มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1694

"อืม ดูเหมือนว่าเหล่านักสู้ผู้ยิ่งใหญ่เมื่อหลายร้อยปีก่อนตั้งใจจะละทิ้งเราจริง ๆ!”

แนชฝืนยิ้มอย่างขมขื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก หากไม่ใช่เพราะตำนานของระดับเทพสูงสุดนั้นถูกเล่าขานสืบต่อกันมา บวกกับความจริงที่ว่าทุกคนต่างพากันมองหาหนทางที่จะบุกทะลวงระดับเทพสูงสุด แนชก็กลัวว่าเมื่อเวลาผ่านไป จะไม่เหลือตำนานเกี่ยวกับระดับเทพสูงสุดอีกต่อไป และจะไม่มีใครที่จะสามารถเข้ามาที่นี่และบุกเข้ามาในระดับเทพสูงสุดได้อีกต่อไป

“เฮ้อ! จู่ ๆ พวกคุณทั้งหลายก็เข้ามาที่นี่ หากคนของกองกำลังภาคีรู้เรื่องนี้เข้า มันคงเป็นปัญหาแน่! พวกคุณเข้ามาที่นี่กันมากเกินไป!”

เมื่อมองไปที่คนหลายร้อยที่อยู่ข้างหน้าเธอ ระหว่างคิ้วของเด็กสาวก็ยับย่น ใบหน้าของเธอดูไม่ดีนัก

ทว่าหลังจากที่เธอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็หันไปหาเฟนด์และพูดว่า "ไม่ ช่างมันเถอะ อย่างไรเสียพวกคุณก็มาช่วยชีวิตฉันได้ทันเวลา ฉันจะเป็นธุระช่วยพวกคุณเอง!”

“คุณหนู หมายความว่า... คุณตัดสินใจที่จะช่วยเราหรือ?”

ดวงตาของเคนเน็ธเป็นประกายทันทีที่ได้ยินคำพูดของเด็กสาว และแม้แต่ท่าทางของเขาก็สุภาพและอ่อนโยน

“พวกคุณหลายร้อยคน… ก็ได้! ฉันจะช่วยคุณหาทางออก ก็ไม่ยาก แค่ตามฉันไปที่ป้อมปราการของเรา แล้วฉันจะขอร้องให้หัวหน้าป้อมปราการของเราพาคุณเข้าไป มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร และหากคุณพบคนอื่น ๆ ในสถานที่นี้ เพียงแค่บอกพวกเขาว่าคุณมาจากป้อมปราการของเรา จำไว้ว่าอย่าได้เปิดเผยตัวตน! นั่นน่าจะได้ผลอยู่นะ”

หญิงสาวระบายยิ้มบนใบหน้า จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงร่างกายของตัวเองในชั่วขณะหนึ่ง และในวินาทีถัดมา เธอก็ต้องประหลาดใจ “ไม่มีทาง! ยารักษาของคุณยอดเยี่ยมมาก! ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากและอาการบาดเจ็บของฉันก็หายเป็นปลิดทิ้ง มันน่าทึ่งจริง ๆ! คนของเราที่นี่ไม่อาจบ่มเพาะและปรับแต่งโอสถที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้ได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน