มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1204

“ฉันต้องอดทนไว้!”

มันโรพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ กับตัวเอง แต่ไม่ถึงหนึ่งวินาทีก่อนที่เขาจะได้พูดประโยคนั้นซ้ำ ทุกอย่างก็พังทลาย

ทันทีที่ความคิดนั้นยึดมั่นอยู่ในใจของเขา ฉีอสรพิษยักษ์ก็พังทลายลงและค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ

แม้ว่าอสรพิษของเขาจะลบล้างการโจมตีส่วนใหญ่ของเฟนด์ได้สำเร็จ แต่การโจมตีที่เหลืออยู่ก็ยังคงทรงพลังและแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัว มันปะทะกับออร่าฉีวงกลมที่ป้องกันตัวของมันโรโดยตรง

ปัง!

เสียงกระแทกเบากว่าเมื่อกี้ แต่โล่ของพลังฉีของมันโรก็ต้านทานการโจมตีของเฟนด์ไว้ได้เพียงสองสามวินาทีก่อนที่มันจะพังทลายลงและแตกละเอียยดเป็นชิ้น ๆ

แม้ว่าหลังจากที่จะลบล้างการโจมตีของเฟนด์ด้วยออร่าฉีวงกลมที่ล้อมรอบตัว แต่การโจมตีที่แข็งแกร่งนั้นก็ยังเหลืออยู่เกือบหนึ่งในสิบ มันก็ระเบิดใส่ร่างของมันโรอย่างรุนแรง

เลือดไหลทะลักออกมาจากปากของมันโร เขากระเด็นถอยหลังไป เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ กระเด็นไปตกบนหลังคาบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหลังของเขา กระแทกบนหลังคาจนเป็นรูแล้วตกลงบนพื้นของบ้าน

“ฮึ่ม!”

เหตุการณ์ตรงหน้าฟนด์ทำให้มุมปากของเขาหยักขึ้น และในวินาทีต่อมา เขาก็พุ่งตัวเข้าไปในบ้านด้วยความเร็วแสง

“เขาแข็งแกร่งมาก! นายน้อยของเราโคตรสุดยอดเลย! เขาฆ่านักสู้ชั้นยอดหลายคนภายในกระบวนท่าเดียว! ฉันไม่คิดว่าครั้งนี้มันโรจะรอดชีวิตไปได้!”

หลังจากฆ่านักสู้ระดับกึ่งเทพ เมสันก็มองไปที่ความเร็วดั่งสายฟ้าของเฟนด์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและสับสน

ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงตำหนักลมหวน เขากังวลว่าเฟนด์จะเอาชนะมันโรได้หรือเปล่า แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจที่จะต้องสู้กับมันโรเลย แต่เขาไม่คิดว่า เฟนด์ไม่เพียงแต่ทำให้มันโรบาดเจ็บสาหัส แต่เฟนด์ยังฆ่านักสู้ชั้นยอดหลายคนเพื่อพวกเขาด้วย

อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเอง เธอได้ตระหนักได้ว่าโอสถกระจายฉีที่มันโรเอาให้เธอกินนั้นแรงมากและมีประสิทธิภาพเกินไป มันทำให้เธอไม่สามารถระดมและรวบรวมฉีในร่างกายของเธอได้

ตามที่มันโรเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้ โอสถประหลาดนี้จะออกฤทธิ์เป็นเวลาสามวัน คนที่กินมันเข้าไปจะไม่สามารถควบคุมฉีในร่างกายของตัวเองได้ เมื่อใดก็ตามที่คนคนนั้นพยายามระดมฉี มันก็จะสลายไปในทันที ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคนคนนั้นพยายามรวบรวมฉีในร่างกายอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายของคนคนนั้นก็จะได้รับบาดเจ็บร้ายแรงบางอย่าง

ในตอนที่คุณหนูลำดับที่สามของตระกูลคาเบลโลกำลังจะหมด มันโรก็ร่วลงมาจากหลังคาและล้มลงบนพื้นไม่ไกลจากเท้าของเธอมากนัก

“เยี่ยมไปเลย ไอ้สารเลร! แกสมควรแล้วที่ได้รับมัน!”

คุณหนูลำดับที่สามของตระกูลคาเบลโลรู้สึกมีความสุขมาก แต่ไม่นานความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจของเธอ “น่าแปลก! ตอนที่ฉันถูกจับตัวมา ไม่มีใครในตระกูลคาเบลโลได้เห็นมันหนิ เป็นไปได้ไหมว่าจะมีคนบังเอิญมาเห็น แล้วไปแจ้งพ่อของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพ่อของฉันก็พาคนมาช่วย” เธอพูดพึมพำอย่างมีความสุข

ตอนที่คิดมาถึงตรงนั้น เธอรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างเร็วเพราะคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เธอถูกจับตัวมาและถูกพาไปที่นี้ได้ไม่นานมา และแทบจะไม่คนในตระกูลคาเบลโลที่อยู่แถวชนบทนั่นเลย ไม่ต้องพูดถึงที่นี่ซึ่งอยู่ไกลมาก แม้ว่าตระกูลคาเบลโลจะรู้เรื่องการลักพาตัว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องใช้เวลาสิบวันเพื่อมาช่วยชีวิตเธอ