มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1029

เมื่อหันไปด้านข้าง เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นว่าคนที่ทำเสียงนั้นคือลูกสุนัขตัวหนึ่งที่กำลังเดินยโยกเขยกมาทางเขาอย่างช้า ๆ! เมื่อตรวจดูอย่างใกล้ชิด ดูเหมือนว่าลูกสุนัขตัวนั้นจะขาหัก ยิ่งไปกว่านั้น ก็มีแผลที่เห็นได้ชัดเจนทั่วร่างกายของมันเช่นกัน

เมื่อมันมาถึงด้านข้างเจอรัลด์ในที่สุด มันก็นอนอยู่แทบเท้าของเขาก่อนจะเริ่มเลียปลายรองเท้าของเขาในทันที

เจอรัลด์สะดุ้งตกใจมากกว่าสิ่งใด อย่างไรซะ เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเจอเจ้าตัวเล็กนี้ในป่าลึกขนาดนี้ ในทางหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ลูกสนัขตัวนี้ยังคงมีชีวิตรอดด้วยการที่มีสัตว์นักล่ามากมายซุ่มซ่อนอยู่ภายในป่า

“…นายอาจกำลังขอให้ฉันช่วยนายอยู่หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม

เมื่อเห่าสองครั้งเป็นการตอบสนอง จากนั้นมันก็เลียรองเท้าของเจอรัลด์ต่อไป

ในขณะที่ความคิดแรกของเจอรัลด์ เมื่อได้เห็นลูกสุนัข คือการสกัดเลือดของมันเพื่อจะทำเลือดบริสุทธิ์ก็ตาม แต่หลังจากลูกสุนัขเริ่มเลียรองเท้าของเขา เขาก็ตระหนักได้ถึงสองสิ่ง อย่างแรก ลูกสุนัขยังตัวเล็กมากเกินไปที่จะสกัดเลือดบริสุทธิ์ได้อย่างคุ้มค่า

อย่างที่สอง เขาตระหนักได้ว่าลูกสุนัขมีจิตวิญญาณธรรมชาติ ถึงอย่างไร มันก็จัดการเอาชีวิตรอดมาได้นานขนาดนี้ในพื้นที่ห่างไกลของป่า ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มันก็กำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลือของเขา! ด้วยทั้งหมดนั้นในใจ เจอรัลด์จึงรู้ว่าการฆ่ามันเขาก็แทบจะทนไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น

“ช่างน่าสงสาร…ฉันไม่รู้ว่าใครละทิ้งนายไว้ที่นี่ แต่นายโชคดีที่นายบังเอิญพบฉัน!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาส่ายหัวพร้อมกับลูบหัวลูกสุนัขเบา ๆ

“น่าเสียดาย ฉันไม่สามารถใช้เวลาหมดไปอย่างไร้ค่าได้มากนัก แต่ทว่าฉันจะช่วยพันแผลของนายก่อน ตั้งแต่นี้ต่อไป อย่างไรซะ พวกเราจะแยกทางกัน ฉันแค่ไม่มีเวลาช่วยให้นายหนีไปจากป่านี้ได้ เข้าใจใช่ไหม?” เจอรัลด์กล่าวเสริม ขณะที่เขาเริ่มทำแผลให้ลูกสุนัขอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็จัดการหยุดเลือดที่กำลังไหลของลูกสุนัขได้สำเร็จ และพันแผลใด ๆ ที่เขาพบเห็น

“มันจะดีแค่ไหนถ้าปู่เวลสันและคนอื่น ๆ สามารถไล่ตามฉันมาทันในตอนนี้…ท้ายที่สุดแล้ว เนื่องจากจิ้งจอกชอบเลือดมนุษย์มากกว่าอยู่ดี พวกเราแต่ละคนก็จะได้บริจาคเลือดของเราเพียงเล็กน้อย! จากนั้นพวกเราก็จะได้ล่อจิ้งจอกออกมาอีกครั้งอย่างแน่นอน! แต่ใครจะไปรู้ว่าฉันอาจจะต้องรอให้พวกเขามาถึงนานแค่ไหน…ถ้าฉันรอนานไปกว่านี้ จิ้งจอกก็อาจหนีไปจากหุบเขาแล้ว และฉันก็จะไม่รู้ด้วยซ้ำ!” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเศร้าใจ ขณะที่เขาตรวจเช็คลูกสุนัขเป็นครั้งสุดท้าย

ในทางกลับกัน ลูกสุนัขที่ได้รับการพันแผลแล้วในตอนนี้ ก็คลานมาอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์ และเพียงพักหัวของมันไว้บนเท้าของเจอรัลด์อีกครั้ง