มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1460

“เอาอย่างนี้ดีไหม? ฉันเข้าใจว่านี่จะเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ เจ้าตำหนักคอลลินส์ ฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณมีปัญหา เพราะยังไงซะ ถ้ากำจัดตระกูลวู๊ดทั้งหมดผลกระทบคงร้ายแรงมาก งั้นลองดูว่าแบบนี้คุณจะเห็นด้วยไหม อีกไม่นานตระกูลวู๊ดจะเข้าไปยังสถานที่อันตรายทั้งเจ็ด เราก็ติดต่อกันแล้วฉันจะบอกคุณว่าพวกเขาเข้าไปในสถานที่อันตรายเขตไหน!”

“หลังจากที่คุณเข้าไปในสถานที่อันตรายเขตนั้นแล้วพบแนช เฟนด์ และเคนเนธซึ่งผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งของพวกเขา ช่วยฉันฆ่าพวกเขาทั้งสามคน มันคงไม่ยากเกินไปใช่ไหม? พื้นที่นั้นมีความโกลาหลอยู่ตลอด ดังนั้นคงไม่ถูกพบเห็นได้ง่าย ๆ หรอก มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรถ้าคุณแค่ฆ่าสามคนนี้!”

ลิลลี่แกล้งทำเป็นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดความในใจออกมาว่า “และตราบเท่าที่พวกเขาทั้งสามคนตาย ตระกูลลาโกริโอจะต้องได้รับชัยชนะอย่างแน่นอนหากเราโจมตีตระกูลวู๊ด การต่อสู้ระหว่างตระกูลลึกลับคงไม่กระทบอะไรกับคุณใช่ไหม?

“ฟังดูมีเหตุผล!”

โจเอลพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้อาวุโสลำดับที่แปดของตระกูลลาโกริโอ “อย่างไรก็ตาม ฉันยังต้องการหารือเรื่องนี้เพิ่มกับคุณหนูใหญ่ของคุณ” เขาบอกกับผู้อาวุโสลำดับที่แปด “ฉันหวังว่าคุณจะออกไปรอข้างนอกสักพัก ด้านนอกตำหนักมีต้นไทรอยู่ คุณไปรอที่นั่นก่อนก็ได้!”

ผู้อาวุโสลำดับที่แปดรู้สึกประหลาดใจไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราถึงอยากให้เขาออกไป แต่เขาก็ไม่กล้าทักท้วงแต่ออย่างใด เขาพยักหน้าและยกมือขึ้นทำความเคารพ แล้วเดินออกจากตำหนักไป

ลิลลี่ก็ขมวดคิ้วออกมาเหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าชายชราต้องการอะไรจากเธอ

เธอมองเขาสักพัก “ท่านเจ้าตำหนักคอลลินส์ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม จู่ ๆ คุณถึงสั่งให้คนของฉันออกไป” เธอพูด “เขาเป็นผู้อาวุโสลำดับที่แปดของตระกูลฉัน เขาจึงเป็นคนของฉันเอง เขารู้ทุกอย่างที่เราพูดที่นี่แล้ว มันจำเป็นต้องให้เขาออกไปด้วยเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า คุณจะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่จำเป็น ที่รัก?”

โจเอล งอนิ้วของเขาราวกับว่ากำลังดึงลิลลี่อยู่ พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ดึงลิลลี่เข้าไปหาเขา และใช้แขนของเขาโอบรอบเอวเธอไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน