มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 717

เมื่อเฟนด์คลายมือร่างของชายคนนั้นก็ล้มลงไปกับพื้น ดวงตาเขาแข็งค้างด้วยความตกใจ

“มีคนฆ่าตัวตายเยอะเลย” เฟนด์ยิ้มเยาะเย้ย เดินกลับไปที่รถของเขาและออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

คราวนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องแสดงให้คนเหล่านี้เห็นถึงผลที่ตามมา เพราะมันจะเป็นเรื่องยากที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขหากมีคนพวกนี้มายุ่งด้วยตลอดเวลา

…

เคนขับรถออกมาไกล เขายังคงกังวลแม้ว่าสังเกตแล้วว่าเฟนด์ไม่ได้ตามหลังมา เขาจะหายใจทั่วท้องได้ก็ต่อเมื่อถึงคฤหาสน์ตระกูลคลาร์กแล้ว

“นี่ฉันกำลังเพ้อเจ้ออยู่หรือเปล่า ฟลินน์? มีคนที่แข็งแกร่งอย่างมากในพวกพันตรีจากตระกูลไวท์ แต่เฟนด์... เฟนด์กลับฆ่าพวกเขาอย่างง่ายดาย?!” เคนเช็ดเหงื่อที่หน้าผากด้วยความร้อนรนและประหม่า

ฟลินน์ขมวดคิ้วและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้โดนยาพิษเลย? อีวานกับซีน่าหลอกเราหรือเปล่า?”

เคนกำหมัดแน่นหลังจากได้ยินสิ่งที่ฟลินน์พูด “เวรเอ๊ย ไหน ๆ นายก็เริ่มพูดมาแล้ว ฉันก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่าเราโดนซีน่าปั่นหัว ถ้าเฟนด์ถูกวางยาจริง ๆ เขาคงไม่แข็งแกร่งขนาดนั้น ที่สำคัญ เฟนด์ได้ฆ่านายท่านที่เทียบเท่ากับพันตรีในกองทัพ เขาบอกไม่ใช่เหรอว่าว่าเขาเป็นหัวหน้าผู้บังคับบัญชาการ? เขาได้ทำเต็มที่แล้วหรือยัง? เป็นไปไม่ได้!”

“ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พันตรีอย่างแน่นอน เขาซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ แต่ฉันคิดว่าเขาเป็นจอมพลนะ!” หลังจากที่คิดได้ฟลินน์ก็ยืนยันว่า “มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเป็นราชาแห่งสงคราม สุดท้ายแล้ว ก็มีไม่กี่คนที่ได้เป็นราชาแห่งสงครามเท่านั้น แล้วพวกเขาก็เป็นที่รู้จักกันดี ฉันว่าเขาเป็นจอมพลนั่นแหละ จอมพลมีค่อนข้างเยอะ แล้วมันก็ค่อนข้างปกติที่จะไม่มีใครรู้จัก!”

“ถ้าเฟนด์เป็นจอมพลจริง ๆ ทำไมต้องอยากปิดบังตัวตนของตัวเองด้วยล่ะ?” เคนสงสัย

“พวกนายมาทำไม? ฮ่า ๆ! ฉันหายดีแล้ว พร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล!” อีวานยิ้มเมื่อเห็นเคนและนีลเดินเข้ามาหา “ซีน่าบอกนายหรือเปล่าว่าฉันกำลังจะออกจากโรงพยาบาล? นี่มารับฉันเพื่อไปฉลองกันเหรอ?”

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน นายน้อยคลาร์กเรียกฉันมาที่นี่โดยบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องปรึกษากัน” นีลมองที่เคนอย่างสงสัย

รอยยิ้มของอีวานค่อย ๆ จางไป เขารู้สึกไม่ค่อยดี “มีอะไร? มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”

เคนมองซีน่าอย่างมีอะไรบางอย่างก่อนจะพูดกับอีวานว่า “ไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ ฉันจะเล่าให้ฟังตอนที่เรากินข้าวกัน”

ซีน่าขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจกับสายตาที่เคนมองมา มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นหนอนบ่อนไส้กับคนพวกนี้