มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1147

ฟังจากน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดของเขา ท่านชายที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้น ดูเหมือนกำลังนึกถึงเรื่องราวโศรกเศร้าบางอย่างในชีวิตของเขา ที่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้

“...นาย…เกลียดผู้หญิงเหรอ?” เจอรัลด์ถามพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“นายคงจะไม่เชื่อฉันหรอก ถึงแม้ฉันจะเล่าให้นายฟังก็ตาม…ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันก็เป็นที่รู้จักในนามท่านชายผู้สูงส่ง และมีอำนาจแห่งกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์…ในขณะที่ทุกคนพากับอิจฉาริษยาฉัน แต่ฉันพูดได้เลยว่า หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีความสุขจริง ๆ เลยสักครั้ง…นายรู้ไหม ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก…เป็นเพราะเธอ ที่ทำให้ฉันเกลียดผู้หญิงทุกคน! ผู้หญิงที่ฉันกำลังพูดถึง…เธอคือแม่ของฉันเอง!” ท่านชายอธิบาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รู้สึกได้ว่า หนังตาของเขากำลังกระตุก

เขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงแม่ของตัวเองด้วยความรู้สึกอาฆาตแค้นเหมือนท่านชายผู้นี่มาก่อน…ท้ายที่สุดแล้ว ใครกันที่จะไม่รู้สึกรักคนที่ให้กำเนิดตัวเอง? แต่ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่า ท่านชายไม่ได้โกหกเขา จากแววตาที่ดูเจ็บปวดอย่างล้นเหลือของเขา

จะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ที่ชายคนนี้กลายเป็นคนที่โหดร้ายและไร้ศีลธรรม เพราะเรื่องเลวร้ายที่เขาเคยประสบพบเจอในอดีต?

“...อะไรคือเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้นายเกลียดเธอ?”

“...ฉันยังจำสีหน้าของพ่อตอนนั้นได้ดี…นายรู้ไหม ก่อนที่เขาจะตาย เขาอยากจะจับมือฉันเป็นครั้งสุดท้าย…? ด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์ ฉันรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก…แต่เธอกลับไม่แสดงออกถึงความโศรกเศร้าเสียใจเลยแม้แต่น้อย…เธอไม่แม้แต่จะสนใจฉันเลยด้วยซ้ำ! ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ภาพเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำของฉัน…มันเหมือนคำสาปที่จะตามหลอกหลอนฉันไปจนชั่วชีวิต!”

“และเธอก็ไม่ใช่เพียงคนเดียวที่เป็นแบบนั้น! คุณยายของฉันก็ไม่ชอบฉันเหมือนกัน! เธอชอบด่าว่าฉัน…เรียกฉันว่าลูกไม่มีพ่อ…หากฉันไม่ใช่ลูกคนเดียวของตระกูลทินดอล นางปีศาจสองคนนั้นก็คงตีฉันจนตายไปแล้ว…ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็เอานามสกุลของพวกเธอมาใช้ ฉันจึงกลายเป็นคุณชายทินดอล แห่งพ่อมดศักดิ์สิทธิ์…แต่เรื่องที่น่าเสียใจคือ จนถึงทุกวันนี้ ฉันก็ยังไม่รู้ว่า ทำไมพ่อของฉันถึงใช้นามสกุล…”

จากนั้น ท่านชายก็เงยหน้าขึ้นไปมองเจอรัลด์ ก่อนจะพูดว่า “นายคงกำลังคิดใช่ไหมว่า ความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวฉันมันช่างดูวุ่นวายสับสน? ฮืม…คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ พ่อของฉันคือชายที่แต่งงานเข้าบ้านของฝ่ายหญิง…ฉันใช้นามสกุลของแม่ และยายของฉันก็สืบเชื้อสายจากฝั่งมารดาของตระกูล…”

“เป็นเพราะฉันถูกกระทำจากพวกเธอมาแบบนั้น ฉันจึงมีความรู้สึกว่าผู้หญิงทุกคนชั่วร้าย!…อย่างไรก็ตาม ฉันก็รู้ดีว่าผู้หญิงที่ฉันเคยทำร้ายนั้นเป็นคนบริสุทธิ์ นายอาจจะไม่เชื่อฉันก็ได้นะ แต่ทุกครั้งที่ฉันทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันมักจะจบด้วยการรู้สิ่งผิดกับสิ่งที่กระทำลงไปเป็นเวลานาน…บ้าจริง ฉันยังคิดอยากจะชดเชยให้กับครอบครัวของผู้หญิงที่ฉันเคยทำร้ายด้วยซ้ำไป…แต่ด้วยความที่ฉันคือท่านชาย…ฉันจึงทำเช่นนั้นไม่ได้…ฉันต้องคอยทำตามคำสั่งของคุณตาตลอดเวลา…เพราะพวกเรา พ่อมดศักดิ์สิทธิ์ มีอำนาจเหนือทุกคน…ด้วยเหตุนี้ เราจึงจำเป็นจะต้องเด็ดขาด เวลาที่ต้องฆ่าใครสักคน!”

“แต่…ฉันก็ทำไม่ได้! ฉันไม่เคยทำใจได้เลยสักครั้งเวลาที่ต้องฆ่าคนบริสุทธิ์! แต่ถึงกระนั้น คุณยายของฉันก็ยังดึงดันอยากให้ฉันเรียนรู้ที่จะฆ่าคนให้ได้! รู้ไหมว่า ฉันเริ่มกลายเป็นคนที่ร้ายกาจและดุดัน ตอนที่ฉันพยายามจะหนีออกจากบ้านตอนมีอายุได้แปดขวบ!”