LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 65

 พิษสวาท | ตอนที่ 64 | ตอบแทนด้วย..

"….." ร่างสูงจ้องมองไปที่หมออย่างกดดันหนักกว่าเดิม "คะ..คือ..ถ้าจะให้หมอแนะนำจริง ๆ หมอคิดว่าการปลูกถ่ายเปลี่ยนไตจากคนในครอบครัว เป็นวิธีที่มีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุด" หมอหลบสายตาดุดันของเขาและรีบอธิบายต่อในทันที

"ยิ่งถ้าได้รับไตจากพี่น้องที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกันแล้ว มีโอกาสสูงมากที่ไตจะสามารถเข้ากันได้มากกว่าเคสอื่นเลยครับ" หมออธิบายให้รันเวย์ฟังและเหลือบ ๆ มองหาน้องสาวของคนไข้ไปด้วย หมอพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร

แต่กลับกลายเป็นยิ่งทำให้ร่างสูงตรงหน้าชักสีหน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจหนักกว่าเดิม

"ไตจากน้องสาวอย่างนั้นเหรอ?" รันเวย์เอ่ยถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าขนลุกชอบกล "ถ้าหมอกำลังมองหาไตยัยเด็กคนเมื่อกี้ละก็...ฉันไม่อนุญาตให้เด็กคนนั้นบริจาคไตให้ใครทั้งนั้น!" รันเวย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะจ้องมองไปที่หมอตรงหน้านิ่ง ๆ

"และเรื่องที่พูดแนะนำมาเมื่อกี้... ไม่ต้องพูดขึ้นมาให้ได้ยินอีกเลยจะดีมาก!" เขาพูดกับหมอด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกและแววตาที่เชือดเฉือนแบบนิ่ม ๆ

"เอาเป็นว่าภายใน 6 เดือนนี้ ฉันจะหาคนบริจาคไตมาส่งให้เองถึงที่นี่!" ร่างสูงทิ้งนามบัตรส่วนตัวของเขาลงบนโต๊ะของหมอเจ้าของไข้ทันที

"หมอมีหน้าที่แค่รักษา...ก็รักษาไป และถ้าไม่อยากมีปัญหา ก็ตกลงตามนี้" รันเวย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่รอฟังคำตอบของหมอแต่อย่างใดเลย ร่างสูงย่างเท้าเดินออกมาก็เห็นตะวันกำลังยืนอุ้มลูกชายของเขา หยอกล้อคลอเคลียกันไปมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ทั้งเธอและทั้งเด็กนั่นถ้าไม่รู้จัก หลาย ๆ คนก็คงคิดว่าเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ ซะแล้ว "คุณรัน" ตะวันที่หันมาเห็นรันเวย์ที่ยืนมองเธออยู่ไกล ๆ ก็รีบเดินอุ้มเซอร์เวย์เดินตรงเข้ามาหาเขาทันที

"ไม่ต้องอุ้มมาใกล้ฉันมาก ฉันไม่ชอบเด็ก" เขาตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินกลับไปที่รถทันที

เมื่อทั้งสองคนเดินกลับมาถึงรถ คนตัวเล็กก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนที่รันเวย์จะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

"คุณรันกำลังจะรีบไปทำงานใช่ไหมคะ.......งั้นหนูขออยู่โรงพยาบาลต่อได้ไหม?" เด็กสาวเดินมาขออนุญาตเขา เพราะเธอรู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ ๆ พี่สาวให้ได้มากที่สุด

"หมอบอกว่าพี่เธอนะ น่าจะนอน ICU ยาว ๆ เป็นอาทิตย์ได้เลยมั้ง" เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง และจ้องเข้าไปในแววตาของเด็กสาวตรงหน้า

"และห้อง ICU ไม่อนุญาตให้ใครเข้าเยี่ยมหรือเฝ้า เพราะฉะนั้นเธอจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่ออะไร?" เขาถามกลับไปเสียงแข็ง

"ก็.. (ตะวัน) / เธอไม่ใช่หมอ ไม่ใช่พยาบาล...ต่อให้อยู่ใกล้ ๆ พี่เธอก็ไม่ได้หายป่วยหรอกนะ (รันเวย์) " ตะวันยังไม่ทันจะหาข้ออ้างอื่น เขาก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับเดินลากแขนเธอกลับไปยังอีกฝั่งทันที

"ขึ้นรถ!" รันเวย์ออกคำสั่งเพียงเท่านั้น ตะวันก็จำต้องทำตามทันที

หลังจากที่ขับรถออกกันไปสักพัก เจ้าเด็กอ้วนที่นอนกินนมก็หลับคาขวดนมไปอย่างง่ายดาย คงจะเพลียที่ถูกอุ้มไปอุ้มมาแน่ ๆ เลย ฝ่ามือเล็ก ๆ ตบก้นเด็กน้อยเบา ๆ

เป็นจังหวะ ๆ กล่อมให้นอนหลับอย่างสบาย

เมื่อบรรยากาศในรถมันค่อนข้างเงียบ ตะวันก็ค่อย ๆ เหลือบไปมองทางรันเวย์เล็กน้อย จริง ๆ เธอก็ยังรู้สึกค้าง ๆ คา ๆ อยู่เรื่องเงินค่ารักษาพี่ตาล

"เออ..คุณรันคะ.." ด้วยความสงสัยเด็กสาวจึงตัดสินใจเอ่ยถามรันเวย์ไปตรง ๆ

"หนูขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ ที่เมตตาหนูกับพี่สาว" ตะวันเอ่ยขอบคุณเขาไปด้วยความรู้สึกตื้นตันใจมากจริง ๆ

เพราะในวินาทีที่หมอบอกว่าให้วางเงินประกันเป็นหลักล้าน ตะวันเหมือนหูดับไปชั่วขณะหนึ่งเลย เพราะเธอรู้ตัวดีว่าไม่มีปัญญาหามาได้แน่ ๆ ถ้าไม่มีรันเวย์ยื่นมือเข้ามาช่วย

"เรื่องอะไร?" เขาถามกลับอย่างเสียงเรียบ

"ก็เรื่องเงินค่ารักษาพี่ตาลนะคะ" ตะวันพูดออกไปอย่างแผ่วเบา

"อืม ทำไมเหรอ?" รันเวย์หันกลับมาสบตาของตะวันทันที

"คือหนูขอสารภาพตามตรงเลยนะคะ..ว่าหนูไม่รู้ว่าจะหาเงินมาคืนคุณทั้งหมดได้ยังไงนะ.." เด็กสาวพูดขึ้นด้วยความกังวลใจมาก เพราะเงินตั้งสองล้านบาท เกิดมายังไม่เคยได้เจอหรือได้ใช้เงินก้อนเยอะขนาดนั้นมาก่อนเลยในชีวิต

"แล้วฉันบอกเธอตอนไหนว่าฉันจะเอาเงินคืน?" ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นหันกลับมาถามตะวันอีกครั้ง

"อ๊ะอ้าว...แล้วถ้าคุณไม่เอาเงินคืน คุณจะให้หนูชดใช้ให้แบบไหนเหรอคะ" ตะวันมองรันเวย์อย่างไม่ค่อยเข้าใจมากนัก

"เธอดูละครหลังข่าวมากไปรึเปล่า?" รันเวย์จับใบหน้าของตะวันและบีบแก้มยุ้ย ๆ นุ่ม ๆ ของเธออย่างมันเขี้ยว

"หรือว่าอยากเอาตัวเข้าแลก" เขาเอียงคอถามไปพร้อมกับมองพิจารณาเรือนร่างของเด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง

"อือ..หนูแค่ถามดูไง" ตะวันเอ่ยตอบไปทั้ง ๆ ปากจู๋ไปหมดด้วยแรงบีบแก้มของเขา

"เงินแค่สองล้าน..ฉันไม่นั่งเสียเวลาทวงเงินคืนหรอกน่า" ร่างสูงหันกลับไปมองท้องถนนตามเดิม พร้อมอธิบายกับตะวันไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย