มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1805

อาเธอร์พูดไม่ออก แต่เขาก็ทำได้แค่เงียบลง

"หึหึ ออสติน คุณนี่เสแสร้งต่อหน้าผมได้เก่งจริง ๆ คุณฆ่าศิษย์จากเผ่าของเราไปมากมาย แต่ยังมีหน้ามาปฏิเสธอย่างนั้นรึ?”

เอ็ดเวิร์ดหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ ก็มาสู้กันซึ่ง ๆ หน้าสิ” เขากล่าว “เผ่ากระหายเลือดไม่กลัวที่จะสู้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่การที่คุณแอบแทงข้างหลังเราแบบนี้มันมากเกินไป!”

ออสตินพูดไม่ออก “หัวหน้าเผ่ากระหายเลือด คุณกล่าวหาผมทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยด้วยซ้ำ” เขาอธิบายอย่างร้อนรน “ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนจากดินแดนรกร้างที่คุณพูดถึงเลยสักนิด มีคนแอบเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์? พวกเขาเข้ามากันมากน้อยเท่าไหร่? ถ้าคุณไม่บอก เราคงไม่รู้เรื่องนี้เลย ศิษย์ของคุณตายด้วยอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง พวกเขาเข้ามากันเยอะรึไง?”

เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่คิดว่าออสตินจะยังทำตัวงี่เง่าใส่เขาไม่เลิกรา

ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งจากเผ่ากระหายเลือดไม่ทนได้อีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงอาจมุ่งร้าย “ออสติน คุณจะหยุดแกล้งโง่ได้แล้วหรือยัง? ถ้าไม่ใช่เพราะคนของคุณ ศิษย์ขั้นที่สองและสามของระดับเทพสูงสุดของเราจะตายได้ยังไง? แม้แต่ศิษย์ที่อยู่ในขั้นที่ห้าของเราก็ยังตาย!”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เขาหยุดตัวเองไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันก่อนแล้วพูดต่อ “ถ้าคนของคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ไซม่อน ศิษย์ของผมจะตายได้ยังไง? ไซม่อนเป็นอัจฉริยะที่แท้จริงในหมู่อัจฉริยะของเรา และเขาอยู่ในขั้นที่เจ็ดในระดับเทพสูงสุดแล้ว ดูท่า คงจะเป็นหัวหน้าป้อมปราการเองด้วยซ้ำที่ได้เข้าไปในป่า”

"ไม่ ไม่ ไม่มีทาง!"

ออสตินรีบพูด “ลองดูเอาเองสิ หัวหน้าป้อมปราการทั้งเก้าของกองทัพทั้งเก้าอยู่ที่นี่กันหมด แม้แต่ผู้อาวุโสของเราก็อยู่ที่นี่ เราไม่ได้ส่งนักสู้ออกไปจริง ๆ !”

"ถูกต้องแล้ว ถ้าวันนี้คุณไม่มาที่นี่เราคงไม่รู้อะไรเลย หัวหน้าเผ่ากระหายเลือด โอ้ ใช่ แล้วมีคนเข้ามากันเยอะไหม? ทำไมพวกคุณถึงพากันมามากมายขนาดนี้? ถ้าพวกนั้นเข้ามากันเพียงไม่กี่คน พวกคุณก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องรวบรวมกองทัพมากมายเช่นนี้!”

หนึ่งในหัวหน้าป้อมปราการของกองทัพทั้งเก้าพูดหลังจากที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “แต่เราจะรู้หรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะตั้งแต่ที่คุณบอกว่ามีคนเข้ามาจากดินแดนรกร้าง เราก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้อีกต่อไป!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน