิ้งไปทันที

"ฮื้อ ๆ ๆ " ตะวันร้องไห้และไม่ยอมพูดไม่ตอบอะไรเลย มือทั้งสองข้างของเธอยังคงกอดเซอร์เวย์แนบอกไว้แน่น

"….." ตะวันมุดใบหน้าของเธอเข้าไปซุกแผ่นอกของเขาและร้องไห้ออกมาจนเสื้อของรันเวย์เปียกแฉะไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยแถมยังรีบประคองรับทั้งคู่เอาไว้ในอ้อมแขนทันที

"เป็นอะไร?" ร่างสูงเอ่ยถามอย่างคาดเดาไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"หรือว่าทำข้อสอบไม่ได้?" เขายังคงพยายามถามต่อเพราะตะวันไม่ยอมพูดไม่ยอมบอกอะไรเขาเลยสักคำเดียว

"…." ตะวันเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา เธออยากจะเล่าอยากจะพูดแต่มันก็แน่นในอกจนไม่สามารถจะเปล่งเสียงพูดออกมาได้เลย

และเมื่อรันเวย์เอ่ยคำว่าสอบ มันทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เธอได้ทิ้งสอบสัมภาษณ์ครั้งสำคัญไป และนั่นหมายความว่าเธอไม่มีสิทธิ์เรียนที่มหาลัยแห่งนั้นแล้ว มันก็ยิ่งทำให้เธอร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม..

"นี่ยัยเด็กโง่...ถ้าสอบไม่ติดก็ไม่เป็นไรหรอกน่า"

"มหาลัยอื่นก็มี เอกชนก็เยอะ" รันเวย์ลูบหัวคนตรงหน้าเบา ๆ อย่างปลอบใจ

"ฉันให้เธอกู้ฉันเรียนก็ได้นิ" คนตัวสูงพูดออกไปราวกับทุกอย่างมันง่ายดายไปหมดเลยจริง ๆ

"คุณจะให้หนูกู้เยอะไหมคะ?" ตะวันที่เงียบอยู่นานก็เงยหน้าถามเขากลับไปทันที

"ตั้งสติให้ได้ แล้วไปคุยกันในบ้าน" รันเวย์บีบไหล่ทั้งสองข้างของตะวันเบา ๆ เขามองไปที่เด็กอ้วนในอ้อมแขนของตะวันเล็กน้อย

"เอามานี่.." รันเวย์ค่อย ๆ อุ้มเซอร์เวย์จากแขนเล็ก ๆ ของตะวันอย่างช้า ๆ แขนข้างหนึ่งอุ้มลูกชาย อีกข้างก็โอบเอวคนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที

"ตะวันขอไปส่งเจ้าอ้วนเข้านอนก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุยกัน" ตะวันพูดไปก็สะอึกสะอื้นไป

"อืม ก็ได้" รันเวย์ยอมอุ้มลูกชายของเขาเดินไปส่งถึงยังเปลนอนของเขา แต่พอมองจ้องใบหน้าของเซอร์เวย์ดี ๆ ก็พบว่ามีรอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ อยู่ไม่น้อยเลย เขาจับตัวเซอร์เวย์พลิกดูไปมาทันที

รอยช้ำมันค่อนข้างชัด เพียงแต่ด้านหน้าบ้านมันมืดมากทำให้เขามองไม่เห็นมันตั้งแต่แรก

"นอนซะ" รันเวย์พูดกับลูกชายของเขาไปอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเอื้อมมือตบที่ก้นเด็กไปสองสามที ซึ่งเจ้าเด็กน้อยก็ดูจะเชื่อฟังพ่อของเขามาก ๆ เพราะพอรันเวย์บอกให้หลับ เซอร์เวย์ก็หลับตาพริ้มไปในทันที

หลังจัดการกับเจ้าตัวเล็กเสร็จ เขาก็พาตะวันเดินกลับมานั่งลงที่เตียงเล็ก ๆ ภายในห้องพักของเธอ ซึ่งมันก็ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเปลของเซอร์เวย์มากสักเท่าไรนัก

"..อื้อ..อื้อ..." ตะวันยกมือปาดน้ำตาไป และก็ร้องไห้ไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด แต่รันเวย์ก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ และรอให้เธอเป็นคนเล่าเรื่องขึ้นมาเอง

พอลองมองสังเกตตามเสื้อผ้าของตะวันดูดี ๆ มันก็มีคราบเลือดติดอยู่เป็นบางจุด แต่เท่าที่ดูเจ้าตัวไม่ได้มีบาดแผลอะไรเลยสักนิดเดียว

คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดลึก ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรันเวย์อีกครั้งและพยายามจะอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ออกไป หลังจากที่เธอพยายามรวบรวมสติอยู่นาน

"เมื่อ..เมื่อตอนเย็นพี่ตาล..พี่ตาลไตวายเฉียบพลัน" ตะวันเล่าไปก็ร้องไห้ไป

ร่างสูงค่อย ๆ ย่อตัวนั่งลงกับพื้น เพื่อทำให้ใบหน้าของเขาและเธออยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ

เขาตั้งใจฟังทุกคำที่เธออยากจะระบายออกมาทั้งหมด โดยไม่พูดขัดเลยแม้สักคำ

"หมอบอกว่าเฉียบพลันแปลว่า ตายได้ทุกเมื่อ..ฮื้อ ๆ ๆ "

"ตอนนี้หมอทำได้แค่รักษาตามอาการไป หมอบอกว่าโอกาสรอดมีแค่ 50-50 เท่านั้น" ตะวันระบายออกมาอย่างเสียงสั่น น้ำใส ๆ ไหลออกจากดวงตาที่บวมแดงของเธอไม่หยุด

"ตอนนี้หนูกลัว..หนูกลัวมาก ๆ เลย"

ฟุ่บ! รันเวย์คว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้แน่น

"แล้ว…ทำไมเธอไม่โทรหาฉันละ...ยัยเด็กโง่" ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังของคนตัวเล็กเบา ๆ

"ฮื้อ ฮื้อ ๆ ๆ" ตะวันร้องไห้ในอ้อมกอดเขา เธอซบใบหน้าร้องไห้ไม่ยอมหยุด จนผล็อยหลับไปคาอกของรันเวย์ด้วยความอ่อนเพลียมากจริง ๆ

"…." รันเวย์ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิมสักพัก และเมื่อเขามั่นใจแล้วว่าเธอหลับสนิทแล้วจริง ๆ

คนตัวสูงถึงจะค่อย ๆ ลุกขึ้นและประคองร่างบางนอนลงไปบนเตียงช้า ๆ