ลูกสุดที่รักของป๊ะป๋าซีอีโอ นิยาย บท 10

ตอนที่เธอกลับไปหาป้าของเธอ ลูกทั้งสองได้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แฟรงค์นั่งบนโซฟาเล่นกับหุ่นยนต์ไฟฟ้า ที่ด้านข้าง ซูว์กำลังเป่าผมยาวถึงเอวของเอ็มม่าอย่างนุ่มนวลด้วยเครื่องเป่าผมไฟฟ้าที่อยู่ในมือ

เด็กชายตัวเล็ก ๆ ยังเด็ก แต่สุขภาพผมของเธอดีอย่างน่าประหลาดใจ ผมสีดำเป็นมันเงาของเธอทำให้ใบหน้าของเธอดูเหมือนหยกขาว ซึ่งสวยงามและละเอียดอ่อนอย่างสุดจะพรรณนา

“มัมมี่กลับมาแล้ว! กินข้าวเย็นหรือยังครับ?” แฟรงค์วางของเล่นในมือลงทันทีและวิ่งไปหาแคลร์เพื่อดูแลเธอ ลูกชายของเธออบอุ่นและเอาใจใส่มากตั้งแต่อายุยังน้อย

“มัมมี่กินข้าวแล้ว! อาบน้ำเสร็จรีบเข้านอน พรุ่งนี้เช้าไปรายงานตัวที่โรงเรียน” แคลร์อดไม่ได้ที่จะจูบใบหน้าเล็กๆ ของลูกชายของเธอและพูดเบาๆ

ซูว์เป่าผมยาวของเอ็มม่าให้แห้งแล้วใช้ยางรัดผมเปียสองเส้นให้เธอ

“แคลร์ ไปอาบน้ำก่อน ฉันจะเกลี้ยกล่อมเจ้าตัวเล็กทั้งสองให้เข้านอน!” ซูว์เคยเลี้ยงลูกสองคนในชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงมีประสบการณ์มากมายในการเกลี้ยกล่อมเด็ก

เด็กน้อยสองคนของตระกูลแคลร์เชื่อฟังและมีเหตุผลอย่างน่าประหลาดใจ

“ขอบคุณค่ะป้า!” แคลร์ขอบคุณเธออย่างสุดซึ้ง และดวงตาของเธอก็ชื้นขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าลูกของเธอ เธอต้องทนกับความคับข้องใจที่เธอได้รับ เจ็บแค่ไหนก็ไม่เคยเสียน้ำตาต่อหน้าลูกๆเธอ

แม้ว่าลูกๆจะยังเด็ก แต่พวกเขาก็เก่ง ภาวะซึมเศร้าของผู้ใหญ่ก็ส่งผลต่ออารมณ์ของลูกๆด้วยเช่นกัน

“ยัยเด็กบื้อ ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉัน” ซูว์สามารถบอกได้ว่าแคลร์ต้องได้รับความอยุติธรรมบางอย่างเมื่อเธอกลับมามือเปล่า และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจต่อเธอ

“มัมมี่ว่าเราไปนอนก่อนเถอะ!” แฟรงค์เดินเข้ามาจับมือเอ็มม่า ร่างเล็กสองตัวเข้ามาในห้องนอน

“พี่คะ หนูอยากให้มัมมี่กอดหนูนอนค่ะ…” เอ็มม่ามุ่ยปากเล็กๆ ของเธอแล้วขอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา