มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1817

"ถูกต้อง หากพวกคุณคิดจะไปจากที่นี่ก็ไปได้เลย และเรายังพร้อมอ้าแขนรับผู้ที่ต้องการอยู่ต่อด้วย แต่ถ้าพวกคุณเลือกที่จะจากไปตอนนี้ แล้วต้องเผชิญกับเผ่ากระเลือดในภายหลัง ก็อย่าโทษตระกูลวู๊ดของเราหากเราไม่ช่วยคุณ” โยลันดาพูดเสริม “นายน้อยเฟนด์มีแผนอยู่แล้ว ถึงได้ขอให้เรารอที่นี่ ถ้าพวกคุณอยากจะออกไปตอนนี้ เราก็จะไม่รั้งพวกคุณไว้!”

"ถูกต้อง!" ผู้อาวุโสอีกคนของตระกูลวู๊ดกล่าวเสริม “ผู้อาวุโสโยลันดาพูดถูก หากท่านใดคิดจะแยกตัวออกไปตอนนี้ ก็เชิญได้เลย พูดกันตรง ๆ การที่พวกเรามีกันมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี และบางคนก็อาจเป็นตัวถ่วงของเราด้วย การที่คนน้อยลงน่าจะง่ายกับเรามากกว่า!”

ทุกคนก้มหน้า ไม่มีใครกล้าออกไปหลังจากได้ฟังคำพูดของพวกเขา

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเฟนด์และคนอื่น ๆ พวกเขาก็คงจะรอดไปได้ยากแม้ว่าพวกเขาจะออกจากผืนป่านี้ไปแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดได้ส่งศิษย์มาคุ้มกันบริเวณป่าบ้างหรือไม่

เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีใครยืนกรานในเรื่องนั้นอีกต่อไป เฮเลน่าจึงเดินไปข้างหน้าและพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “พวกเรา ตระกูลคาเบลโลจะไม่ไปไหนแน่นอน การที่คนของเผ่ากระหายเลือดล่าถอยไปโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้จะต้องมีเหตุผลแน่ หากพวกเขาหาคนมาประจำการเฝ้าแนวเขตป่าไว้ในขณะที่รอเราออกไป แล้วจะทำยังไง? ยิ่งกว่านั้นพวกเขาไม่ได้โง่”

ในขณะนี้ ในที่สุดเฟนด์และคนอื่น ๆ ก็กลับมาในที่สุด

“โอ้ วิเศษเหลือเกิน! เฟนด์และคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว!” วีนัสค่อนข้างจะดีใจที่เห็นพวกเขากลับมา พวกเขากังวลเรื่องเฟนด์และพรรคพวกไม่น้อย เนื่องจากพ่อของเธอเดินทางไปกับเขา แน่นอนว่ามันเป็นการเดินทางที่อันตรายเพราะพวกเขาต้องต่อสู้กับปรมาจารย์ของเผ่ากระหายเลือดเพื่อซื้อเวลาให้คนอื่น ๆ

“สุดยอดไปเลย! ทุกคนปลอดภัย!” ดาเนียลล่ายิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน