มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1015

“…ซ ซาเวีย…พ พวกเราผิดไปแล้วที่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้นในตอนนั้น! ขอร้องล่ะ มีเงินมากมายเกินไปที่นี่! มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเราจะได้จำนวนเงินที่แน่นอนได้!” ป้าสองที่ไม่ได้โง่ เธอพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

เธอรู้เป็นอย่างดีว่าซาเวียกลับมาแก้แค้นเธอในที่สุด เธอจึงขอร้องเพื่อให้หลุดจากการทรมานที่จวนจะใกล้เกิดขึ้น

“นับมัน อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม!” ซาเวียพูดเยาะเย้ย ขณะที่ป้าสองเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวในทันที

เมื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอื่น เธอจึงนั่งลงยอง ๆ และเริ่มนับธนบัตรดอลลาร์ทีละใบ

“จำไว้ ฉันต้องการจำนวนเงินที่แน่นอน! แค่นี้! อีกครั้งนะ เงินนี้จะเป็นของคุณก็ต่อเมื่อคุณได้จำนวนเงินสุดท้ายที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ถ้าได้จำนวนเงินผิดล่ะก็ งั้นคุณก็นับมันต่อไปตลอดกาลก็แล้วกัน!” ซาเวียพูดเสริมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไปด้านข้าง และดื่มน้ำที่ลูกน้องของเธอเอามาให้เธอ

ในเวลาเดียวกัน คนหนุ่มที่สวมหมวกแก๊ปก็ขมวดคิ้วภายใต้หน้ากากของเขา ขณะที่เธอยังคงสังเกการกระทำของซาเวียจากมุมไกล ๆ ต่อไป

เขาเพิ่งเริ่มเข้ามาอยู่ในระยะที่ได้ยินเสียง แต่เมื่อคิดว่าสิ่งแรกที่เขาจะได้ยินก็คือคำสั่งที่โหดร้ายของซาเวียนั่น เธอยังคิดการลงโทษที่ซาดิสม์เช่นนี้ได้ด้วยซ้ำ คนหนุ่มจึงสงสัยกับตัวเองว่าจิตใจของเธอถูกบิดเบือนไปแล้วเพียงใด

“เธอลงเอยเป็นแบบนี้ได้ยังไง…” คนหนุ่มคนนั้นพึมพำกับตัวเอง

แน่นอน คนหนุ่มที่ว่านั้นก็คือเจอรัลด์เอง

เขาย่องตามซาเวียมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้เขามีสองเหตุผลในใจ อย่างแรก เขาต้องการเห็นว่าในเวลานี้ตระกูลหลงคิดที่จะทำอะไรหรือไม่

สำหรับเหตุผลที่สอง เดิมทีเจอรัลด์ต้องการจะรู้ว่าซาเวียมีความปรารถนาที่ไม่สำเร็จใด ๆ ไหม ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ในตอนนั้น ก่อนจะเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เจอรัลด์ก็คิดที่จะตอบแทนความช่วยเหลือครั้งใหญ่นั้นโดยทำให้เธอสมปรารถนา

ด้วยความผิดหวัง เธอกำลังใช้เงินเพื่อแก้แค้นกับคนอื่นอีกแล้ว!

“ฮึ่ม! เนื่องจากเธอมีทุกอย่างที่เธอต้องการแล้วตอนนี้ เธอก็อาจจะไม่มีความปรารถนาใด ๆ ที่เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองได้หรอก! ยังไงซะ นั่นก็จะไม่ยืนยาวนักเมื่อฉันจัดการกับตระกูลหลงได้ในท้ายที่สุด ฉันจะแก้แค้นพวกเขาในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้แหละ ดังนั้นเธอก็สนุกกับการใช้อำนาจของเธอให้ดีที่สุด ในขณะที่เธอสามารถทำได้เถอะ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาส่ายหัว

เมื่อเหลือบมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็กำลังจะจากไปเมื่อทันใดนั้นเขาได้ยินเธอพูดขึ้นมา “คุณก็รู้ว่าครอบครัวของฉันฝากความหวังทั้งหมดของพวกเขาไว้กับคุณในตอนนั้น คุณจำได้ไหมตอนที่พ่อของฉันเตรียมเงินให้คุณ ในตอนนั้นเมื่อคุณมายังจังหวัดโลแกนเป็นครั้งแรกน่ะ? ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น คุณก็ยังกล้าหน้าด้านไล่ฉันกับแม่ของฉันไปเหมือนกับหมาเร่ร่อน เมื่อพวกเราต้องการความช่วยเหลือของคุณ! คุณไม่แม้แต่จะอนุญาตให้พวกเราเข้ามาในบ้านด้วยซ้ำ! เช่นนั้นฉันจะเป็นคนโหดร้ายในตอนนี้ได้ยังไง? ท้ายที่สุดแล้ว ฉันเพียงมอบเงินมากมายขนาดนี้ให้คุณก็เพราะคุณรักมันมากขนาดนั้นก็เท่านั้น!”

ขณะที่ลุงใหญ่ของซาเวียและคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องเริ่มขอร้องความเมตตาของเธออีกครั้ง เจอรัลด์เองก็ถึงกับตกตะลึงไป

นั่นก็คือเหตุผลที่เธอต้องการแก้แค้น…เมื่อคิดว่าซาเวียได้อดทนผ่านความอัปยศอดสู และความเจ็บปวดมากขนาดนี้ในฐานะเด็กคนหนึ่ง…