มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1757

ผู้อาวุโสจากป้อมปราการขมวดคิ้วเข้าหากันขณะที่เขาถอนหายใจด้วยความหมดหนทาง รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"ผมเห็นด้วย พวกเขามีกันมากเกินไป! หากเรายืนหยัดขึ้นปกป้องพวกเขา เผ่ากระหายเลือดจะเข้ามาเล่นงานเราอย่างแน่นอน และหากเราต้องทำสงครามกับพวกเขา เราอาจต่อกรกับพวกเขาไม่ได้!”

ผู้อาวุโสอีกคนพูดขึ้น เขาเคยชินกับชีวิตที่สุขสงบและไม่อยากต่อต้านเผ่ากระหายเลือด

“อืม… เอาอย่างนี้ดีไหม?”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งครุ่นคิดก่อนจะขัดบทสนทนา “หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง ผมมีความคิดหนึ่ง เราทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ดีไหม? อย่างไรเสียนายน้อยอาเธอร์ก็บอกเฮเลน่า คาเบลโลและคนของเธอเพียงแค่ว่าเขาจะกลับมาคุยกับเรา และมีเพียงเฮเลน่าและพรรคพวกของเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ อีกอย่างผมว่าป่านนี้พวกเขาน่าจะถูกสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดฆ่าไปหมดแล้ว และเพราะพวกเขาตายไปแล้ว จึงไม่มีใครเป็นพยานจะมาปรักปรำเราได้! เราก็แค่แสร้งทำเป็นว่าเราไม่รู้ว่าพวกเขาเข้ามาที่นี่ อย่างนี้แล้วหากกองกำลังปฏิภาคีรู้เรื่องเข้า พวกเขาก็จะไม่ถือโทษเรา!”

"เป็นความคิดที่ดีมาก! ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ! ตกลงตามนั้นแหละ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องไปเสีย! ฮ่า ๆ ! คนนอกพวกนั้นจะหนีไปที่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องของเรา พวกเขาอาจถูกเผ่ากระหายเลือดสังหาร และเราจะแสร้งทำเป็นว่าเราไม่รู้อะไรเลย! แต่เราจะหยุดเข้าป่าไปสักสองสามวัน แค่นั้นเอง!"

ผู้อาวุโสคนก่อนหน้านี้ตอบรับความคิดนี้ทันที เห็นได้ชัดว่าเขาไม่กระตือรือร้นที่จะช่วยเฟนด์และคนอื่น ๆ เลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน