มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1190

"ฮึ่ม ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะเป็นนายน้อยของตระกูลวู๊ดหรือเปล่า นี่มันไม่ยุติธรรมกับพ่อฉันมาก ๆ มันบีบหัวใจมากเลยนะ!"

เด็กสาวร้องอย่างเย็นชาและกอดอก เธอเม้มริมฝีปาก หอบ ๆ แต่ก็ดูน่ารักในตอนที่มอง

"ถูกต้อง เราจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?"

หลายคนไม่พอใจแทนแลนเซล็อต

สุดท้ายแล้ว หัวหน้าของพวกเขาก็จะได้ทรัพยากรการฝึกเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย และในที่สุดเขาก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ แต่หากมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น สมาชิกในตระกูลสาขาต้องโกรธมากแน่ ๆ

"พูดเรื่องอะไรน่ะแซลลี่? ขอโทษนายน้อยเฟนด์ซะ! ลืมที่พ่อสอนไปหมดแล้วเหรอ?"

แลนเซล็อตขมวดคิ้วอย่างเคร่งขรึม และมองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า

“พ่อ!”

แซลลี่รู้สึกหงุดหงิดและก้าวออกไป "หนูไม่ได้พูดอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษด้วย?" เธอโต้ "นอกจากนี้ หนูก็ไม่ได้โทษเขาไปซะทุกอย่าง หนูแค่แสดงความไม่พอใจกับนายท่านวู๊ด พ่อจะมาห้ามให้หนูพูดไม่ได้!"

เด็กอีกคนก็พูดขึ้นมาว่า "ถูกต้อง เขาก็ไม่ได้ต่างอะไรกับผู้อาวุโสลำดับสามหรอกถ้าไม่ให้เราพูดได้อย่างอิสระ!"

ชายกลางคนข้าง ๆ โดดเหยงด้วยความตกใจ "ลุค ขอโทษนายน้อยเฟนด์เลยนะ!" เขาเสียงดังใส่ลูกชาย "การตัดสินใจของตระกูลวู๊ดเป็นประโยชน์กับตระกูลสาขาอยู่แล้ว เราก็ควรจะขอบคุณ เข้าใจไหม? นอกจากนี้นายท่านก็ต้องมีเรื่องอื่นอยู่ในใจอยู่แล้วในการตัดสินใจอันนี้!"

แม้ว่าชายกลางคนจะไม่พอใจกับการตัดสินใจเรื่องแลนเซล็อต แต่ก็ตระหนักได้ถึงความแตกต่างระหว่างสถานะของตระกูลหลักกับตระกูลสาขา พวกเขาทำร้ายตระกูลหลักไม่ได้ ถ้าพวกเขาทำ ตระกูลสาขาก็จะมีผลกระทบร้ายแรง

"ผ-ผมขอโทษ!"

"อ้า พ่อ พ่อกำลังจะบอกว่าจะได้เป็นผู้อาวุโสของตระกูลหลักเหรอ?"

แซลลี่เบิกตากว้างราวกับจะหลุดออกมาจากเบ้าตา ปรากฏว่าพ่อของเธอไม่ได้โดนไล่ แต่กำลังจะได้ไปอยู่ตระกูลหลัก และจะได้ตำแหน่งที่สูงกว่าเดิม เมื่อเทียบกับหัวหน้าตระกูลสาขา

ไม่ต้องพูดถึงขนาดผู้อาวุโส หัวหน้าตระกูลสาขาต้องดูแลคนถือหางเสือหรือผู้พิทักษ์อย่างเคารพตอนที่พวกเขามาเยี่ยมด้วยซ้ำ

"ถูกต้อง เราก็เลยต้องเลือกหัวหน้าคนใหม่ นายท่านวู๊ดบอกว่าตราบใดที่มีคนจากตระกูลสาขาฝึกฝนจนได้อยู่ขั้นกลางของเทพแท้จริงแล้ว พวกเขาก็จะได้มีโอกาสเป็นผู้อาวุโสตระกูลหลัก ในทุก ๆ สองสามปี ทั้งหมดจะทำให้ตระกูลวู๊ดแข็งแกร่งขึ้น!"

แลนเซล็อตพยักหน้าขณะพูด

"เยี่ยมมาก ข้อตกลงนี้เยี่ยมมาก มันดีกว่าเดิมขึ้นเยอะเลย!"