ลูกสุดที่รักของป๊ะป๋าซีอีโอ นิยาย บท 10

ตอนที่เธอกลับไปหาป้าของเธอ ลูกทั้งสองได้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แฟรงค์นั่งบนโซฟาเล่นกับหุ่นยนต์ไฟฟ้า ที่ด้านข้าง ซูว์กำลังเป่าผมยาวถึงเอวของเอ็มม่าอย่างนุ่มนวลด้วยเครื่องเป่าผมไฟฟ้าที่อยู่ในมือ

เด็กชายตัวเล็ก ๆ ยังเด็ก แต่สุขภาพผมของเธอดีอย่างน่าประหลาดใจ ผมสีดำเป็นมันเงาของเธอทำให้ใบหน้าของเธอดูเหมือนหยกขาว ซึ่งสวยงามและละเอียดอ่อนอย่างสุดจะพรรณนา

“มัมมี่กลับมาแล้ว! กินข้าวเย็นหรือยังครับ?” แฟรงค์วางของเล่นในมือลงทันทีและวิ่งไปหาแคลร์เพื่อดูแลเธอ ลูกชายของเธออบอุ่นและเอาใจใส่มากตั้งแต่อายุยังน้อย

“มัมมี่กินข้าวแล้ว! อาบน้ำเสร็จรีบเข้านอน พรุ่งนี้เช้าไปรายงานตัวที่โรงเรียน” แคลร์อดไม่ได้ที่จะจูบใบหน้าเล็กๆ ของลูกชายของเธอและพูดเบาๆ

ซูว์เป่าผมยาวของเอ็มม่าให้แห้งแล้วใช้ยางรัดผมเปียสองเส้นให้เธอ

“แคลร์ ไปอาบน้ำก่อน ฉันจะเกลี้ยกล่อมเจ้าตัวเล็กทั้งสองให้เข้านอน!” ซูว์เคยเลี้ยงลูกสองคนในชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงมีประสบการณ์มากมายในการเกลี้ยกล่อมเด็ก

เด็กน้อยสองคนของตระกูลแคลร์เชื่อฟังและมีเหตุผลอย่างน่าประหลาดใจ

“ขอบคุณค่ะป้า!” แคลร์ขอบคุณเธออย่างสุดซึ้ง และดวงตาของเธอก็ชื้นขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าลูกของเธอ เธอต้องทนกับความคับข้องใจที่เธอได้รับ เจ็บแค่ไหนก็ไม่เคยเสียน้ำตาต่อหน้าลูกๆเธอ

แม้ว่าลูกๆจะยังเด็ก แต่พวกเขาก็เก่ง ภาวะซึมเศร้าของผู้ใหญ่ก็ส่งผลต่ออารมณ์ของลูกๆด้วยเช่นกัน

“ยัยเด็กบื้อ ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉัน” ซูว์สามารถบอกได้ว่าแคลร์ต้องได้รับความอยุติธรรมบางอย่างเมื่อเธอกลับมามือเปล่า และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจต่อเธอ

“มัมมี่ว่าเราไปนอนก่อนเถอะ!” แฟรงค์เดินเข้ามาจับมือเอ็มม่า ร่างเล็กสองตัวเข้ามาในห้องนอน

“พี่คะ หนูอยากให้มัมมี่กอดหนูนอนค่ะ…” เอ็มม่ามุ่ยปากเล็กๆ ของเธอแล้วขอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

แฟรงค์หันศีรษะและตบแก้ม “แม่จะกอดน้องหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ นอนรอบนเตียงกันก่อน”

ซูว์ยิ้มอย่างอ่อนโยนทันที "เอ็มม่า ให้ฉันอุ้มหนูไปนอนเถอะ โอเคไหม?"

“ไม่... หนูต้องการมัมมี่ของหนู… ถ้ามัมมี่ไม่มากอดหนู หนูจะนอนไม่หลับ…” ดวงตาสีดำของเอ็มม่าปกคลุมไปด้วยน้ำตาทันที เธอได้รับการปกป้องอย่างดีจากพี่ชายของเธอ เธอเป็นคนบอบบางแต่ไม่ไร้เหตุผล แค่มีความดื้อรั้นของตัวเองเล็กน้อย

“เอ็มม่างี่เง่า…” แฟรงค์มองมาที่หน้าเธอทันที

“หนูไม่ใช่คนงี่เง่านะ พี่เป็นพี่ชายที่ไม่ดี!” เอ็มม่าโกรธในทันที และเธอก็เริ่มดุเขาด้วยเสียงที่ไร้เดียงสาของเธอ

แฟรงค์แลบลิ้นใส่เธอและวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างซุกซน

เอ็มม่าโกรธมากจนตาเป็นน้ำ ซูว์ทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้ เธอจึงรีบดึงแขนเธอเพื่อเกลี้ยกล่อม

ซูว์รู้ว่าเด็กน้อยทุกคนมีนิสัยของตัวเองก่อนนอน เอ็มม่าต้องการนอนกับแม่ซึ่งเป็นเรื่องปกติ

เด็กสองคนยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะผล็อยหลับไปในขณะนั้นเลย เจ้าเด็กตัวเล็กๆ ที่เถียงกันเมื่อครู่นี้ ได้กลับมารวมกันและกระโดดขึ้นไปบนเตียงราวกับกระต่ายน้อย

ซูว์ยืนอยู่ข้างเตียงและมองดูพวกเขาด้วยความกังวลใจ “ระวัง อย่าตกเตียงนะ”

เมื่อแคลร์ออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอเห็นว่าห้องนอนเต็มไปด้วยเสียงรบกวน เธอส่ายหัวและหัวเราะ ธรรมชาติของเด็กไม่สามารถฝึกให้เชื่องได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนได้

“หยุด หยุด แม่จะนอนกับลูก พรุ่งนี้เช้าเราต้องไปโรงเรียน” แคลร์เดินไปที่ข้างเตียงและจัดหมอนทีละใบ เธอหันกลับมาพูดกับซูว์ว่า “ป้า ป้าไปนอนก่อน ฉันจะพาพวกเขาเข้านอนแล้ว”

“เอาล่ะ เมื่อพวกเขาผล็อยหลับไป มาหาฉันที่นี่ ฉันมีอะไรจะบอก” ต่อหน้าลูกๆ ซูว์ไม่อยากถามถึงผลลัพธ์ของเธอ

แคลร์พยักหน้า "เอาล่ะ เมื่อพวกเขาหลับฉันจะไป"