ลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ นิยาย บท 7

แอนโทนี่ไล่ตามจนมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอและเป็นผลให้เขาสามารถหยุดเธอเอาไว้ได้ เขาหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้ง

“คุณจอร์แดน ได้โปรดลองคิดดูอีกที” เขายืนกราน ถึงจะไม่กระตือรือร้น ทว่าก็เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจ

ชาร์มินพูดไม่ออก เธอต้องยอมรับคำขอแต่งงานของเขาอย่างนั้นเหรอ? ใครเป็นคนสั่งให้ทำอะไรไร้สาระแบบนี้?

เธอค่อย ๆ ดึงแหวนออกมาจากกล่อง คงไม่ต้องบอกว่ามันเป็นแหวนเพชรรูปหัวใจที่ทำการเจียระไนมาเป็นอย่างดี และฝีมือที่ประณีตเหล่านั้นเองก็มองเห็นได้ชัดจากตัวเรือนของแหวน มันเป็นหนึ่งในการเจียระไนที่ดีที่สุดในโลก

ทว่า...

ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ เธอโยนแหวนออกไป แบบนั้นแหละ แหวนเพชรที่เจียระไนด้วยความประณีตถูกโยนทิ้งไปราวกับเป็นขยะ

แอนโทนี่และผู้ช่วยของเขารู้สึกตกใจ

ผู้ช่วยรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเลือนรางไปหมด ชาร์มินปฏิเสธเจ้านายของเขาจริง ๆ และโยนแหวนเพชรลงในถังขยะ!

ด้วยความไม่ไยดี ชาร์มินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันรู้สึกขอบคุณนะคะ ที่คุณเบลีย์ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ และดูแลฉันจนสุขภาพดีขึ้น แต่ฉันไม่อยากแต่งงานค่ะ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ และเหยื่อไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับผู้ข่มขืนค่ะ คุณนี่ซื่อเกินไปจริง ๆ”

เมื่อพูดจบแล้วชาร์มินจึงออกไป

มุมปากของแอนโทนี่สั่นระริกด้วยความไม่พอใจ เธอกำลังบอกว่าเขาเป็นคนข่มขืนอย่างนั้นเหรอ? เธอเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือเปล่า? ทัศนคติไม่ดีเอาเสียเลย! ผู้หญิงคนนี้ไร้สาระจนน่าหัวเราะ แอนโทนี่เยาะเย้ย เธอจะยังคงปฏิเสธเขาอยู่ไหม ถ้าเขาดูดเธอทั่วทั้งตัว? เขาชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมาเสียแล้ว

ถึงอย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่เธอเอาชีวิตรอดจากการตกเขามาได้

“ลุค ส่งหลักฐานที่เราพบไปให้เธอ”

“เอ่อ?” ลุค ผู้ชายที่แอนโทนี่พูดด้วยรู้สึกสับสน

เกิดอะไรขึ้นกัน? ชาร์มินหยาบคายใส่เขามาก ทว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธเท่านั้น เขายังอยากจะส่งหลักฐานให้กับเธออีกอย่างนั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับความคิดและความไร้ความปราณีของเจ้านายกัน?

“ช่างเถอะ ฉันทำเอง” เพราะลุคไม่ตอบโต้ แอนโทนี่จึงเดินไปที่ห้องทำงานและเปิดแล็ปท็อปของเขา

...

ในตอนนั้นเอง ชาร์มินมาถึงวิลล่าของเธอแล้ว เมื่อเธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของเธอแล้วเธอจึงโยนเสื้อเชิ้ตนั่นลงในถังขยะ ทว่าไม่นานนัก โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ

เมื่อรับสาย เธอสังเกตว่าคนที่อยู่ปลายสายหอบหายใจ “โอ้ คุณผู้หญิงครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” คนที่อยู่ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงกังวลและตื่นตระหนกอย่างรู้สึกได้ “ทำไมคุณถึงกลับไปที่บ้านครับ? กลับมาที่นี่ดีกว่าไหม? แล้วทำไมคุณถึงไม่ให้เคย์และพวกคนของเขาปกป้องคุณ? คุณรู้ไหมว่าหัวใจของผมเกือบจะวาย ตอนที่ผมได้ยินว่าคุณประสบอุบัติเหตุ?! ยัยผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นจ่ายเงินจ้างพวกฆาตกรจริง ๆ … ผมจะให้เธอชดใช้เดี๋ยวนี้!”

