มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1625

ผู้อาวุโสถอนหายใจและคร่ำครวญถึงชะตากรรมของพวกเขา

“เราจะจำการกระทำที่น่ารังเกียจเหล่านี้ของพวกเขาไว้ เมื่อเรามีโอกาสทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดหรือกลายเป็นปรมาจารย์เมื่อไหร่ เราจะล้างแค้นให้คนของเรา!” ลูกชายของนายท่านเวสต์คำรามลอดไรฟัน

นายท่านเวสต์พยักหน้า แต่จากนั้นเขาก็พึมพำ “ใช่ แต่ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากตามน้ำไป”

“พ่อ เราควรพาพรรคพวกของเราไปที่ป่าไอเมฆากี่คนดี?” ลูกชายของนายท่านเวสต์เอ่ยถาม “ยิ่งเข้าไปลึกก็จะยิ่งออกจากป่าได้ยากขึ้น การเดินทางทั้งขาไปและขากลับนั้นล้วนยากลำบาก และเราก็ไม่รู้ว่าปรมาจารย์ในอดีตเหล่านั้นท้ายที่สุดไปอยู่ที่ใดกัน การไปที่นั่นกับพวกมันจะไม่อันตรายเหรอ? เราไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง!”

“ลูกพูดถูก ระดับเทพระดับสูงสุดนั้นล่อตาล่อใจเหลือเกิน และเราควรพยายามให้ดีที่สุดและส่งคนไปที่นั่นให้มากขึ้น ถึงกระนั้นผมก็คิดว่าเราควยทิ้งให้คนในระดับเทพแท้จริงอยู่ที่นี่จะดีที่สุด เพราะมันอันตรายเกินไป เราควรแนะนำให้ผู้ที่อยู่ในขั้นต้นและขั้นกลางระดับกึ่งเทพอยู่ที่นี่ด้วย แต่ถ้าพวกเขายืนกรานก็ตามแต่พวกเขาจะต้องการ แน่นอนว่าไม่มีใครยืนยันได้ว่าพวกเขาจะได้กลับบ้านหลักจากออกเดินทางครั้งนี้”

นายท่านเวสต์พูดอย่างตั้งใจหลังจากที่เขาเงียบไประยะหนึ่ง “ท้ายที่สุดแล้ว ตำราโบราณบันทึกว่าหลังจากพวกเขาไปที่นั่น ไม่มีปรมาจารย์คนใดกลับมา และเราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น เป็นไปได้ว่ามีที่นั่นอาจมีพลังฉีมากกว่าที่นี่ จึงไม่มีใครเต็มใจกลับมา”

“เอาล่ะ กลับไปคุยกันให้แน่นอนเสียดีกว่า”

ด้วยเหตุนี้ สมาชิกของตระกูลเวสต์จึงมุ่งหน้ากลับบ้าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน