มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 289

อย่างไรก็ตามชายหัวโล้นก็ยังมีแรงเหลือ เขาดึงมีดออกจากต้นขาทันที ขณะที่ดึงออกเลือดสดก็พุ่งทะลักออกมาเหมือนกับน้ำพุ จากนั้นเขาก็หยิบมีดแล้วลงมือจู่โจมเฟนด์

เขาแสยะยิ้มและพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกับมีดของเขา

นั่นเป็นเพราะการโจมตีของชายอีกสามคนมาจากทิศทางที่แตกต่างกัน

ชายสี่คนยกเว้นชายมีเคราที่แขนหัก เข้าโจมตีเฟนด์จากสี่ทิศทางที่แตกต่างกัน ศัตรูที่ทรงพลังทั้งสี่เข้าล้อมเฟนด์ไว้ที่มุมทั้งสี่ด้านของการโจมตีซึ่งคงไม่มีใครที่จะหลุดออกไปได้

ชายอีกสามคนนั้นรู้สึกว่าในครั้งนี้เฟนด์จะไม่มีทางหนีรอดไปได้แน่

แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นในตอนนั้นกลับพร่ามัว ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วมากของเฟนด์ เขาเปลี่ยนไปอยู่ในตำแหน่งที่แปลกและหลีกเลี่ยงการโจมตีของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ จากนั้นเขาก็เข้ามาทางด้านหลังของชายคนหนึ่งในนั้นและเตะอย่างรุนแรงจนทำให้ชายคนนั้นล้มลงบนพื้น

“ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ!”

เมื่อชายอีกสามคนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ การโจมตีของเฟนด์ก็เริ่มขึ้นแล้ว เพียงเวลาไม่นานชายสามคนนั้นก็ล้มลงบนพื้น

มีดอีกเล่มที่อยู่ในมือของเฟนด์มีรูปมังกรโบราณสลักอยู่บนตัวของมีด มีดของเขาคมเกินกว่าจะจินตนาการได้ เฟนด์ฟันเป็นวงกลมไปที่ชายสี่คนที่เพิ่งจะลุกขึ้นขณะที่ทั้งสี่คนนั้นยืนแข็งทื่ออยู่ในจุดเดิม

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ!”

ชายทั้งสี่ล้มลงทันที ความกลัวยังคงติดอยู่ในดวงตาของพวกเขาและยังสามารถเห็นบาดแผลขนาดใหญ่ที่คอของพวกเขาได้

ความเร็วของเฟนด์นั้นรวดเร็วเพียงใด ขนาดมีดเล่มนั้นของเขาไม่เปื้อนเลือดเลยและต้องใช้เวลาสองถึงสามวินาทีเลือดถึงจะเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลที่คอของพวกเขา

“ไม่ เป็นไปไม่ได้!”

ชายมีหนวดเคราที่แขนหักหวาดกลัวมาก จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแม้พวกเขาทั้งห้าคนที่มีพลังมากโจมตีเฟนด์พร้อมกันแต่ผลก็ยังลงเอยเช่นนี้

“เดิมทีฉันคิดที่จะไว้ชีวิตแกหลังจากได้เงิน 3.8 ล้านเหรียญมา!”

หลังจากที่เฟนด์ยิ้มเขาก็พูดต่อว่า “ตามเงื่อนไขที่เราตกลงกันไว้คือห้ามตุกติกใด ๆ เมื่อฉันอนุญาตให้แกโทรออก ฉันไม่คิดว่าแกจะไม่รู้สึกขอบคุณโอกาสสุดท้ายที่ฉันมอบของแก แกคงต้องโทษตัวแกเองแล้วหล่ะ!”

“แกเป็นใครกันแน่? จอมพลหรือราชาแห่งสงคราม?”

รูเบนดูเหมือนจะไม่พอใจกับการตายของตัวเอง เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเฟนด์เป็นแค่ทหารผ่านศึกที่เกษียณแล้ว

อย่างไรก็ตามรายละเอียดเล็กน้อยที่ซีน่าเคยบอกไว้ว่าหมอนี่เคยเป็นทหารมาห้าปีและเขาก็มีแค่ผลงานเล็กๆน้อยๆไม่ได้สำคัญอะไรนัก

“มันจะใช่อย่างนั้นจริง ๆ เหรอ!”