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่ชาร์มินประสบความสำเร็จจากสิ่งที่เธอลงมือทำด้วยตัวเองตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ในทางกลับกัน สิ่งเหล่านี้ ทำให้ทุกคนเคารพนับถือเธอ และให้ความสนใจเธอทุกย่างก้าว เธอไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากใคร ทว่าผู้คนมากมายก็ยังต้องการช่วยเหลือเธอ

ชาร์มินหนุนโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ระหว่างไหล่กับคอของเธอ “อย่ากังวลไปเลยน่า ส่งต่อข้อความนี้ไป ฉันกำลังจัดการเรื่องส่วนตัวอยู่ที่บ้าน ดังนั้นอย่ามายุ่งกับฉัน”

“อะ… อะไรนะครับ? คุณผู้หญิงมั่นใจนะครับ?” ชายคนนั้นถามขึ้นด้วยความกังวล

ชาร์มินเย้ยหยัน “ถ้าฉันไม่เชื่อว่าตัวเองจะจัดการเรื่องนี้ได้ ฉันคงจะไม่กลับมา”

เธอวางสายไป

ไซม่อน เกรย์… ที่อยู่ปลายสายถอนหายใจออกมา โดยไม่ต้องอ้อมค้อม เขาทำได้เพียงถ่ายทอดข้อความชาร์มิน

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจล้วน ๆ

อีเมลมีเนื้อหาการสนทนาของเธอกับคนขับรถ

ได้อย่างไร...? เกิดเรื่องแบบนี้ได้ขึ้นได้อย่างไร? เธอติดต่อคนขับรถด้วยซิมที่ไม่ระบุชื่อ เพื่อป้องกันไว้ก่อน เธอทำแม้กระทั่งใช้บัญชีต่างประเทศของเธอจ่ายเงิน แผนนี้จะพังย่อยยับแบบนี้ได้อย่างไร?

ถึงใบหน้าของเธอจะตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเธอพยายามตอบข้อความราวกับไม่รู้สึกอะไร

[แกเป็นใคร? แกต้องการอะไร? เท่าไร? เอาเบอร์โทรศัพท์มาให้ฉัน]

[ฉันไม่ได้อยากได้เงินของแก แกมีสองทางเลือก อย่างแรกคือจัดงานแถลงข่าวและขอโทษน้องสาวของแกต่อหน้าทุกคน ตัวเลือกที่สอง ส่งภาพเปลือยมาให้ฉัน ถ้าแกตัดสินใจไม่ได้ภายในเวลาสิบนาที ภาพหน้าจอเหล่านี้จะถูกเผยแพร่สู่สายตาทุกคน]

เปลือยเหรอ? เปลือยอย่างนั้นเหรอ? คนคนนี้เป็นบ้าหรือเปล่า?!

ทิฟฟานี่นึกภาพคนคนนั้นด้วยความโกรธและใบหน้าที่บิดเบี้ยว

จะเป็นใครได้บ้าง?

เธอรีบตอบกลับ [แน่นอนว่าไม่มีทาง เอาเบอร์โทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะจ่ายเงินให้แกตามที่แกต้องการ อย่างที่แกรู้ ฉันเป็นทายาทของตระกูลจอร์แดน ดังนั้นแกจะมาลองดีกับฉันไม่ได้ ถ้าแกเลือกจะร่วมมือกันฉัน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะให้รางวัลแกอย่างงาม]

ด้วยความไม่หวั่นเกรง คนนั้นตอบเพียงว่า [แกมีเวลาอีกเก้านาทีในการตัดสินใจ]

ทิฟฟานี่กัดฟันแน่น เธอไม่มีทางเลือก