มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2414

เขาดูคล้ายคนที่เพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิตมา เฟนด์มองเขาอย่างสงบราวกับกำลังรอให้เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายเงียบหายไปเร็ว ๆ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ราฟาเอลก็ละล่ำละลักออกมาขณะหัวเราะไปด้วย "นายนี่บ้าไปแล้วจริง ๆ นี่หรือนายคิดว่าฉันจะยอมเชื่อว่านายสามารถควบรวมอักขระทางยาได้สองร้อยอักษรเพราะแค่นายมาที่นี่อย่างตรงเวลาเพียงไม่กี่วัน? นี่นายอยากให้ฉันช่วยหาวัตถุดิบสำหรับบ่มเพาะโอสถระดับหกเหรอ?

“นายจะไร้เดียงสาเกินไปหน่อยหรือเปล่า? นายนี่มันไร้เดียงสาเป็นบ้า ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับนายแล้ว!”

เฟนด์เลิกคิ้วขณะที่เขาหยิบแผ่นทองคำออกมาจากแหวนมัสตาร์ด ซี๊ด ก่อนโบกมันไปต่อหน้าราฟาเอล

ทันทีที่ราฟาเอลเห็นแผ่นทองคำนั้นเขาก็ดูคล้ายกับคนที่สมองหยุดทำงานไปแล้ว แม้แต่รอยยิ้มของเขาก็แข็งค้างบนใบหน้าอยู่อย่างนั้น เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าที่จะฟื้นคืนสติกลับมาได้

ดวงตาของเขาเบิกโพลงจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า "นี่มันอะไรกัน?" เขาตะโกนเสียงดัง

เฟนด์เม้มริมฝีปากด้วยความโกรธเคือง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องรอให้ราฟาเอลช่วยเขาหาวัตถุดิบสำหรับบ่มเพาะโอสถระดับหก เขาคงไม่สนผู้ชายคนนี้

เฟนด์พูดออกมาว่า “คุณไม่รู้หรือว่านี่คืออะไร นี่ก็แผ่นทองคำที่ห้องรังสีแห่งโอสถมอบให้ผมหลังจากที่ผมควบแน่นอักขระทางยาได้สองร้อยอักษรยังไงเล่า!”

อันที่จริงแล้วเฟนด์สามารถควบแน่นอักขระทางยาได้สองร้อยอักษรและได้รับแผ่นทองคำมาตั้งแต่วันที่สองที่เขาไปที่นั่นแล้ว

แต่เขายังรู้สึกว่าผลลัพธ์ที่ได้ไม่สอดคล้องกับความทรงจำของเขาอย่างสมบูรณ์นัก ดังนั้นเขาจึงพยายามต่อไปอีกสองสามวัน ในที่สุดเฟนด์ก็รู้สึกว่าเขาพร้อมแล้วในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะพยายามบ่มเพาะโอสถระดับหกได้เสียที

ราฟาเอลหน้าซีดขณะที่หัวใจของเขาดูคล้ายจะหยุดเต้นในขณะนั้น นิ้วของเขาสั่นขณะเอื้อมมือออกไปแตะแผ่นทองคำ ก่อนจะหยิกมือข้างขวาของตัวเองด้วยมืออีกข้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน