มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1209

“ฉันไม่อยากขึ้นหลังนาย!”

ไดอาเนียลล่ากลอกตามองเมสัน เธอไม่ชอบรูปร่างใหญ่ยักษ์ของเขา

สายตาของเธอมองไปที่เฟนด์ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “คุณ-คุณต้องแบกฉันลงไป!” เธอพูดอย่างเขินอาย

เฟนด์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องจริงที่พวกเขากำลังล่าช้าเพราะมีเธอติดตามมาด้วย

เขาทำได้เพียงเดินไปหาเธออย่างหงุดหงิด “ผมแบกคุณลงไปก็ได้ แต่คุณติดหนี้บุญคุณผมนะ เข้าใจ?”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะตอบแทนความช่วยเหลือของคุณอย่างแน่นอน ทำไมเป็นผู้ชายที่ใจแคบขนาดนี้? มันเป็นสิทธิพิเศษของคุณเลยนะที่ได้แบกผู้หญิงที่งดงามอย่างฉัน!”

ไดอาเนียลล่ารีบวิ่งไปข้างหลังเฟนด์แล้วกระโดดขึ้นหลังของเขา “ไปกันเถอะ นายน้อยเฟนด์!”

“ไปกันได้แล้ว พวกนายจะมองอะไรหนักหนา?”

เฟนด์คำรามเมื่อทุกคนมองมาที่เขา จากนั้นพวกเขาก็เดินลงภูเขากันต่อ

ในขณะเดียวกัน ภายในอก หัวใจของไดอาเนียลล่าก็เต้นอย่างแรง

เมื่อเธอรู้ว่าเขาไม่ใช่โจรและเขายังเป็นนายน้อยของตระกูลวู๊ดอีก ความประทับใจที่เธอมีต่อเขาก็เริ่มมากยิ่งขึ้น มันหมายความว่าเขามีฐานะค่อนข้างสูง อย่างน้อยเขาก็คู่ควรกับเธอ

หัวใจของไดอาเนียลล่าหวั่นไหว เพราะยังไงซะ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับชายหนุ่มรูปหล่อซึ่งไม่สนใจในตัวเธอเลย

'เขายังแข็งแกร่งมากด้วย แข็งแกร่งกว่านายน้อยที่ฉันเคยรู้จักมาก!'

“คุณบอกให้ผมแบกคุณลงมา มันก็น่าแปลกใจมากแล้วที่ผมยอมแบกคุณ แต่นี่คุณยังมาบ่นอีกเหรอ?

เฟนด์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณคงถูกตระกูลคาเบลโลตามใจและคงไม่ค่อยได้ออกจากบ้านสินะ” เขาพูด “นักล่าสมบัติ สัตว์อสูร และผู้ฝึกยุทธจากโลกภายนอก คงไม่มีใครสนใจกับเสียงคร่ำครวญของคุณหรอก!”

“คุณมันโรคจิต! ฉันแทบจะไม่เคยออกจากบ้านของตระกูลคาเบลโลเลยนะ!”

ไดอาเนียลล่ายิ้ม “ถ้าฉันไม่ได้เจอคุณ ฉันก็คงตายไปแล้ว”

“จริงเหรอ? งั้นตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันหรือยัง?”

เฟนด์นิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเริ่มมีแผนการปรากฏขึ้นมาในใจ