มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2197

รังสีที่รุนแรงของชายสวมหน้ากากถูกยับยั้งไว้เล็กน้อยหลังจากที่เขาตกลงบนพื้นอีกครั้ง “ต้องให้ฉันพูดอีกครั้งไหม? เลือกเอาว่าจะไสหัวไปให้พ้นหรือจะตายอยู่ที่นี่ ถ้าพวกนายทุกคนคิดจะอยู่ที่นี่ก็จะไม่มีใครรอดไปได้ทั้งนั้น!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกสิบก้าว และรังสีที่น่าเกรงขามก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา พวกเขายังคงรู้สึกได้ถึงรัศมีที่รุนแรงอย่างชัดเจนแม้ว่าจะอยู่ห่างจากเขาหลายสิบหลาก็ตาม เฮลธ์ถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วเขาก็บังคับตัวเองก็เอากลับมาครึ่งก้าวราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้ชายสวมหน้ากากทำตัวเหนือกว่าได้

คิ้วของเอดริกขมวดแน่น และเขากวาดสายตามองไปทั่วศิษย์ของสำนักวายชนม์ทุกคน จากนั้นเขาก็มองดูสมาชิกในกลุ่มของเขาและในที่สุดก็เอ่ยปากออกมาว่า “ศิษย์พี่เฮลธ์ อย่าหุนหันพลันแล่น คุณก็รู้ดีนี่ว่าสมาชิกจากสำนักวายชนม์ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายสักคน ลืมเรื่องมารยาทและศีลธรรมไปก่อนเถอะ แค่ดูก็รู้แล้วว่าคนพวกนี้อยากจะได้หญ้าวิญญาณและแก่นวิญญาณงูเหลือมเก้าเล็บจนแทบคลั่ง อย่าไปสู้กับพวกเขาแล้วรีบออกไปกันเถอะ…”

ใบหน้าของเฮลธ์ดูน่ากลัวยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น แฟรงก์หันหน้าไปและตะโกนเหมือนแมวที่เพิ่งโดนเหยียบหาง “ว่าก็ว่าเถอะนะเอดริก ทำไมคุณถึงขี้ขลาดแบบนี้ เราอาจไม่ได้เปรียบเรื่องจำนวน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่มีโอกาสชนะเสียหน่อย! ไม่ว่าจะกรณีไหน อันดับของเราในสำนักก็ค่อนข้างสูงเช่นกัน! แม้ว่าสำนักวายชนม์จะเป็นสำนักระดับสี่ แต่เรื่องความสามารถของศิษย์ก็ยังต่างกัน ใครจะไปรู้ คนเหล่านี้อาจอ่อนแอที่สุดในสำนักระดับสี่ก็เป็นได้!”

หลังจากถูกตั้งคำถาม สีหน้าของเอดริกก็บูดบึ้งแทบจะผิดรูป เฟนด์ขมวดคิ้ว เขาสามารถจินตนาการได้ว่าเอดริกคงอยากสาปแช่งอีกฝ่ายขนาดไหน เห็นได้ชัดว่าชายสวมหน้ากากและคนอื่น ๆ ได้ยินในสิ่งที่แฟรงก์พูด เพราะเขาเอ่ยปากเสียงดังอย่างเคย

ชายสวมหน้ากากเยาะเย้ยและไม่พูดอะไร แต่ศิษย์สองคนที่ขนาบข้างเขาไม่ได้นิ่งเหมือนเขา เมื่อพิจารณาจากท่าทางของคนทั้งคู่แล้ว พวกเขาน่าจะเป็นศิษย์น้องสองคนที่ซื่อสัตย์และมีอำนาจมากที่สุดของชายสวมหน้ากาก หนึ่งในนั้นคือชายมีหนวดเคราที่เพิ่งพูดออกมา ส่วนอีกคนไม่ได้เปิดปากมาตั้งแต่แรก

เฟนด์จำเขาได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม ลักษณะใบหน้าของเขาส่วนใหญ่ดูธรรมดาทั่วไป ดวงตาของเขาเล็กเท่าเมล็ดถั่วเขียว ถ้าเห็นแค่ตาก็คงรู้สึกสงสารเพราะคิดว่าเป็นหนูตามท่อระบายน้ำ

ชายตาเล็กที่เงียบไปก่อนหน้านี้ก็เปิดปากของเขาทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่แฟรงก์พูด “ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเจอคนขี้โม้อย่างนายมาก็เยอะนะ แต่นาย สหายหน้าโง่ของฉัน ตัดสินจากเครื่องแต่งกายที่นายใส่อยู่ นายน่าจะเป็นศิษย์ของเผ่าปฐมหายนะของสำนักระดับสาม ชั้นล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าอะไรทำให้สำนักระดับสามกล้ามาพูดจาใหญ่โตเช่นนี้ต่อหน้าสำนักระดับสี่ได้?”

ตามบุคลิกของเขา แฟรงก์ไม่ยอมแพ้อีกฝ่าย แต่ตอกกลับไปว่า “ฉันจะไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน ก็ไม่ใช่เรื่องของนาย! มาจากสำนักระดับสี่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อผู้คนจากที่นั่นล้วนแล้วแต่ขี้ขลาดด้วยกันทั้งหมด! ฉันพนันได้เลยว่านายเป็นพวกชอบลอบกัดด้วยกันทั้งนั้น! ถ้าเราเป็นพวกปากว่าตาขยิบ พวกนายก็แย่ยิ่งกว่าเราซะอีก!”