มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1147

ดีนพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณไม่ต้องการไปถึงขั้นกลาง หรือขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงได้ไวกว่านี้เหรอ? เราเป็นอัจฉริยะที่ถือว่ายังหนุ่มสาวอยู่ ถ้าเราทำได้ เราก็จะได้เป็นผู้อาวุโสทันที! อีกอย่าง เฟนด์ถูกกำหนดมาแล้วให้ตาย ไม่ว่าจะโดนพวกเราหรือคนอื่น ๆ ฆ่า เขาก็ตายอยู่ดี เพราะงั้นอย่าพยายามเกลี้ยกล่อมผมอีกเลย”

“ฉันแค่รู้สึกว่าน่าเสียดายน่ะ ที่คนฉลาดและมีความสามารถแบบเฟนด์ต้องตาย สุดท้ายแล้วแนช วู๊ด ก็เป็นผู้นำที่ดี แถมเขาก็ใจดีกับพวกเราเสมอมา เขาไม่เคยคิดว่าเราเป็นคนนอกเลยสักครั้ง!”

โยลันดามองไปที่ดีนพลางพูด เธอยังคงสู้อย่างสุดกำลัง

โยลันดามีมีความอลหม่านอยู่ในใจ เพราะเธอไม่อยากเห็นคนดี ๆ ที่มีคุณสมบัติเป็นทายาทของตระกูลวู๊ดถูกฆ่าโดยพวกเขา

เธอรู้สึกเสียใจเป็นมาก ต่อพ่อของเฟนด์ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังได้เห็นความฉลาด ความดี และความฉลาดของเฟนด์อีกด้วย เพราะงั้น เธอจึงชื่นชมเฟนด์จากก้นบึ้งของหัวใจจริง ๆ

ตอนนี้ก็หาแลนซ์ไม่เจอแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเฟนด์ก็ต้องตายเหมือนกัน คงไม่มีใครได้เป็นทายาทหัวหน้าตระกูล พอถึงตอนนั้น คงนี้ไม่พ้น การสู้กันเองในตระกูล การแย่งชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแน่ ตระกูลวู๊ดแลกมาด้วยหลายอย่าง กว่าจะได้เป็นแปดตระกูลลึกลับ มันคงเสียเปล่าแน่ ถ้าทุกอย่างต้องพังลงเพราะเรื่องนี้

ทันใดนั้นเอง เงาทั้งสามปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขา

“มีคนสามคนอยู่ตรงนั้น ดูสิ ชายสองคนหญิงหนึ่ง เหอะ! ต้องเป็นเฟนด์กับเพื่อนตัวน้อยของเขาแน่!”

บนถนนที่แคบและขรุขระ มีกลุ่มคนสามคนกำลังเดินมาทางที่ดีนกับโยลันดาอยู่ ดีนพุ่งขึ้นจากก้อนหินอย่างมีความสุข เมื่อเขาเห็นเฟนด์และคนอื่น ๆ

“ดู… ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเขาจริง ๆ สินะ!”

ทันทีที่เฟนด์และคนอื่น ๆ เดินผ่านป่ามา พวกเขาก็สังเกตเห็นดีนและโยลันดากำลังยืนรอพวกเขาอยู่

“พวกคุณมากจากตระกูลวู๊ดใช่ไหม?”

เฟนด์มองไปที่อีกฝ่าย แล้วหยุดทันที "โอ้ ว้าว! ไม่คิดเลย ว่าจะมีคนรอเราอยู่ที่นี่ด้วย!”

อย่างไรก็ตาม ดีนจับแขนของเขาไว้ตรงอกของเขาเอง ก่อนจะเยาะเย้ยด้วยรอยยิ้มแสนเย็นชา “นายน้อยเฟนด์ คุณนี่ค่อนข้างช่างสังเกตเลยสินะ? ยิ่งระหว่างการแข่งขันในตระกูลวู๊ดเนี่ย บางที คุณอาจจะเคยเห็นเราสองคนในฝูงชนก็ได้ ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะจำเราสองคนได้ในฐานะสมาชิกตระกูลวู๊ด!”

ดีนหยุดไปครู่นึง ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า “จริงที่เรามาจากตระกูลวู๊ด แต่นามสกุลของเราคือลาโกริโอ ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหม ว่าเราจะทำอะไร? เรารอคุณอยู่ที่นี่ และคุณควรรู้ว่าทำไมเราถึงมาที่นี่”