มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1979

ภายในโลกที่มืดสนิท ซึ่งทำเอาหัวใจของคนคนหนึ่งกระเซ็นซ่าน ทุกสิ่งรอบตัวเขาถูกปกคลุมด้วยความมืด เฟนด์ยื่นมือออกไปและคลำไปรอบ ๆ ตัวตามสัญชาตญาณ แต่รอบตัวเขากลับมีเพียงความว่างเปล่า ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เขารู้สึกเดินได้ลำบาก

พื้นที่ที่เขาอยู่นั้นแตกต่างจากพื้นที่ภายนอกอย่างสิ้นเชิง และความมืดของที่นี่ไม่อาจเทียบได้กับความมืดของด้านนอก ถ้าเขาเปรียบเทียบพื้นที่ภายนอกเหมือนน้ำพุใสในบ่อหิน พื้นที่นี้ก็เหมือนกับโจ๊กที่ปรุงสุกแล้วเพราะบรรยากาศหนาแน่นจนบรรยายไม่ถูก

เขากำมือทั้งสองข้างเป็นกำปั้น และดูเหมือนว่าเขาจะไขว่คว้าพื้นที่รอบตัวเขาไว้ในมือได้ นี่คือพื้นที่ส่วนกลางของหอเจตสิกไม่ผิดแน่ และยังเป็นสถานที่ที่สามารถช่วยเขาปรับปรุงทักษะยุทธได้

อันที่จริง จากสิ่งที่โนเอลบอกเขาสามารถรับรู้ได้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะฝึกฝนตัวเองที่นี่ แต่เขาไม่ถอยหนีและเดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว ขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง เสียงลมกระโชกแรงที่พัดผ่านยอดไม้ทำให้เขาตกใจโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นก็มีลมอีกระลอกหนึ่งพัดมาทางเขา ลมกระโชกแรงนี้แตกต่างจากลมปกติภายนอก มันพัดตรงเข้าหาเฟนด์โดยไม่สนว่าน่าจะเป็นผิวหนังหรือกระดูกของเขา มันพุ่งตรงเข้าหาวิญญาณของเขา สายลมแหลมคมราวกับคมมีด และมันก็ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างไม่อาจบรรยายได้ ความเจ็บปวดนั้นมากมายจนทำให้เขาไม่อาจทรงตัวได้อยู่ เขาคุกเข่าลงกับพื้น

“ทำไมเจ็บขนาดนี้?” เฟนด์คร่ำครวญออกมาโดยไม่รู้ตัว สายลมโหมกระหน่ำยังคงพัดเข้าหาเขา มันถาโถมเข้าใส่วิญญาณของเขา ราวกับถูกขวานยักษ์ฟาดฟันวิญญาณไม่หยุด

สิ่งนี้เจ็บกว่าการถูกโจมตีทางกายภาพเสียอีก เฟนด์มีความทนทานต่อความเจ็บปวดสูงกว่าคนทั่วไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังต้องส่งเสียงร้องครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด จังหวะหายใจของเขาช้าลง ความยากระดับสองเป็นเช่นนี้งั้นหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน