มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1845

“อย่าพูดอีกเลยแม่!”

แลนซ์หันศีรษะไปมองลิลลี่ “ขอเพียงแม่วางอดีตทุกอย่างลง ตอนนี้ผมไม่สนใจตำแหน่งหัวหน้าตระกูลวู๊ดหรอก แค่ผมได้มาเจอกับแม่อีกก็ดีแค่ไหนแล้ว และผมก็หวังว่าแม่กับพ่อจะละทิ้งความขุ่นข้องหมองใจต่อกันลงได้ อย่าโกรธเคืองกันเลย ทำเป็นไม่รู้จักกันไปเลยยังจะดีกว่า!”

"ลูก…"

ลิลลี่โกรธมาก แต่เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “แม่ไม่สนใจเรื่องนั้นอีกแล้ว แค่ลูกยังมีชีวิตอยู่และได้เจอลูกอีกครั้งแม่ก็ดีใจมากแล้ว!”

แนชไม่คิดว่าแลนซ์จะเข้าใจอะไรได้ง่ายขนาดนี้ เขายังกังวลว่าแลนซ์จะเกลียดเขา แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของแลนซ์ เขาก็พูดด้วยสีหน้าโล่งใจ “ใช่แล้ว ทิ้งอดีตไปเถอะ ช่างมัน ตราบใดที่ลูกไม่เกลียดพ่อ แลนซ์ ต่อให้พ่อจะต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับแม่ของลูก แต่ลูกก็ยังเป็นลูกชายของพ่อเสมอ!”

“อืมมม!”

แลนซ์พยักหน้า จากนั้นเขาก็ยิ้มให้เฟนด์และยื่นมือออกไป “นายเป็นน้องชายของฉันใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าพรสวรรค์ในทักษะยุทธของนายไม่เลวเลย ฉันหวังว่านายจะสามารถนำพาตระกูลวู๊ดไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้ในอนาคต สำหรับฉัน ฉันจะอยู่ที่ตำหนักคลื่นเมฆาต่อจากนี้ไปอย่างแน่นอน”

เฟนด์ยังคงสับสนเล็กน้อย ในตอนที่แลนซ์เห็นเขาและแนชเมื่อครู่ เขาก็มีออร่าเย็นชาราวกับว่าเขายังคงเกลียดเขากับพ่ออยู่ เขาไม่คิดว่าทัศนคติของอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากคำพูดของแนชเพียงไม่กี่คำ

แลนซ์เข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้และไม่สนใจเรื่องตำแหน่งของทายาทตระกูลวู๊ดแล้วงั้นเหรอ? เขาชังพฤติกรรมของลิลลี่มากเสียจนไม่สนใจว่าเขากับพ่อเป็นคนฆ่าตากับยายของเขาเลยหรืออย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน