ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 424

แม้ว่าเฉินหวั่นชิง จะดึง เซ่เจีย ออกจากประตูหน้าเย่เทียน แต่ใบหน้าที่สวยงามนั้นไม่สามารถลดความเขินอายได้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงไม่อาจลบออกได้

แน่นอนว่า เซ่เจีย ก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้เช่นกัน ใบหน้าสวยบอบบางของเธอเป็นสีชมพูและอ่อนมาก เหมือนลูกพีชที่สุกแล้ว ใครๆ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากกัดเข้าไป

“พี่เซ่เจีย ถ้าไม่มีอะไร พี่กลับไปนอนได้เลย!”

เมื่อนึกถึงฉากเมื่อกี้นี้ เฉินหวั่นชิงรู้สึกหมดหนทางในใจ หลังจากส่ง เซ่เจีย กลับไปที่ห้องรับแขก เธอคิดเกี่ยวกับมันและกลับไปที่ห้องของเย่เทียนพร้อมไม้กวาด

อย่างไรก็ตาม ทั้งห้องรกไปหมด และของข้างในก็พังยับเยินไปหมดเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ทำความสะอาดขยะบางส่วนไปก่อน

ส่วนของพังอื่นๆ ทำได้แค่รอพรุ่งนี้ไปร้านเฟอร์นิเจอร์ซื้อใหม่

เย่เทียนไม่รู้ว่าเฉินหวั่นชิงกำลังทำความสะอาดห้องและปล่อยให้น้ำอุ่นล้างร่างกายของเขาในห้องน้ำ แต่หัวของเขาก็วิ่งด้วยความเร็วสูง

“ทำไมหน้าปกทองถึงอยู่ดีๆ ก็มีการเปลี่ยนแปลง?”

เย่เทียนแตะคางและพึมพำ แต่เขาไม่เคยพบคำตอบมาก่อนเลย

อันที่จริงในชีวิตก่อนหน้านี้เย่เทียนไม่เคยหยุดค้นหาเกี่ยวกับหน้าปกทอง แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถรู้ได้

บวกอีกไม่เคยหยุดเกิดขึ้นหลังจากกลับมามีชีวิตอีกครั้งหน้าปกทองเองก็ไม่เคยทำให้เขามีเรื่องอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้น ดังนั้นเขาผ่อนใจไปหน่อย

อย่างไรก็ตาม วันนี้คือการเตือนเขาอีกที!

แม้ว่าหน้าปกทองจะไม่เคยทำร้ายเขามาก่อน แต่มันก็ลึกลับเกินไปอยู่เสมอ ซึ่งทำให้เย่เทียน ต้องกังวล

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ผิดที่ผู้คนจะระมัดระวังกับสิ่งที่ไม่รู้จัก

แต่ เรื่องนี้ยังไงก็เร่งไม่ได้ เย่เทียน ฃเก็บอารมณ์ ฃอาบน้ำอย่างมีความสุข และเมื่อเขาออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาพบเฉินหวั่นชิงที่กำลังจัดห้องอยู่ เขาก็อดรู้สึกที่จะไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น

“ดูเหมือนว่าความพยายามของฉันจะไม่สูญเปล่า!”

เย่เทียนถอนหายใจเข้าด้านใน เอนตัวพิงกรอบประตูห้องอาบน้ำและมองไปที่ เฉินหวั่นชิง ที่กำลังทำความสะอาดอย่างตั้งใจ

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินหวั่นชิงก็ตระหนักถึงความแปลกประหลาดและมองย้อนกลับไปที่ เย่เทียนซึ่งกำลังโอบแขนของเขาไว้รอบหน้าอกและดูมีความสุข และเธอเองก็จ้องมองไปที่เขาด้วยความโกรธหนึ่ง

แต่ปากไม่รู้ว่าจะคิดอะไรอยู่เฉินหวั่นชิงพูดอย่างไม่ได้มองหน้า: “ห้องนี้คงนอนไม่ได้แล้ว ถ้าอย่างงี้ นายมานอนที่ห้องฉัน!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เฉินหวั่นชิงสังเกตเห็นทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่หลังจากที่เธอพูดไป เธอจะคืนคำกลับก็ไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่เป็นคู่รักที่ผ่านการรับรอง และเป็นเรื่องปกติที่จะนอนด้วยกัน

แต่ เฉินหวั่นชิงยังไงก็ยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าแดงทั้งสองขึ้นบนใบหน้าสวยของเธอ เธอโยนไม้กวาดทิ้ง และออกจากห้องอย่างเขินอาย

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเฉินหวั่นชิงที่รีบหนีไป เย่เทียนแทบจะอดกลั้นขำไม่ไหวแล้ว

เนื่องจากเฉินหวั่นชิงได้ส่งคำเชิญด้วยความจริงใจ ถ้าเขาไม่มาในคืนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความกล้าหาญเลยล่ะสิ?

“บางทีอาจจะได้เป็นคู่รักกันจริงๆ ก็ได้!”

เย่เทียนยิ้มและรีบสัมผัสสเปรย์ฉีดผมที่ยังไม่หัก และรีบมาที่ประตูห้องส่วนตัวของเฉินหวั่นชิง

แต่ว่า เย่เทียนคือไปอย่างรีบร้อนเร่งรีบ แต่เขากลับแสร้งทำเป็นหยิ่งและเอาขนขาเต็มขาไปที่กรอบประตู เลียนแบบนางเอกในภาพยนตร์รักอย่างมีเสน่ห์ มือขวาของเขาค่อยๆ ลูบจากข้อเท้า ต้นขาด้านบน

“ที่รัก ฉันมานอนด้วยแล้ว”

เฉินหวั่นชิงที่กำลังจัดเตรียมผ้าปูที่นอน ได้ยินคำพูดนั้นและหันหลังกลับ เมื่อเธอเห็นท่าทางที่ขยะแขยงของเย่เทียน ก็มีขนลุกขึ้นทั่วร่างกายของเธอ และเธอเกือบจะอวกอาหารเย็นของเธอโดยไม่มีอาการคลื่นไส้

“ถ้ายังทำตัวน่าขยะแขยงแบบนี้อีก ออกไปอยู่ที่ห้องรับแขกเดี๋ยวนี้!”

“ฉันก็แค่อยากทำให้บรรยากาศคึกคัก”