มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1014

เสียงประหลาดใจและยินดีดังขึ้นในขณะเดียวกันมาจากชายวัยกลางคนที่ลุกยืนขึ้นทันทีที่เขาเห็นเธอ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณลุง!” ซาเวียตอบกลับพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

“ฮึ่ม! ก็เหมือนอย่างที่พวกเขาพูด ตอนที่เธอยากจน ไม่มีใครมากมองหาเธอหรอก แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองพลุกพล่าน! แต่เมื่อเธอร่ำรวย ถึงแม้แต่ญาติห่าง ๆ ที่สุดก็จะมาพบเธอ แม้ว่าเธออาศัยอยู่ในกลางป่าก็ตาม! ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าคำกล่าวนี้ใช้ได้กับญาติบางคนของฉันที่บังเอิญได้ยินว่าไซออนของฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งหรือไม่!” ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งพูดเยาะเย้ย ก่อนจะส่งยิ้มเย็นชาให้ขณะที่เธอยังคงแกะส้มต่อไป

เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายหญิงคนอื่นหลายคนที่อยู่ในห้องก็ผลัดกันจ้องไปที่ซาเวียอย่างดูถูก

“มันก็นานขนาดนี้แล้ว แต่วิธีการพูดของคุณก็ยังไม่เคยเปลี่ยน ไปเลยใช่ไหม คุณป้า? ตอนนี้ที่ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่ก็เป็นสถานที่ที่คุณเยาะเย้ยฉันและทำให้แม่ของฉันอับอายขายหน้าอย่างมากในตอนนั้นเช่นกัน ใช่ไหม?” ซาเวียตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

เมื่อกระแอมในลำคอ จากนั้นลุงใหญ่ก็ถามด้วยน้ำเสียงกังวล “อย่าพูดเกี่ยวกับอดีตตอนนี้เลย…ยังไงซะ ฉันจำได้ว่าพ่อของเธอล้มป่วยในปีนั้น…พวกเราไม่ได้ติดต่อกันและกันมาเป็นเวลานานขนาดนี้…ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“เขาหายดีนานแล้วค่ะ” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประมาณแปดปีก่อน

ในตอนนั้นพ่อของซาเวียล้มป่วย เนื่องจากถูกโกงเงินในปีก่อน เขาจึงไม่มีเงินรักษาอาการป่วยของเขา เป็นผลให้ซาเวียและแม่ของเธอไปที่จังหวัดโลแกนด้วยความพยายามที่จะยืมเงินจากลุงของเธอ

อย่างไรก็ตามไม่ว่าแม่ของเธอจะขอร้องแค่ไหน ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนยืนมือช่วยเหลือเลย

ราวกับว่านั่นยังไม่พอ สุดท้ายแล้ว ป้าใหญ่ของเธอก็ไล่ทั้งเธอและแม่ของเธอออกไปจากบ้านของพวกเขา! มันคล้ายกับว่าพวกเขากำลังไล่หมาจรจัดสองสามตัวอย่างไรอย่างนั้นแหละ ป้าของเธอยังทำเกินกว่าเหตุด้วยการโยนทิ้งผลิตภัณฑ์ภูเขาท้องถิ่นทั้งหมด ซึ่งซาเวียและแม่ของเธอได้เลือกมาอย่างระมัดระวังมากอีกด้วย

เมื่อเห็นความพยายามอย่างหนักของแม่ของเธอกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ซาเวียจึงเก็บความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นไว้ในใจจนถึงทุกวันนี้

อันที่จริง ความเจ็บปวดจากเหตุการณ์นั้นเป็นแรงบันดาลใจของเธอที่จะพยายามเรียนให้ดีที่สุด เป้าหมายของเธอก็คือเพื่อให้ได้รับความเคารพจากเธอเพื่อที่เธอจะไม่ต้องถูกดูถูกอีก ดังนั้นในที่สุดเธอก็จัดการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ได้!

อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าไปแล้ว ไม่นานเธอก็ตระหนักได้ว่าไม่ว่าเธอจะทำงานหนักแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันขจัดความยากจนของเธอไปได้อย่างแท้จริง

แม้หลังจากหาแฟนหนุ่มที่เธอรักจริง ๆ ได้แล้ว แต่พวกเขาทั้งคู่ก็ลงเอยด้วยการถูกคนอื่นดูถูกอยู่ดี

เธอแค่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว เธอต้องการได้รับความเคารพนับถือ เพื่อเป็นคนที่มีสถานะสูงส่งขึ้น