ลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ นิยาย บท 16

ชาร์มินเดินเข้ามาในไวโอเล็ต วิลล่า ขณะที่เธอยังคงมีเสื้อเชิ้ตของผู้ชายปกปิดบนตัวอยู่ เธอไม่อาจลบล้างภาพเหตุการณ์ที่วนเวียนอยู่ในใจ หรือแก้มร้อน ๆ ที่ยังไม่เย็นลงไปของเธอได้เลย จริงอยู่ว่าแอนโทนี่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายที่แข็งแกร่งของเขามันช่างน่าเย้ายวนใจ โดยเฉพาะกล้ามหน้าท้องที่หนั่นแน่นเป็นลอน...

เธอจมดิ่งอยู่ในความคิดจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

เพี้ยะ!

ชาร์มินที่ไม่ทันตั้งตัวถูกตบเข้าอย่างแรงที่ใบหน้า จากนั้นเธอก็รู้สึกร้อนผ่าว

ในขณะนั้น บอดี้การ์ดสองสามคนที่ซ่อนตัวอยู่บริเวณรอบ ๆ ก็กำลังจะก้าวออกจากพื้นที่ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ เคย์ หัวหน้าของพวกเขากลับสั่งให้พวกเขาหยุดกะทันหัน “รอก่อน บอสขอให้เราคอยดูอยู่ห่าง ๆ และเราควรทำตามคำสั่งของเธอ”

“เราจะยืนดูบอสถูกทำร้ายได้อย่างไร? เธอมีค่ามาก และทุกคนในองค์กรของเราก็ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพอย่างที่สุด คนคนนั้นที่ตีเธอสมควรเผชิญหน้ากับพวกเรา ผมจะออกไปแล้ว” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความโกรธ

“ใจเย็น” เคย์ให้ความมั่นใจกับเขา “ที่ฉันไม่ได้รู้สึกกังวลมาก เพราะเธอจะทำเขาคืน… จับตาดูต่อไป”

หลังจากที่เธอหายตกใจ เธอก็มองเห็นเพียงเด็กมัธยมปลายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เขาย้อมผมสีเงินสว่าง สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์ขาด ๆ การแต่งตัวแบบนี้ทำให้เขาดูเท่สุดขั้ว

เขาคือ โรเบิร์ต จอร์แดน น้องชายแท้ ๆ วัยสิบแปดปีของเธอ น่าเศร้าที่ทิฟฟานี่หลอกใช้เขาทางอ้อมและถูกทำลายด้วยเงื้อมมือของเธอ เขาจำได้ว่าชาร์มินเป็นลูกสาวบุญธรรม และสิ่งที่เธอต้องการมีเพียงเงินของตระกูลจอร์แดนเท่านั้น

โรเบิร์ตจ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นวายร้าย “เธอกล้าดียังไงถึงทำแบบนั้นกับพี่ทิฟฟานี่? พี่ทิฟฟานี่ไม่เคยตีแม้แต่แมลงวัน! แต่ทำไมเธอถึงกล้าทำเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นเพื่อทำร้ายพี่ทิฟด้วย? รู้ไหมว่าพี่ทิฟนอนร้องไห้จนผล็อยหลับไป และยังไม่ยอมให้ฉันมาพูดเรื่องนี้กับเธออีก! พี่ทิฟเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้ แล้วเธอล่ะ? เธอทำอะไรลงไป? ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวเราพาเธอกลับมาบ้าน ไม่งั้นเธอก็คงตายไปนานแล้ว! เธอมันเป็นปีศาจที่ไม่มีหัวใจ!”

ชาร์มินเช็ดเลือดที่มุมริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่แววตาของเธอฉายถึงความดุร้าย

โรเบิร์ตมีเหุผลในการต่อสู้กับคนอื่นมาตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เขากลับไม่เคยแสดงท่าทีที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน

เสื้อผ้าของเธอโบกสะบัดขณะที่เธอเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ราวกับว่าเธอเป็นนักรบที่ได้รับชัยชนะจากการทำสงคราม

เขาเหลือบมองเธอด้วยความตกใจ พร้อมกับพยายามใช้แขนป้องกันหน้าท้องของตัวเองไว้ “ธะ… เธอจะทำอะไรอีก?! ไปให้พ้น!”

ชาร์มินมีทักษะการต่อสู้ที่น่าทึ่งและดูเหมือนเธอจะหักซี่โครงของเขาด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว ความแข็งแกร่งของเขาไม่สามารถเทียบกับเธอได้เลย

เธอยืนจ้องมองโรเบิร์ตอย่างเฉยเมย ในขณะที่เขากำลังก้มหน้าอยู่ “นายไม่ได้บอกว่ากล้องเสียทั้งหมดเหรอ? แล้วฉันจะปล่อยให้โอกาสนั้นผ่านไปได้อย่างไรล่ะ?”

หลังจากพูดจบ เธอก็ยกขาขึ้นอีกครั้งแล้วกดปลายแหลมของส้นรองเท้าลงบนศีรษะของโรเบิร์ตอย่างแรง