มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1090

"พ่อพักผ่อนก่อนสิ ผมจะกลับก่อน!"

เฟนด์พยักหน้าและเดินออกไป

"เอาล่ะ ลูกฉันโตแล้วจริง ๆ เป็นผู้ใหญ่แล้วอีกด้วย มากกว่าแลนซ์อีก!"

หลังจากที่เฟนด์ออกไป แนชก็นอนลงบนเตียง มีความขอบคุณอยู่บนใบหน้าของเขา

เช้าวันต่อมา สมาชิกตระกูลสาขาที่นอนค้างคืนเริ่มเดินทางกลับ

ทุกอย่างดูปกติ

แต่ไม่มีใครคิดว่าฮัดสันที่กำลังคุยอยู่กับลูกสาวสองคนของตระกูลวู๊ดในศาลา จะสังเกตเห็นแลนเซล็อตกำลังมุ่งหน้าไปบ้านเฟนด์

"แปลกนะ ทำไมเขาต้องไปบ้านเฟนด์ด้วย? สมาชิกตระกูลสาขาที่เหลือกลับไปแล้ว ทำไมเขายังไม่ไปอีก? ทำไมไปหาเฟนด์แทนล่ะ?"

ฮัดสันขมวดคิ้วขณะจ้องไปที่แผ่นหลังของแลนเซล็อต มีความสงสัยอยู่บนใบหน้าของเขา

เมื่อวานเขากระอักกระอ่วนใจมาก อยากจะฆ่าเฟนด์แต่แตะต้องไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วก่อนที่เขาจะถูกกำจัดไป

เขาคิดว่าเฟนด์จะเป็นคู่แข่งคนสุดท้ายในโลกด้วยซ้ำที่จะได้ชนะเป็นแชมป์ และได้เป็นทายาทตระกูลวู๊ด

"ฉันน่ะชื่นชมเขาจริง ๆ คิดดูสิ เขาถูกเลี้ยงมาจากโลกของมนุษย์ทั่วไป คนแบบนั้นต้องมีพรสวรรค์ตั้งแต่เกิดอย่างบ้าคลั่งแน่ ใครล่ะจะไม่อิจฉา!"

หญิงสาวอีกคนยิ้มอ่อน ๆ "เราไม่รู้ว่าเขาจะนำเราไปได้อย่างเหมาะสมหรือเปล่าในตอนที่ได้เป็นนายท่าน ยังไงซะตระกูลวู๊ดก็ใหญ่โต การได้เป็นนายท่านมันไม่ง่ายเลย!"

ขณะนั้น แลนเซล็อตก็มาถึงที่บ้านของเฟนด์แล้ว

ในขณะที่เฟนด์ก็ตื่นแต่เช้า ตอนนี้เขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในสวน จิบชารอแลนเซล็อต

"สวัสดี นายน้อยเฟนด์! ผมไม่คิดว่าคุณจะตื่นเช้าขนาดนี้นะเนี่ย!"