มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 669

เมื่อทันย่าพูดจบ อันธพาลคนหนึ่งก็ยื่นมือออกมาพยายามลูบแก้มเธออีกครั้ง

“ไปตายซะไป!” ทันย่าสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ

นี่เป็นเสียงโหวกเหวกที่เฟนด์ได้ยินตอนที่กำลังจะโทรศัพท์ เขาเดินเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเย็นชา

“เฮ้! อารมณ์ร้อนนักเหรอ? กล้าดียังไงมาตบฉัน! รู้ไหมว่าการตบฉันนี่มันต้องชดใช้เท่าไหร? ฉันถามดี ๆ แล้วนะว่าจะไปด้วยกันกับพวกเราไหม แต่ในเมื่อเธอมาตบกันอย่างนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกอะไรแล้วนอกจากมากับเรา โอ๊ะ แน่นอนว่าเธอเลือกได้ระหว่างไปเที่ยวกับเราหรือจะจ่ายเงินให้ฉันหนึ่งล้านเหรียญสำหรับค่ารักษาพยาบาล!”

ชายคนนั้นเย้ย เพราะทันย่าไปตีมือเขา เขาเลยข่มขู่เธอ

“เงินล้านก็แค่ถั่ว มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย! แต่สำหรับไอ้โง่อย่างแก ฝันไปเถอะ!”

ทันย่าลุกขึ้นจากที่นั่งและขยับไปด้านหน้าเล็กน้อย พยายามผลักอันธพาลออก

“นังบ้านี่! ฉันพยายามทำดี ๆ กับเธอแล้วนะ แต่ดูเหมือนจะไม่ซึ้งใจเลยใช่ไหม?”

ชายคนนี้ก็ไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน เขาผลักเธอกลับอย่างแรง

"อ๊า!"

เห็นได้ชัดเลยว่าเขาฝึกฝนมา ความแข็งแกร่งของร่างกายไม่ใช่เรื่องตลกสักนิด หญิงสาวจากตระกูลคนรวยอย่างทันย่าจะรับมือกับแรงผลักอย่างแรงขนาดนี้ได้อย่างไร?

ทันย่าเสียการทรงตัวสะดุดล้ม

ขณะที่ล้มลงไป เธอรู้สึกกลัวมาก! วันนี้เธอใส่กระโปรงสั้นและเสื้อผ้าโทนขาว! คำว่า ‘ความอับอาย’ และ ‘ขายขี้หน้า’ ก็แวบเข้ามาในหัว

"ว้าว! มีใครพยายามเล่นเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ด้วยนี่?”

อันธพาลคนที่ผลักทันย่ามีรอยสักหัวหมาป่าอยู่บนหน้าอกของเขา เขาฉีกเสื้อตัวเองให้กว้างขึ้นเพื่อโชว์มันก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “ไอ้หนู ถูกแล้ว ฉันคือหมาป่า! ไม่ใช่แค่หมาป่าธรรมดานะ แต่เป็นหมาป่าที่เคยได้ชิมเลือดมาก่อน! รู้ยัง?”

“ฮ่า ๆ! ดูไอ้โง่นี่สิ!”

อันธพาลอีกสามคนเหลือบมองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะดึงเสื้อออก เผยให้เห็นรอยสักหัวหมาป่าแบบเดียวกันบนหน้าอก

“มันก็แค่รอยสัก น่ากลัวยังไง?”

เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชาหลังจากมองดูรอยสักพวกนั้นราวกับกำลังดูตลก