มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1642

“พี่ชายที่เคารพรักของผม ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย! ผมจะให้ทุกสิ่งที่ผมมีในแหวนยุทธ! ตกลงรึเปล่า?"

โจเอลละล่ำละลักด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเขาซีดเซียว หลังจากครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นต่อหน้าชายศีรษะล้าน และร้องขอความเมตตา น้ำเสียงของเขาฟังดูตื่นตระหนก “พี่ชายที่เคารพรักของผม มันไม่ง่ายเลยกว่าที่ผมจะมาถึงระดับพลังยุทธในปัจจุบันของตัวเอง และเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำให้คุณขุ่นเคือง แต่เรามาเพราะความอยากรู้อยากเห็นก็เท่านั้น เรากำลังพยายามค้นหาว่าจะมีนักสู้ที่แข็งแกร่งในระดับเทพสูงสุดหรือไม่ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร เราจะไปจากที่นี่ทันที ตกลงไหม? เราจะออกจากที่นี้ไปได้อย่างไรหรือ?”

“ฮึ่ม! ออกไปจากที่นี่เหรอ? ตายที่นี่ไม่ดีกว่ารึ? อีกอย่าง ถ้าฉันอนุญาตให้นายออกไป ก็จะมีคนที่รู้เรื่องของที่นี่มากขึ้น!”

ชายหัวล้านตะคอกอย่างเย็นชา เขายกค้อนยักษ์ขึ้นและเหวี่ยงไปทางโจเอลด้วยพลังฉี

โจเอลพูดไม่ออกกับพฤติกรรมของชายศีรษะล้าน ในเวลาเดียวกัน ความกลัวก็วิ่งพล่านไปทั่วร่าง

ทว่ามีบางอย่างผุดขึ้นในหัวของเขาอย่างรวดเร็วและดวงตาของเขาเป็นประกาย “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน! ถ้าคุณปล่อยผมไป ผมจะบอกคุณว่าพวกเราเข้ามากันกี่คน มีชนเผ่าและตระกูลใดบ้างที่เข้ามาที่นี่ และผมยังสามารถช่วยคุณล่อพวกเขาออกมาและฆ่าคนพวกนั้นได้!” เขาตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ

แน่นอนว่าชายศีรษะล้านหยุดการเคลื่อนไหวทันทีที่ได้ยินคำพูดของโจเอล เขาถูกโจเอลล่อลวงโดยข้อเสนอ

อย่างไรเสียเขาก็ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาในครั้งนี้มีกันกี่คน ในเวลาเพียงสั้น ๆ เขาก็ได้พบและฆ่าคนพวกนี้ไปมากมาย จะต้องมีผู้บุกรุกเข้ามาในบริเวณใกล้เคียงไม่น้อย ดังนั้นการที่เขาจะไว้ชีวิตไอ้สารเลวคนนี้และใช้เขาเพื่อล่อลวงคนอื่น ๆ ออกมาย่อมเป็นประโยชน์สำหรับเขา

เฟนด์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลพูดไม่ออกเมื่อได้ยินและได้เห็นสิ่งที่เกินขึ้นเบื้องหน้าเขา มุมปากของเขากระตุกหลายครั้งเมื่อได้ยินข้อเสนอไร้สาระของโจเอล ไม่คิดเลยว่าเขาจะทรยศชาวแคทธีเซียเพียงเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง!

“โจเอล คอลลินส์ นายมันไอ้เลวไร้ยางอาย! นายคิดที่จะทรยศแม้กระทั่งผู้คนจากตำหนักนภาของนายด้วยงั้นเหรอ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน