มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 680

เซซิเลียตกใจเมื่อได้ยินเซเลน่าตะคอกใส่เธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้น

เธอสงบสติอารมณ์และใบหน้าตกตะลึงก็หายไป เซซิเลียกอดอกด้วยความเย่อหยิ่งอย่างที่เคยทำ “เฮอะ! ดูเหมือนว่าวิธีการพูดจะเปลี่ยนไปเลยนะหลังจากมีเงินพอใช้แล้ว ใช่ไหม? ไม่แปลกใจเลยที่เธอดูถูกฉัน เป็นเพราะคฤหาสน์มูลค่าหลายสิบล้านเหรอ?”

แม้ว่าเสียงจะแผ่ว ๆ แต่เซซิเลียก็ไม่ได้หยุดพูดแค่นั้น “ฉันได้ยินมาว่าเงินของผู้บังคับบัญชาการอยู่ที่ประมาณสองล้าน เธอได้เงินมานิดหน่อยหลังจากห้าปีนั้น ต้องเจอกับความเป็นความตายที่นับไม่ถ้วน แต่ได้เงินน้อย เธอซื้อคฤหาสน์แล้วก็รถหลายคัน ได้ยินมาว่าจ้างบอดี้การ์ดด้วย พอคำนวณดูแล้วเฟนด์ก็คงเหลือเงินไม่พอใช่ไหมล่ะ? แค่ไม่กี่สิบล้าน?”

เซเลน่าตอบอย่างเฉยชาว่า “ใช่ เรามีเงินไม่เยอะ แต่ก็ไม่ขาดมือ เราพอใจแล้วที่มีบ้าน รถ และเงินอีกหลายสิบล้าน แม้ว่าจะไปเทียบกับคนรวยคนอื่นไม่ได้ แต่ฉันก็พอใจแล้ว พอใจมาก!”

เซเลน่ามองเซซิเลียและพูดต่อว่า “สถานการณ์ของเราดีกว่าผู้หญิงบางคนที่แต่งงานตอนอายุมากแล้วเอาแต่ขอเงินจากครอบครัวตลอดเวลาอีกนะ”

สิ่งนี้ทำให้เซซิเลียโกรธจัด "แก…"

“ใช่แล้ว! กล้าดียังไงมาว่าเราไม่มีเงิน? ลูกสาวฉันได้เงินเดือนหนึ่งล้านทุกเดือน โบนัสก็ได้ตอนสิ้นปี และแม้ว่าลูกเขยฉันจะเป็นแค่บอดี้การ์ด แต่เงินเดือนเขาก็สูงกว่าเธอกว่ายี่สิบล้าน แล้วเธอล่ะ? อยู่แต่บ้านทุกวันทำให้รวยขึ้นไหม?”

“เธอกำลังจะแต่งงาน!” ใบหน้าของฟีโอน่าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นเซซิเลียพูดออกมาเช่นนั้น “เซซิเลียกำลังจะแต่งงานกับตระกูลชนชั้นสองจริง ๆ สินะ ตระกูลโกลด์ ฉันคิดว่านายน้อยของตระกูลโกลด์จะแค่เล่น ๆ และไม่ได้แต่งงานกับเธอ ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะแต่งกันจริง ๆ!”

ฟีโอน่าอิจฉาเล็กน้อย “ตระกูลชนชั้นสอง เป็นธรรมดาที่เธอจะมีความสุข ท้ายที่สุดเธอก็ได้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย ตระกูลเทย์เลอร์ของเราเพิ่งจะได้เป็นตระกูลชนชั้นสอง ตระกูลโกลด์นี้เป็นตระกูลชนชั้นสองมานานที่สุด เรื่องเด่นของพวกเขาคือมีลูกชายเพียงคนเดียว ถ้าเซซิเลียแต่งงานกับเขาแล้วเธอก็จะได้ทรัพย์สินทั้งหมด!”

เธอมองไปที่เซเลน่าและถอนหายใจ “มีคำกล่าวที่ว่าผู้ชายกลัวทำงานผิด และผู้หญิงกลัวการแต่งงานกับคนที่ผิด ถ้าเธอไม่ดื้อรั้นหัวแข็งมาก่อนก็ไม่ต้องมาเจอกับความอัปยศอดสูอย่างนี้หรอก เธอจะแต่งกับใครก็ได้ เช่น นายน้อยวิลสัน นายน้อยคลาร์ก หรือใครก็ได้ที่คล้ายกันกับพวกนั้น เธอก็จะได้ไม่ต้องทนทรมานมาหลายปี และแน่นอนว่าวันนี้ฉันก็ไม่ต้องมานั่งอับอาย!”