มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 272

เมื่อมองไปที่เฟนด์เขาดูโกรธเล็กน้อย ทันย่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะขำ ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักภรรยามาก? ยิ่งไปกว่านั้นการได้มองเขาจากข้าง ๆ ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาแล้วก็โดดเด่นเสียจริง

ทันย่ารู้สึกตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่มีทาง เซเลน่า เทเลอร์ เป็นลูกคนโตของตระกูลเทเลอร์ เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยเก่งตอนที่ได้จัดการกับธุรกิจครอบครัว!”

“ฉันเชื่อมั่นในเธอ เธอไม่ใช่คนเลือกที่รักมักที่ชัง เพื่อนของเธออาจจะมีความสามารถจริง ๆ ก็ได้! ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรกันแน่ ๆ!”

เจมส์ยิ้มอย่างใจเย็นและพูดว่า "ซอนย่าคุณทำงานให้กับตระกูลเดรคมาหลายปี ผมรู้ว่าคุณอาจรู้สึกไม่พอใจกับการปรากฏตัวของผู้จัดการอย่างกะทันหัน อย่างไรก็ตาม เราตัดสินใจที่จะเลือกหลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว คุณต้องอยู่ร่วมกับผู้จัดการเทเลอร์ให้ได้ โอเคไหม?”

“คุณลุง ไม่จริงนะ! ฉันไม่ใช่คนโกหก!”

“นั่นผู้จัดการเทเลอร์ เธออยากจ้างแค่เพื่อนตัวเอง มากไปกว่านั้น เธอพูดด้วยซ้ำว่าจะไล่ฉันออก เธอทำให้ฉันโกรธจริง ๆ!”

ซอนย่าพูดอีกครั้ง

“ฮ่า ๆ คนอย่างเธอสมควรถูกไล่ออก!”

ในขณะนั้นเองประตูก็เปิดออก เฟนด์เป็นคนแรกที่เข้าไปด้านใน

ทันย่ารู้สึกละอายใจ ท่าทางซอนย่ารู้สึกละอายใจ ท่าทางที่สง่างามของผู้ชายคนนั้นมีส่วนไหนที่ทำให้เขาดูเหมือนบอดี้การ์ด? เธอผู้เป็นถึงคุณนายกลับดูเหมือนบอดี้การ์ดแทน

อย่างไรก็ตาม เมื่อใดที่เธอจำได้ว่าพ่อของเธอขอให้เป็นเพื่อนกับเฟนด์เพราะเขาอาจจะเป็นราชาแห่งสงคราม เธอก็ต้องบอกตัวเองให้อดทน!

“นาย ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?”

ซอนย่าตกใจมากเมื่อเธอสบตากับเฟนด์ ตอนนั้นเธอจำได้ว่าเฟนด์ทำงานเป็นบอดี้การ์ดที่นั่น เธอยังเคยได้ยินมาว่าเขามีรายได้ 20 ล้านเหรียญต่อเดือน

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณเป็นคนเลือกที่รักมักที่ชัง? ยิ่งไปกว่านั้น ตามที่เฟนด์บอก โรซ่าเป็นคนที่มีความสามารถเพราะเธอสามารถรับผิดชอบมากกว่าความรับผิดชอบของตัวเองได้ คุณคิดว่าแฟนของคุณเหมาะที่จะเป็นผู้ช่วยผู้จัดการของเราหรือไม่?”

ใบหน้าของเจมส์นิ่งลงขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

“เขาพูดเรื่องไร้สาระ!”

ซอนย่าปฏิเสธ เธอก้าวไปข้างหน้าเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธ ๆ และเริ่มโต้เถียง “คุณเป็นสามีของเซเลน่า แน่นอนที่คุณจะปกป้องเธอ! ฮึ่ม คุณทั้งคู่กำลังร่วมมือกันเพื่อกล่าวหาฉัน”

เพี๊ยะ!

เฟนด์ตบแก้มของเธอ “ฉันพูดด้วยความสัตย์จริงว่าภรรยาของฉันและฉันเป็นคนซื่อสัตย์ คุณกล้าโทษที่เรากล่าวหาคุณได้ยังไง!”