LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 61

พิษสวาท | ตอนที่ 60 | สาวเจ้าน้ำตา

"เข้านอนแค่หนึ่งคืน..70,000 บาทเลยเหรอคะ" ตะวันพึมพำเบา ๆ อย่างตกใจมากกับบิลค่าใช้จ่ายที่เห็น ค่าใช้จ่ายในการรักษามันแพงหูฉี่มากถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ

"ใช่ค่ะ คนไข้ถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลก็ขั้นวิกฤติแล้วนะคะ ไม่ได้มารักษาแค่ฟอกไตแล้วกลับบ้านธรรมดา ๆ " พยาบาลตอบกลับตะวันไปอย่างสุภาพ

"หรือทางญาติมีข้อสงสัยอะไรในบิลค่าใช้จ่ายไหมคะ?"

"เออ..ไม่มีค่ะ" ตะวันหยิบบัตรเดบิตเก่า ๆ ของเธอยื่นให้พยาบาลตรงหน้าไปทันที

"เนื่องจากทางคนไข้ไม่มีประกัน ทางฝ่ายบัญชีจึงจะขอเรียนแจ้งเรื่องค่าใช้จ่ายแบบวันต่อวัน...ยังไงทางญาติรบกวนมาชำระก่อนเวลา 4 ทุ่มของทุกวันที่คนไข้ยังรักษาตัวอยู่ที่นี่ด้วยนะคะ" พยาบาลเอ่ยย้ำเตือนกับเธออีกครั้ง เพราะทางโรงพยาบาลเองก็กลัวว่าเธอจะจ่ายไม่ไหวในระยะยาว

"ได้ค่ะ...ขอแค่ให้ทางคุณหมอกับคุณพยาบาลช่วยรักษาชีวิตพี่สาวหนูอย่างเต็มที่ก็พอ" ตะวันพยายามยิ้มสู้ไปก่อน

ทั้ง ๆ ที่เธอเริ่มกังวลถึงเรื่องค่าใช้จ่ายขึ้นมาบ้างแล้วจริง ๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ก่อน

"ทางเราจะรักษาอย่างสุดความสามารถค่ะ ญาติไม่ต้องห่วงนะคะ..และถ้าหากมีอะไรสำคัญเราจะติดต่อทางญาติไปทันที" พยาบาลรับบัตรไปทำการชำระเงินทันที ก่อนจะส่งคืนให้เธอพร้อมกับบิลค่ารักษา

ในทีแรกเธอตั้งใจจะนอนเฝ้าพี่สาวที่หน้าห้อง ICU แต่ที่โรงพยาบาลมันก็ไม่ได้สะดวกสบายที่จะนอนหลับได้ อีกอย่างโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำแบบนี้ คงไม่มีใครมานอนหลับบนโซฟา หรือนั่งพื้นแน่ ๆ ไหนจะเซอร์เวย์อีกด้วย และด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่างตะวันจึงตัดสินใจกลับไปนอนพักที่บ้านก่อน

แล้วพรุ่งนี้ถึงจะมาเยี่ยมพี่ตาลแต่เช้า

ช่วงเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่า ๆ ตะวันก็ยืนโบกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านทันที ซึ่งหลังจากก้าวขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่ได้ไม่นานมากนัก พอก้มมองที่เจ้าตัวเล็กก็พบว่า..เซอร์เวย์หลับปุ๋ยคาอกของเธอไปแล้ว

"ขอโทษนะ ตะวันลืมพกขวดนมมาด้วยนะ" ตะวันก้มมองเซอร์เวย์ที่นอนหลับคาอกของเธอไปด้วยความอ่อนเพลีย

"เด็กอ้วนของตะวันคงหิวมากแน่ ๆ เลย" ตะวันยอมทนเมื่อยต่อไป เพราะเธอกลัวว่าถ้าขยับตัวมากไปจะทำให้เซอร์เวย์ตื่น

โชคดีที่หลังจากตรวจร่างกายแล้ว เซอร์เวย์ไม่ได้เป็นอะไรเลย เขามีแค่แผลถลอกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่อย่างนั้นตะวันก็ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับทางคุณผู้หญิงยังไงดีเลย

"วันนี้เจ้าอ้วนของตะวันเก่งที่สุดเลยนะลูก" ตะวันลูบหัวเด็กทารกเบา ๆ

"จอดตรงหน้ารั้วได้เลยค่ะ" ตะวันเอ่ยบอกกับคนขับก่อนจะชำระค่ารถ และเดินลงจากรถอย่างช้า ๆ

เพราะถ้าก้าวเร็วมากจนเกินไปก็กลัวจะทำให้เด็กในอ้อมแขนสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้

บ้านรันเวย์

ตะวันรู้สึกร้าวระบบไปทั้งตัวเลย นอกจากจะวิ่งไปวิ่งมาเรื่องพี่ตาลแล้ว เธอยังต้องอุ้มเซอร์เวย์ไปด้วย ถึงเซอร์เวย์จะยังเด็กแต่อุ้มนาน ๆ ก็มีความรู้สึกเมื่อย ๆ อยู่เหมือนกันนะ

ยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูรั้วบ้าน ประตูมันก็ถูกผลักออกมาซะก่อน…

"หายไปไหนมา?" ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาเธอกับเซอร์เวย์ทันที

"นี่มันกี่โมงแล้วหะ?" ริมฝีปากของเขายังคงคาบบุหรี่ไปเอ่ยถามเธอไปด้วยความโมโห เพราะเขานั่งรอเธอมานานหลายชั่วโมงแล้ว

"…." ตะวันยังคงเอาแต่ยืนเหม่อลอยไม่พูดไม่จาอะไรเลย รันเวย์หันหน้าหลบไปพ่นควันบุหรี่ออกมา เพื่อข่มอารมณ์โกรธของเขาให้ได้มากที่สุด

ก่อนจะหันกลับไปกดเสียงต่ำถามคนตรงหน้าไปอีกครั้ง

"หรือว่ามหาลัยของเธอมันมีสอบยันเที่ยงคืนเลย" รันเวย์ถามกระแทกเสียงใส่เธอไป เพราะตะวันยังคงเอาแต่เงียบไม่ยอมอธิบายเหตุผลอะไรสักที

ฟุ่บ! ตะวันทิ้งตัวโน้มหาคนตัวสูงตรงหน้าของเธออย่างหมดเรี่ยวแรง เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาทันที เพราะเธอพยายามกลั้นน้ำตามาตั้งแต่บนรถแท็กซี่แล้ว เธอพยายามเข้มแข็งมากที่สุดแล้วจริง ๆ

"เฮ้ย..นี่ระวังหน่อยสิ" รันเวย์รีบยกมือที่คีบบุหรี่หนีทันทีอย่างตกใจที่จู่ ๆ ตะวันก็พุ่งเข้ามาหาเขาแบบนี้ ใบหน้าของเธอเฉี่ยวจะโดนบุหรี่ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น และนั่นทำให้เขารีบโยนบุหรี่ทิ้งไปทันที

"ฮื้อ ๆ ๆ " ตะวันร้องไห้และไม่ยอมพูดไม่ตอบอะไรเลย มือทั้งสองข้างของเธอยังคงกอดเซอร์เวย์แนบอกไว้แน่น