มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1951

ท้ายที่สุด พวกเขามีศิษย์ภายนอกจำนวนมากที่ทำหน้าที่เป็นด่านหน้าในสงคราม ดวงตาของเซฟมีบางอย่างสว่างวาบในขณะที่เขาเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเฟนด์มีคำอธิบายที่น่าเชื่อถือได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ยังไงก็ตาม ไม่ว่าเขาจะเฉลียวฉลาดแค่ไหน เขาก็ยังไม่สามารถหยุดเซฟได้ เขาหัวเราะเบา ๆ และหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชน

“ฉันได้รับรายงานจากศิษย์ที่เป็นสายข่าวคนหนึ่งของฉัน เขาเห็นนายทานอาหารกับศิษย์จากเผ่าปฐมหายนะ นอกจากนั้น วอร์เรนยังสามารถเป็นพยานได้ว่าเขาเคยเห็นนายในเผ่าปฐมหายนะมาก่อน ข้อโต้แย้งของนายไร้ประโยชน์เมื่อมีประจักษ์พยานจากหลักฐานทั้งสองอย่างนั้น” คำพูดของเซฟฟังดูมีเหตุผลและคนที่ไม่ค่อยรู้อะไรก็เริ่มเชื่อเขา

ฝูงชนมองไปที่เฟนด์ด้วยสายตาเย้ยหยัน “สายลับอย่างนายนี่มันน่ารังเกียจ! นกสองหัวนั้นน่ะรังเกียจที่สุด! พื้นที่ลึกลับนั่นเต็มไปด้วยทรัพยากรและถูกค้นพบโดยตำหนักสองกษัตริย์แตเผ่าปฐมหายนะกลับขโมยมันไป! นายน่าจะละอายใจกับตัวเองบ้างนะ!” ใครบางคนตะโกนขึ้น

"ใช่! เผ่าปฐมหายนะทั้งน่ารังเกียจและไร้ยางอายอย่างที่สุด!”

“นายจะคาดหวังอะไรจากพวกเขา? ดูอย่างผู้ชายคนนี้สิ ภายนอกดูใสซื่อแต่ซ่อนความชั่วร้ายไว้ในภายในอย่าแม้แต่จะคิดว่านายจะได้ออกไปจากที่นี่ได้แบบไร้รอยขีดข่วน เจ้าหมารับใช้เผ่าปฐมหายนะ! เราอาจไม่ใช่ศิษย์ของตำหนักสองกษัตริย์แต่เราเติบโตมาภายใต้การคุ้มครองของพวกเขา รับรองได้เลยว่านายจะไม่มีสิทธิ์หนีไปได้อย่างง่ายๆแน่!”

เสียงโห่ร้องจากฝูงชนดังอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและผู้คนก็ต่างโห่ร้องด้วยความขุ่นเคือง พวกเขารู้สึกคันมือคันเท้าอยากจะรีบขึ้นไปบนเวทีเพื่อลงโทษเฟนด์ แต่ถึงอย่างนั้น เฟนด์ยังคงสงบขณะเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ เขายังคงยืนอยู่หน้าออบซิเดียนอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าความวุ่นวายทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เซฟหรี่ตามองชายหนุ่มและมุมมองที่เขามีต่อเฟนด์ก็เพิ่มขึ้นอีกระดับ เขารู้ว่าเขาไม่มีทางที่จะสงบสติอารมณ์ได้เท่ากับเฟนด์หากเขาเป็นผู้ถูกกล่าวหาเสียเอง

“คุณบอกว่าลูกศิษย์ของคุณเห็นผมทานอาหารกับคนจากเผ่าปฐมหายนะ แถมวอร์เรนก็เห็นผมเตร็ดเตร่อยู่กับพวกเขา แต่คุณไม่เห็นพูดถึงสถานที่ที่พวกเขาพบผมหรือรายละเอียดที่เฉพาะเจาะจงมากกว่านี้เลย ทำไมคุณไม่ให้เขามาที่นี่แล้วเล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟังล่ะ เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิดและเป็นผู้บริสุทธิ์ด้วย” เฟนด์กล่าวอย่างสงบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซฟหัวเราะอย่างเย็นชา เซฟรู้สึกประทับใจในความใจเย็นของเฟนด์ แต่เขาคิดว่าชายหนุ่มช่างไร้เดียงสาที่คิดว่าเขาสามารถหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาที่เซฟกล่าวหาเขาได้ เป้าหมายของเขาสำเร็จแล้ว เฟนด์จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมการทดสอบ เขาจะจัดการหาคนพาเขาออกไปเมื่อเรื่องนี้จบลง

“ขอให้ศิษย์ของเรามาเผชิญหน้ากับนาย? ฝันไปเถอะ ถ้านายไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วฉันจะกล่าวหานายไปทำไม ทั้งที่ฉันมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของตำหนักสองกษัตริย์? ถือเป็นเรื่องสมควรที่ฉันจะห้ามไม่ให้นายทำการทดสอบเมื่อนายมีความผิดฉาวโฉ่เช่นนี้ นายไม่ได้สำคัญอย่างที่คิดหรอก ฉันขอแนะนำให้นายออกออกไปจากที่นี่ในทันทีและเลิกพูดจาข้าง ๆ คู ๆ ได้แล้ว” เซฟกล่าว