มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 746

หลังจากที่ทิโมธีและคนอื่น ๆ ออกจากห้องโถงไปแล้ว เฟนด์ก็หันไปหาพวกสาว ๆ แล้วพูดว่า “เราก็ควรกลับกันได้แล้ว ถึงแม้ว่าผมจะถูกไล่ออกแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน ให้ผมไปส่งพวกเธอกลับบ้านนะ”

“เฟนด์ เมื่อกี้พี่ชายของฉันพูดออกมาเพราะความโกรธ คุณอยากจะลาออกไปแบบนี้จริง ๆ เหรอ?” ทันย่าไม่เห็นด้วย เธอพยายามโน้มน้าวเฟนด์ แม้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขาจะยืนยันอย่างชัดเจน

อีวอนน์ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ไม่เห็นด้วยเช่นกัน “เฟนด์ นายต้องคิดให้ดีนะ มันยากมากที่จะหางานที่ได้เงินเดือนยี่สิบล้านเหรียญแบบนี้!” แม้ว่าเขาอาจจะทำให้เธอเป็นบางครั้ง แต่เมื่อต้องเห็นเขาจากไปมันก็ทำให้เธอเสียใจอยู่เหมือนกัน

“ผมตัดสินใจแล้ว และผมไม่มีอะไรจะต้องเสียใจ!” เฟนด์หัวเราะ “ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่ได้เพิ่งชนะแล้วได้เงินหนึ่งหมื่นล้านเหรียญจากการเล่นบิลเลียดไปหลายรอบไม่ใช่เหรอ? ผมต้องทำงานเป็นเวลาหลายปีเลยนะกว่าจะได้เงินหนึ่งหมื่นล้านเหรียญ จริงไหม?”

ทันย่าและคนอื่น ๆ พูดอะไรไม่ได้ เพราะเฟนด์ได้ตัดสินใจไปแล้ว

แต่ดวงตาของชารอนกลับดูเป็นประกาย “เฟนด์ ตอนนี้คุณก็ไม่มีงานทำ...ทำไมคุณไม่มาทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้ตระกูลฉันล่ะ? ฉันจะให้เงินเดือนคุณห้าสิบล้านเหรียญ คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย แค่คบกับฉันและคุยกับฉันทุกวัน ดีไหม?”

ทันย่าและอีวอนน์มองหน้ากัน ความตั้งใจของชารอนชัดเจนเกินไป เธอไม่ได้อยากให้เฟนด์ไปทำงานที่นั่น เธอแค่อยากอยู่กับเขาเพื่อที่จะได้มีเวลาสร้างความสัมพันธ์กัน

“คุณ?” เฟนด์ตกตะลึงและเอานิ้วจิ้มหน้าผากเธอ “ผมจะไม่ไปทำงานให้คุณแม้ว่าจะได้เงินเดือนหนึ่งร้อยล้านเหรียญก็ตาม มันอันตรายมากถ้าผมไปทำ มันเหมือนกับส่งลูกแกะเข้าถ้ำเสือ!”

หลังจากที่เขาส่งพวกสาว ๆ กลับบ้านแล้ว เฟนด์ก็เดินทางกลับบ้าน

เมื่อทันย่าเข้าไปในบ้านของเธอ เธอก็ไปตรงหาเจมส์ทันทีหลังจากที่เฟนด์กลับไป

เจมส์กำลังคุยอยู่กับสเปคเตอร์เฟซ และอาจารย์ยคนอื่น ๆ ของตระกูลเดรค เมื่อทันย่าเดินเข้ามาหาเขา “โอ้ ลูกไม่ได้ออกไปพักผ่อนกับคนอื่นเหรอ? ทำไมลูกถึงกลับมาเร็วนัก!” นายท่านเดรคถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พ่อ...หนูโมโหมาก! พี่ทิโมธีทำให้หนูประสาทเสียจริง ๆ!”