มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 842

ที่อยู่ของโรงแรม ก็อยู่ในข้อความนั้นเช่นกัน

“ทำไมเฟนด์มาจัดงานแต่งงานเอาตอนนี้ล่ะ? เขาไม่แม้แต่จะบอกเราก่อนด้วย? เขาบอกว่ามันเป็นงานเลี้ยงวันเกิดไม่ใช่หรือไง?”

นายท่านรอยส์ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขากำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปงานแต่งงานของเซซิเลีย แต่ก็มีข้อความที่ไม่คาดคิดหยุดเขาเอาไว้

“เราทำไงดีล่ะ นายท่าน? ถ้าเราไปงานแต่งงานของเฟนด์ งานแต่งงานของเซซิเลียก็ยังถูกดำเนินต่อไป และครอบครัวของเซซิเลียกับตระกูลของเธอ ก็เชิญเราเป็นพิเศษด้วย! ไม่เพียงแต่เฟนด์ไม่ได้ประกาศล่วงหน้า แต่เขาจัดงานแต่งงานขึ้นเพื่อชดเชยสิ่งที่เขายังไม่ได้ทำ ถ้าเราไม่ไปก็ไม่เป็นไรหรอกครับ!”

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นายท่านรอยส์ เขาครุ่นคิด ก่อนจะตั้งคำถาม

นายท่านรอยส์ก็พูดไม่ออกไปครู่นึง “พระเจ้า เขาเลือกวันอื่นไม่ได้รึไง? ทำไมถึงต้องจัดวันเดียวกับงานแต่งงานเซซิเลียด้วย? ฉันคงไม่คิดจะไปหรอกนะถ้าเป็นงานเลี้ยงวันเกิด เพราะงานแต่งงานของเซซิเลียก็สำคัญกว่าอยุ่แล้ว และในเมื่อตอนนี้ฉันควรให้เกียรติตระกูลเทย์เลอร์ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว!”

“ทำไมเราไม่รอดูก่อนละครับ ว่าเทพีแห่งสงครามไปร่วมงานรึเปล่า? แล้วเราค่อยไปงานแต่งงานของเฟนด์ ถ้าเธอไป แล้วค่อยส่งของขวัญวันแต่งงานให้ตระกูลโกลด์แทน!”

ชายวัยกลางคนแนะนำเจ้านายของเขา หลังจากไตร่ตรองสถานการณ์

“ถ้าเทพสงครามไม่ไปเลยสักงานล่ะ? งั้นเราค่อยไปงานแต่งงานของเซซิเลีย แล้วให้ของขวัญเฟนด์กับตระกูลเทย์เลอร์แล้วกัน มันไม่เป็นไรหรอก ตราบเท่าที่เราไม่ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงโมโห แต่โดยพื้นฐานแล้วเนี่ย เราจะไปงานอะไรก็ตาม ที่เทพีแห่งสงครามไปนั่นแหละ ถ้าเธอไป อาจเป็นไปได้ว่า ราชาสงครามและทหารทั้งหมดล้วนไปงานแต่งงานที่เธอไปแน่นอน!”

นายท่านรอยส์ตัดสินใจในที่สุด หลังจากไตร่ตรองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“เดี๋ยวก็รู้ว่าต้องทำยังไง มันขึ้นอยู่กับผลที่จะออกมายังไงล่ะ งานทั้งสองงานจัดใกล้ ๆ กันไม่ใช่เหรอ? เราไปงานเซซิเลียก่อนก็ได้ และถ้าเทพีแห่งสงครามไปงานแต่งของเฟนด์ มันก็ยังไม่สายเกิดไปที่เราจะไปร่วมงานแต่งของเขา เราก็แค่บอกว่าเราอยากไปงานแต่งของเขาเหมือนกัน และเราก็พลาดงานใดงานนึงไม่ได้ ฟังดูเป็นไงล่ะ?”

ในตอนนี้ นายหญิงรอยส์ก็เสนอความคิดเห็นออกมา หลังจากครุ่นคิด

ชายชราคนนึงถามโรเบิร์ตด้วยรอยยิ้ม

เห็นได้ชัดว่าทุกคนอยากรู้การตัดสินใจของเขา

“เทพีแห่งสงครามมาถึงหรือยังล่ะ?”

โรเบิร์ตถามขึ้นมาหลังจากครุ่นคิด

“ยังนะ!”

มุมปากของชายชรากระตุกขึ้น ก่อนจะยิ้มอย่างหดหู่ “พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะมาหรือเปล่า เราจะยืนอยู่เฉย ๆ ตรงนี้ก็ไม่ได้สินะ ใช่ไหมล่ะ?”