มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2102

เฟนด์ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้สนใจรางวัลตอบแทนอะไร แต่กลับสงสัยว่าเหตุใดผู้อาวุโสก็อดฟรีย์จึงมองเขาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะพยายามซ่อนมัน แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นการสังเกตของเฟนด์ไปได้

เฟนด์พยักหน้าอย่างสงบและแลกเปลี่ยนบทสนทนาที่สุภาพอีกสองสามประโยคโดยบอกว่าเขาไม่สนใจว่าจะอีกฝ่ายจะมีรางวัลให้เขาหรือไม่ และในฐานะศิษย์ของตำหนักสองกษัตริย์ เขามีหน้าที่ปกป้องผู้อาวุโสที่เคารพของสำนัก

ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ได้แต่พยักหน้า และสีหน้าที่ซับซ้อนของเขาก็ไม่ปรากฏออกมาอีกเลย เขาหันศีรษะไปมองยังทิศทางของเวทค่ายกล “ไม่ต้องมากพิธี เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันได้รับบาดเจ็บจากผู้อาวุโสของสำนักวายชนม์ ถ้าไม่ใช่เพราะวิธีเอาตัวรอดของฉัน ป่านนี้ฉันคงตายด้วยน้ำมือของเขาไปนานแล้ว ตอนนี้เขาคงร้อนใจที่จะจับฉันให้ได้ และฉันเกรงว่าหากยังชักช้าไปมากกว่านี้เราจะจบไม่สวย”

คนทั้งกลุ่มเริ่มตื่นตระหนกเมื่อได้ยินสิ่งนี้ แต่แล้วก็รีบสงบสติอารมณ์ เฟนด์มองไปที่ดัดลีย์ด้วยสายตาเย็นชา และเขารู้ว่าเฟนด์ต้องการอะไรโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอ่ยปากพูด เขาตัวสั่นและหยิบบัตรผ่านออกมา

บัตรผ่านใบนี้อยู่บนศพของโรบิน และเฟนด์ก็จงใจขอให้ดัดลีย์ทำเรื่องไม่น่าอภิรมย์เช่นนี้เพื่อเตือนให้เขานึกถึงจุดจบอาจเป็นของเขาหากเขากล้าเล่นตุกติกกับเฟนด์ ดังนั้นไม่ว่าดัดลีย์จะทำอะไรที่เขาขออย่างไม่เต็มใจเพียงใด เฟนด์ก็ทำเพียงแค่ใช้สายตาทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจ

เฟนด์ยื่นมือออกไปช่วยพยุงให้ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ลุกขึ้น ใบหน้าของผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ซีดลงเนื่องจากการลุกขึ้นทำให้อาการบาดเจ็บของเขารวดร้าวยิ่งขึ้น แต่การที่เขาสามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้อาวุโสได้ก็ย่อมหมายความว่าเขาย่อมทานทนต่อความเจ็บปวดได้พอสมควร ดังนั้นแม้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะรุนแรง แต่เขาก็ยังทนได้ เขาไม่เคยร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเลยสักครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะเห็นว่าจอนของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นก็ตาม

มือของดัดลีย์ยังคงสั่นไม่เลิก และเพื่อไม่ให้เขาเล่นตุกติกเฟนด์จึงยืนอยู่ข้างหลังเขา ดัดลีย์ได้ผนึกเวทย์ด้วยฝ่ามือออกมาเป็นชุดใส่ลงในบัตรผ่าน แสงสีขาวพร่างพรายถูกปล่อยออกมาในทันทีขณะที่มันลอยขึ้นไปในอากาศอย่างช้า ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน