มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1847

"เฮ้อ! ในที่สุดพวกเขาก็จากไป! โชคดีที่คุณและคนของคุณมาทันเวลา เจ้าตำหนักโทมัส!”

หลังจากจอชและพรรคพวกจากไป ออสติน ดราโก หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งของกองทัพทั้งเก้าก็ถอนหายใจพรืดยาวด้วยความโล่งอก ก่อนที่ตำหนักคลื่นเมฆาจะมาถึง เขาอยู่ในสภาพขวัญหนีดีฝ่ออย่างแท้จริง เพราะกลัวว่าหากพวกเขาจำเป็นต้องต่อสู้กับเผ่าดาบราชันย์พวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะพวกนั้นได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทำให้เผ่ากระหายเลือดต้องสูญเสียครั้งใหญ่ถึงเพียงนี้! เผ่ากระหายเลือดถึงคราวอวสานแล้ว ไม่มีเผ่ากระหายเลือดอีกต่อไป! อืมมม… เผ่ากระหายเลือดเป็นกองกำลังภาคีที่ใกล้ที่สุดสำหรับคุณ และพวกเขามักจะมาที่ป่าแห่งนี้เพื่อตามหาสิ่งของล้ำค่า ตอนนี้พวกเขาจากไปแล้ว ก็จะไม่มีใครมาแย่งทรัพยากรยุทธกับพวกคุณแล้ว!”

โทมัสหัวเราะเสียงดัง จากนั้นเสริมว่า “และเรื่องนี้จะส่งผลดีกับกองทัพทั้งเก้าในการพัฒนาและก้าวหน้าไปได้ง่ายยิ่งขึ้น!”

มีเส้นบาง ๆ ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของออสตินเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น “เผ่ากระหายเลือดประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ก็จริง แต่มีคนจากดินแดนรกร้างที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้มากเกินไป! ผมไม่คิดว่ากองกำลังภาคีจะวางเฉยในเรื่องนี้แน่ เฮ้อ! เราควรทำอย่างไรต่อไป?” ออสตินระบายความกังวลทั้งหมดของเขาออกมา

เมื่อได้ยินอย่างนั้น โทมัสก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “ตอนนี้ยังไม่ต้องกังวลหรอก เมื่อคนของเผ่าดาบราชันย์กลับไปถึงเผ่า พวกเขาจะต้องบอกเรื่องนี้แก่พวกเบื้องบนอย่างแน่นอน และพวกเขาจะจัดการประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ผิดแน่ ยังไงซะนี่ก็เป็นเรื่องร้ายแรง! อืมมม… ครั้งนี้ กองทัพทั้งเก้าก็ประสบกับการสูญเสียอย่างหนักเช่นกัน ผมมีความคิดอยู่สองอย่าง!”

“อะไรหรือ? คุณคิดเห็นยังไง?"

ออสตินมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคาดหวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน