มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2383

แชนด์เลอร์ดูราวกับเพิ่งกลืนยาพิษไปสองขวด หลังจากที่เขาพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา

เมย์นาร์ดวิ่งไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว “เราจะทำยังไงดี สัตว์อสูรสามตัวนั้นอยู่ในขั้นสูงสุดระดับแรกกำเนิด! เราจะสู้พวกมันได้ไหม เราพอมีเวลาหลบหนีหรือเปล่า?

“ถึงจะทิ้งพวกนั้นจะดูโมโห แต่เราไม่ได้ยั่วโมโหมันสักหน่อย คงคิดว่าถ้าเราหนีตั้งแต่ตอนนี้พวกมันจะไล่ตามหรือเปล่า!” เมย์นาร์ดตื่นตระหนกอย่างไม่น่าเชื่อในขณะนั้น

เฟนด์เหลือบมองเมย์นาร์ดก่อนที่จะพูดว่า "ถ้าเราถอยออกไปตอนนี้ พวกวัวก็จะโจมตีทันที และอย่าหวังว่ามันจะเมตตาต่อเรา"

แม้ว่ามันจะยังไม่ได้โจมตี แต่เฟนด์ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากระทิงพวกนั้นโกรธกันถึงขีดสุดแล้ว พวกมันทำราวกับโกรธแค้นพวกเขาเป็นอย่างมาก

“แล้วเราจะทำยังไงดี!” เมย์นาร์ดคุ้มคลั่ง ไม่เหลือท่าทีสงบอีกต่อไป

เฟนด์ถอนหายใจขณะที่เขาหยิบดาบสีเทาออกมาจากมัสตาร์ด ซี๊ด "เราจะสู้!"

เมย์นาร์ดเบิกตากว้างมองไปที่เฟนด์ทันที เขามองเฟนด์ด้วยสายตาตกตะลึง

“กระทิงตัวที่สามจะโจมตีพวกเราที่เหลือ! เราอาจจะพอรับมือได้ แต่คนพวกนั้นทำไม่ได้อย่างแน่นอน! พวกเขาจะถูกฆ่าในไม่กี่วินาที!”

"ได้โปรดช่วยฉันด้วย! ถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะรับใช้คุณอย่างภักดีไปตลอดชีวิต!"

เมื่อได้ยินคนรับใช้ร้องขออย่างจริงใจ แชนด์เลอร์ก็ไม่คิดจะทิ้งคนของเขาไว้ข้างหลัง อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้ทำให้เขาอยู่ในสภาพย่ำแย่จนไม่สามารถตัดสินใจได้

“ยังรออะไรอยู่อีก! แชนด์เลอร์ ไปจัดการกระทิงตัวหนึ่งซะ เหลืออีกสองตัวให้ผมจัดการเอง!”