มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน นิยาย บท 13

"ไม่ อย่า อ๊า!" เสียงกรีดร้องของลู่เอ๋อร์ดังจนปอดแทบฉีก

"ผัวะ!" ประตูใหญ่ถูกถีบเปิดออก

มู่จิ่วซีในมือถือกิ่งไม้ที่หักมาจากข้างทาง เดินเข้ามาใบหน้าถมึงทึง

พอเข้ามาก็เห็นลู่เอ๋อร์ถูกคนใช้ของมู่หยางชุนกดไว้บนโต๊ะหินกลมในเรือน และมู่หยางชุนก็ปลดเสื้อบนออกแล้ว กำลังปลดเข็มขัดกางเกง

พอได้ยินเสียง สายตาทั้งหมดก็หันไป

"ท่านพี่" มู่หยางชุนพอเห็นมู่จิ่วซีก็สีหน้าดูไม่ได้ทันที รีบร้อนเก็บเสื้อผ้า ในดวงตามีแววหวาดกลัว

มู่หยางชุนเป็นน้องชายฝาแฝดของมู่เจินจู ชายหนุ่มอายุสิบห้าก็เติบโตจนสูงใหญ่แล้ว แต่ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกมู่จิ่วซีรังแกไปไม่น้อย ดังนั้นในกระดูกดำจึงรู้สึกทั้งกลัวทั้งเกลียดมู่จิ่วซี

"คุณหนูช่วยข้าด้วย ฮือๆ" ลู่เอ๋อร์ร้องไห้พลางร้องเรียก

คนใช้ทั้งสองคนถูกทำให้ตกใจจนปล่อยมือ ลู่เอ๋อร์รีบพลิกตัวลงจากโต๊ะ วิ่งมาอยู่ข้างหลังมู่จิ่วซี

"คุณหนู ป้าหวังเข้าไปในห้องของคุณชายสาม"

"เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" มู่จิ่วซีหันไปเห็นว่าเสื้อผ้าบนตัวนางยังอยู่ดีจึงผ่อนใจโล่งออกมา

ลู่เอ๋อร์ส่ายหัว มู่จิ่วซีมองเด็กสาวอายุสิบสี่ปีคนนี้อย่างปวดใจ

ก่อนหน้านี้ก็ถูกพวกสาวใช้ของไป๋เฟิ่งหว่านรุมสกรัมมาแล้ว วันนี้ยังเกือบจะถูกข่มเหงอีก นี่เพราะเจ้านายของตนเองไร้ความสามารถ

"มู่หยางชุน!" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็หันหน้า จ้องมู่หยางชุนด้วยสายตาคมกริบ "คนของข้าเจ้าก็ยังกล้ามาแตะต้อง รนหาที่ตายสินะ"

มู่จิ่วซีไม่คิดจะพูดพล่ามไร้สาระ นางตอนนี้เต็มไปด้วยไฟโทสะ ถ้านางมาช้าไปก้าวเดียว ลู่เอ๋อร์คงถูกเจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่ข่มเหงไปแล้ว

ระหว่างที่พูด นางก็กระโจนตัวเข้าไป ท่อนไม้เริ่มฟาดกระหน่ำลงไปบนตัวของมู่หยางชุน

"อ๊า!" เสียงร้องแหลมน่าเวทนาดังขึ้น "มู่จิ่วซี อ๊า! เจ้าบ้าไปแล้ว! เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้! อ๊า!"

และพอเห็น คิ้วของนางก็เลิกขึ้น นางเห็นว่าด้านหลังของท่านพ่อมีท่านผู้สำเร็จราชการแทนโม่จุนติดตามมา

"ซีเอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไร หยางชุนเป็นน้องของเจ้านะ!"

แม่ทัพใหญ่มู่เทียนซิงที่เพิ่งเสร็จจากประชุมเช้า พอเห็นว่าลูกชายอยู่ในสภาพเนื้อตัวเละเทะ ดวงตาชราก็ถลึงโต เต็มไปด้วยโทสะ

"เจ้าสัตว์เดรัชฉานนี่คู่ควรเป็นน้องชายข้าด้วยหรือ?" มู่จิ่วซีพูดจบก็ไม่สนปฏิกิริยาของพ่อตนเอง ยกมุมปากขึ้นให้กับโม่จุนที่อยู่ด้านหลัง

"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน มาถอนหมั้นหรือ? หาคนร้ายตัวจริงเจอแล้วหรือ?"

โม่จุนดวงตาดำลึก มองนางที่ตีคนจนใบหน้างามแดงก่ำแต่ก็ยังไม่สนใจสภาพเนื้อตัวแม้แต่น้อย แล้วรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนประหลาดที่เขาเคยเจอมาจริงๆ

"ให้ตายเถอะ หยางชุน!" ฮูหยินรองลู่เวยหย่าพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง พอเห็นลูกชายในเรือน ก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทันที

"ท่านพ่อ ท่านแม่ มู่จิ่วซีนาง นางบ้าไปแล้ว!" มู่หยางชุนเจ็บจนเนื้อตัวสั่นระริก สายตาที่เงยขึ้นมองมู่จิ่วซีล้วนเป็นความชิงชัง