ลูกสุดที่รักของป๊ะป๋าซีอีโอ นิยาย บท 11

หลังจากที่แคลร์ปิดไฟ แสงจันทร์ก็ส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ในห้องใหญ่มีเตียง 1.5 เมตร แคลร์และลูกๆ ทั้งสองของเธออยู่อัดกันบนนั้น!

แคลร์กอดเด็กๆ ไว้ข้างหนึ่งขณะที่เด็กน้อยทั้งสองเกาะแขนเธออย่างเงียบๆ พวกที่วิ่งเล่นมาทั้งวันหมดแรงแล้วไปเสียแล้ว

แคลร์ตบแขนเล็กๆ ของเด็กๆเบา ๆ ในขณะที่เธอสงบลง

เธอยังต้องไปที่บ้านตระกูลแคลร์ในวันพรุ่งนี้ อีกอย่างเธอควรไปตอนที่พ่อของเธออยู่ที่บ้าน

แม่เลี้ยงและน้องสาวของเธอปฏิเสธที่จะคืนข้าวของของแม่ให้เธอ แต่พ่อของเธอจะต้องคืนสิ่งนั้นอย่างแน่นอน

เด็กน้อยสองคนหยอกล้อกันครู่หนึ่งก่อนที่จะผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของแม่ราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ

แคลร์ค่อยๆ ดึงแขนชาของเธอที่ลูกๆ ของเธอพึ่งพา

เธอค่อยๆ ลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง และภายใต้แสงไฟอันอบอุ่น เธอมองดูเด็กๆ ที่น่ารักทั้งคู่ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน

ไม่ว่าเธอจะทำผิดแค่ไหน ต่อหน้าเด็กสองคนนี้ เธอจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อเธอเปิดประตูห้องของป้า เธอพบว่าซูว์ยังคงตื่นอยู่ เธอสวมชุดนอนและนั่งดื่มน้ำอยู่ข้างเตียง

“แคลร์ พวกเขาไม่ได้คืนของๆแม่เธอให้เธอเหรอ? นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ” ซูว์รู้สึกโกรธเธอทันที

แคลร์นั่งลงและเธอก็สลดใจ เธอยังคงรู้สึกเจ็บอยู่บ้างเล็กน้อยเมื่อมองดูมือที่ชายคนนั้นจับไว้แน่น

“แคลร์ ไปหาพ่อของเธอแล้วคุยกันดีๆ เขาจะคืนของของแม่เธอให้กับเธอแน่นอน” แม้ว่าเธอจะยังโกรธ แต่ซูว์รู้สึกปวดใจมากขึ้นเมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่สลดใจและเศร้าโศกของแคลร์

“ป้าคะ ป้าสัญญากับฉันอย่างหนึ่งได้ไหม? อย่าบอกใครว่าฉันมีลูกสองคนแล้วนะ โดยเฉพาะคนในตระกูลแคลร์…” แคลร์เงยหน้าขึ้นและมีคำวิงวอนในดวงตาของเธอ