มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 209

“จริง งั้นเราไปโชวรูมปอร์เช่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันดีกว่า" เฟนด์พยักหน้าแล้วพาเซเลน่าออกไปข้างนอก

“ปอร์เช่?”

พนักงานทั้งสองคนก็ตอบรับทันที หลังจากที่ทั้งสามคนออกไป ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน และต่างสงสัยว่าได้ยินเฟนด์พูดผิดรึเปล่าเมื่อสักครู่นี้

เมื่อได้ยินราคาของ BMW ทั้งคู่คิดว่าครอบครัวนี้จะไปที่ร้านที่ขายรถยนต์ราคาถูกกว่า พวกเธอทั้งคู่ไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะไปที่ร้านปอร์เช่จริง ๆ

"จอยซ์ เธอคิดว่าเราเสียลูกค้าที่มีศักยภาพไปหรือเปล่า? ถ้าเกิดเขามีเงินล่ะ?" พนักงานที่ถูพื้นก็ขมวดคิ้ว สีหน้าของเธอค่อนข้างเสียใจ

"ไม่มีทาง!" จอยซ์ตอบทันที "เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นสวมใส่ดูไม่ได้แย่จนเกินไป แต่เสื้อผ้าของผู้ชาย ดูก็รู้ว่ามาจากของตามท้องตลาด” เธอกล่าว “เธอคิดว่าคนแบบนี้จะร่ำรวยแค่ไหน เขาอาจจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อยั่วโมโหเรา เพื่อที่จะรักษาหน้าของเขาก็เท่านั้น”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เดินตรงไปที่ประตู "ถ้าเธอไม่เชื่อฉันนะ เธอลองมองพวกเขาจากตรงนี้ พวกเขาจะไม่เข้าไปในนั้นอย่างแน่นอน!"

พนักงานขายที่กำลังถูพื้นอยู่นั้น ก็เข้ามาร่วมวงกับจอยซ์บริเวณทางเข้าด้วย คิ้วของเธอขมวด "เป็นไปไม่ได้… จอยซ์ พวกเขาเข้าไปแล้วจริง ๆ อย่าบอกนะว่าเขาอยากซื้อปอร์เช่สักคันจริง ๆ"

“ไม่ ไม่ นี่คงเป็นพฤติกรรม" จอยซ์ตอบทันที "พวกเขากลัวเราเฝ้ามองอยู่ ก็เลยแกล้งเข้าไป เดี๋ยวพวกเขาก็ออกมากัน ฉันเคยเห็นอะไรแบบนี้มาเยอะแล้ว!"

…

“เราจะเข้าไปจริง ๆ หรือ?”

แน่นอนว่าบางคนได้รับเงินแค่ 4 ล้านเหรียญ หรือ 5 ล้านเหรียญเท่านั้น

เขามีเงินประมาณ 10 ล้าน เขาเพิ่งจ่ายเงินไป 3.2 ล้าน หากเขาซื้อรถยนต์สองคันก่อนจบตรงนี้ รายจ่ายของเขาอาจอยู่ที่ราว 5 ล้าน เขาสัญญาว่าจะชดใช้ให้แม่ของฉันจำนวนสามล้านแปดแสนเหรียญ ถ้าเขามีน้อยกว่า 10 ล้าน เขาคงไม่มั่นใจขนาดนี้หรอก! เซเลน่าค่อย ๆ หักลบในหัวของเธอ

สังเกตเห็นสายตาที่เหม่อลอยของภรรยาเขา เขาก็พูดว่า "ที่รัก คุณกำลังคิดอะไรอยู่? มองไปรอบ ๆ สิ ว่าคุณชอบแบบไหน? คุณจะเลือกแบบไหนก็ได้นามที่คุณชอบ!”

เซเลน่า กลับเข้าสู่ความเป็นจริง "ฉันไม่รู้ราคาของรถคันนี้ คุณบอกให้ฉันซื้ออะไรก็ได้ที่ฉันชอบใช่ไหม? เราแค่ต้องซื้อของที่ถูกเท่านั้น! ถ้าเราซื้อของแพง ๆ มันก็เปลืองเงิน"

พอพูดจบก็เดินเข้ามาที่แผนกต้อนรับ และเห็นพนักงานขายกำลังถูพื้นอยู่ สีหน้าของเธอง้ำลงทันที “โธ่ ไม่เอาน่า พวกเขากำลังจะปิด! ฉันไม่คิดว่าวันนี้เราจะได้ซื้อรถ” เธอบ่น “เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”