LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 67

พิษสวาท | ตอนที่ 66 | เช็ดพื้น NC

"คุณรันคะ...เมื่อกี้มีคุณพยาบาลโทรมาบอกว่าพี่ตาลอาการดีขึ้นมากแล้ว" ตะวันเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ เลยรีบเล่าให้คนตรงหน้าฟังในทันที

"ก็ดีแล้ว" เขาพยักหน้ารับทันที

"ว่าแต่ เธอจะยืนรดน้ำแบบนี้อีกนานไหม ฉันว่าต้นกุหลาบต้นนี้คงอิ่มน้ำตายแล้วมั้ง!" รันเวย์มองไปที่สายยางที่ฉีดไปที่โคนต้นจนดินแฉะเปียกไปหมดเลย

"อุ้ย…ลืมไปเลย" เด็กสาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำทันที

"ยัยเด็กโง่" เขาพูดไล่ตามหลังไปเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านเพื่อวางกระเป๋าเอกสาร และถอดสูททำงานออก หลังจากที่สวมใส่มาตลอดทั้งวันแล้ว

ทางด้านตะวันหลังจากปิดน้ำ เก็บสายยางอะไรเสร็จสรรพ เธอก็เข็นรถเข็นเด็กกลับเข้ามาในบ้าน

"แอ่..แอ๊ะ.." เซอร์เวย์พยายามพูดขึ้น และยื่นมืออวบอ้วนของตัวเองตรงไปทางรันเวย์ที่กำลังปลดกระดุมถอดเสื้อสูทออกอยู่

"มองหน้าทำไม...หน้าฉันเหมือนพ่อแกรึไง?" รันเวย์เดินตรงเข้าไปเอ่ยถามเด็กอ้วนในรถเข็น ที่ร้องอ้อแอ้ ๆ จะให้เขาอุ้มให้ได้

"..." ตะวันเกาหัวเล็กน้อย เพราะรันเวย์ลืมไปรึเปล่าว่าพ่อของเซอร์เวย์ก็คือเขานั่นแหละ

"บู ๆ บอ ๆ " เด็กอ้วนเริ่มส่งเสียงพยายามเรียกหารันเวย์ไม่ยอมหยุด

"แววตาของเจ้าอ้วนเนี่ยกำลังบอกคุณว่า...อุ้มหนูหน่อย ๆ " ตะวันหันไปอ้อนรันเวย์แทนเซอร์เวย์

"ใช่ไหมลูก?" ตะวันเอียงคอถามเซอร์เวย์ ซึ่งเด็กอ้วนก็ปรบมือและยิ้มร่าตอบกลับมาแทน

"ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนะ...ฉันไม่ชอบเด็ก!" รันเวย์ชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาเซอร์เวย์และอุ้มขึ้นมาช้า ๆ

"มือต้องคอยประคองหลังแบบนี้ และก็ประคองที่ก้นแบบนี้ค่ะ" ตะวันพูดพร้อมกับจัดตำแหน่งมือของรันเวย์ให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง

"เธอนี่รู้มากอย่างกับเคยมีลูกเองอย่างงั้น" รันเวย์เหลือบมองตะวันที่อยู่ประคองใต้ก้นของเซอร์เวย์ไม่ยอมห่างไปไหนเลย

"ก็ตะวันเป็นคนเลี้ยงเซอร์เวย์มาตั้งแต่แรกเกิดเลย"

"มาตอนแรกตัวเล็กจิ๋วเองนะคะ..ดูตอนนี้สิอ้วนจนจะเป็นถังแก๊สไปแล้ว" ตะวันใช้เสียงอ่อนเสียงหวานพูดหยอกล้อกับเซอร์เวย์ไป อย่างลืมนึกถึงคนที่อุ้มอยู่เลย

"…." รันเวย์มองทั้งเซอร์เวย์และตะวันสลับไปมาโดยไม่ได้พูดอะไร

"แอ่..งั่ม ๆ ๆ " เด็กอ้วนพะงาบ ๆ ปากโชว์พ่อของเขากับตะวัน ด้วยใบหน้าที่ดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษเลย

"หิวอีกแล้วเหรอเนี่ย ดูพุงอ้วน ๆ สิ" ตะวันบีบเสียงเล็ก ๆ และยื่นหน้าเข้าไปพูดกับเซอร์เวย์

ก่อนจะก้มลงไปหอมพุงน้อย ๆ ของเด็กอ้วน ที่อยู่ในอ้อมแขนของรันเวย์ในตอนนี้

"บุ๋ย ๆ ๆ ๆ" ตะวันขยี้จมูกของเธอเข้ากับพุงน้อย ๆ ของเด็กอ้วน

โดยมีรันเวย์ที่ก้มหน้ามองเธอหยอกล้อเล่นกับลูกชายของเขา

"…." ร่างสูงแสร้งเหลือบมองไปทางอื่น เพื่อที่จะแอบอมยิ้มเล็กน้อย

"ท้องร้องแบบนี้ หิวอีกแล้วสินะ" ตะวันเงยหน้าจากพุงของเด็กน้อยทันที

"เธอก็รีบไปชงนมมาให้เจ้านี้ซะสิ ...กินนมเสร็จจะได้รีบนอน" รันเวย์บอกกับตะวันไป ซึ่งคนตัวเล็กก็ยังคงมีท่าทีลังเลอยู่เล็กน้อย ที่จะฝากเซอร์เวย์เอาไว้ตามลำพังกับเขา

"ฉันไม่ทำหลุดมือหรอกน่า" ร่างสูงสบตากับเธอพร้อมกับพูดย้ำอีกครั้ง

ตะวันถึงยอมปล่อยมือของเธอออกจากมือที่ประคองเซอร์เวย์อยู่ด้วยกันออกช้า ๆ

คนตัวเล็กเดินหายเข้าไปในครัว เพื่อเตรียมชงนมให้กับเซอร์เวย์

ซึ่งในระหว่างนั้นรันเวย์ก็กดโทรศัพท์สั่งอาหารจากร้านอาหารโปรดของเขาให้มาส่งที่บ้านทันที

แต่หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป

เขาก็พบว่า เนกไทของตัวเองเปียกแฉะไปหมด และครึ่งหนึ่งก็หายเข้าไปอยู่ในปากของเจ้าเด็กแสบเรียบร้อยแล้ว

"นี่อย่ากินนะ..มันกินไม่ได้!" รันเวย์พยายามจะเอาเนกไทออก

แต่เจ้าเด็กแสบก็งับและกำเนกไทของพ่อตัวเองเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"มันไม่ใช่ของกิน...ปล่อย...ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย" รันเวย์จ้องหน้าเซอร์เวย์พร้อมกับขึ้นเสียงดุเล็กน้อย และพยายามดึงเนกไทออกจากปากลูกชาย

"…งะ...แง๊" เด็กอ้วนเบะปากพร้อมกับเบิกตาโตขึ้นมาทันที